Του Διονύση Γράψα*
Η ανασύνθεση της λεγόμενης κεντροαριστεράς είναι πλέον μια διαδικασία σε πλήρη εξέλιξη. Την στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ανακατεύει την τράπουλα, προκειμένου να μαζέψει τις πληγές από την απώλεια ενός και πλέον εκατομμυρίου ψηφοφόρων,οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης που αυτοπροσδιορίζονται ως «προοδευτικές», αποδύονται σε ένα φλερτ επανασυγκόλλησης από τα συντρίμμια της τεκτονικής μετατόπισης του πολιτικού συστήματος, που ανέδειξε το ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση.
Πως όμως με υλικά από συντρίμμια μπορεί να οικοδομήσει κανείς την κεντροαριστερή «πολυκατοικία»;
Αναμφίβολα η αγωνία του κόσμου είναι μεγάλη. Και ευτυχώς που υπάρχει. Γιατί αυτή η αγωνία και ο γενικότερος προβληματισμός, δεν θα πρέπει να μεταφράζονται στο άσβεστο πάθος πασόκων ή συριζαίων για ένα νέο ρεσάλτο στην εξουσία. Είναι βαθύτατο ζήτημα δημοκρατίας και απρόσκοπτης λειτουργίας του πολιτεύματος. Είναι ανάγκη αυτή τη στιγμή να συγκροτηθεί ένας νέος πόλος που θα σταθεί αντάξιος της ΝΔ στην πολιτική αρένα, με φρέσκα πρόσωπα και ιδέες. Και την έννοια του «φρέσκου» δεν θα πρέπει να την ταυτίζει κανείς με την ηλικία. Οι λεγόμενες δημοκρατικές δυνάμεις με τους πιο «ηλικιωμένους» θριάμβευσαν και με τους πιο νεαρούς τα «έκαναν θάλασσα». Ένας νέος πόλος που θα ορθώσει ανάστημα απέναντι στην ισοπεδωτική ατζέντα του δικαιωματισμού και στην φαύλη αντίληψη της παραδοσιακής αντίληψης των πραγμάτων, που θέλει να ξαναβγεί από το χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Πως μπορεί να γίνει αυτό; Μα φυσικά με άλλες «συνταγές» και τα κατάλληλα πρόσωπα που θα τις πλαισιώσουν και θα τις υπηρετήσουν. Ας μην γελιόμαστε. Η κοινωνία έχει αλλάξει. Ο μέσος άνθρωπος, η νεολαία και τα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας στην εποχή της επέλασης της τεχνητής νοημοσύνης δεν περιμένουν το θαύμα από τον τοπικό βουλευτή. Γνωρίζουν πως με την ψήφο τους πολύ λίγα αλλάζουν. Αυτή όμως είναι μια μοιρολατρία από την οποία πολλοί οφείλουν να απαγκιστρωθούν. Να αντιληφθούν πως απέναντί τους υπάρχουν ηγεσίες που θα πάρουν πρωτοβουλίες για να ενώσουν. Και όχι να διαφυλάξουν τα προσωπικά τους «εγώ» .
Η αποκοπή από την κοινωνία και τα προβλήματά της έχει στοιχίσει στα προοδευτικά κόμματα. Που έχουν υποκύψει στην γοητεία του ελιτισμού.
Είναι καιρός πια τα κόμματα του προοδευτικού τόξου να αντιληφθούν πως η συνεισφορά στα κοινά δεν έχει να κάνει μόνο με την διαχείριση της εξουσίας είτε αυτή είναι μικρή είτε μεγάλη. Ούτε με την παραμονή στα παρασκήνια, πριν την εφόρμηση στα αξιώματα έστω και μεγάλες δόσεις νεποτισμού, κολλητών και ευνοιοκρατίας.
Ο προοδευτικός χώρος έχει μεγάλη ευθύνη. Να βρει εκείνους τους άξιους και τους ικανούς που θα βρεθούν, ίσως ξανά σε συνθήκες κρίσης, να υπηρετήσουν την πατρίδα. Αλλά και εκείνοι οφείλουν να αντιληφθούν πως πρέπει να δώσουν το βροντερό παρόν για μια επανεκκίνηση σε ένα χώρο φοβικό, αλληλοσπαρασσόμενο που έχει χάσει εδώ και δεκαπέντε χρόνια το βηματισμό για την εξουσία.
Ένας Δούκας δεν αρκεί για να φέρει την άνοιξη.
*Ο Διονύσης Γράψας είναι ιστορικός. ΜΑ Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία, ΕΑΠ