Πριν λίγες ώρες στην Αθήνα, με το άγχος να έχει φθάσει στα ύψη προκειμένου να προλάβω την καθημερινότητα που έτρεχε, μπαίνω στο λεωφορείο Ε14, στη διπλανή μου θέση μια κυρία γύρω στα 70 και κάτι, μαυροφορεμένη με μάτια δακρυσμένα φιλούσε το δαχτυλίδι που φορούσε.
Την κοίταξα με περιέργεια, με μια πιο προσεχτική ματιά παρατήρησα πως τελικά το δαχτυλίδι δεν ήταν ένα, άλλα δύο. Τη ρωτώ «γιατί φιλάτε συνεχώς τα δαχτυλίδια σας», μου απαντά «αυτά δεν είναι απλά δαχτυλίδια είναι ολόκληρη η ζωή μου, 46 χρόνια… οι βέρες μας».
Άρχισε να μου μιλά, για τον σύζυγό της, για τον γάμο τους, για τα παιδιά που δεν κατάφεραν να αποκτήσουν αλλά και για την δύναμη να κρατήσουν αυτή τη σχέση ζωντανή. Αφού πέσαμε σε ένα σχετικό μποτιλιάρισμα άρχισε να μου εξιστορεί, πως αν και παντρεμένη την προσέγγιζαν διάφοροι κατά καιρούς και έτρωγαν τα μούτρα τους, το ίδιο συνέβαινε και στον σύζυγό της. Στο τέλος κατέληξε «Το καλό είναι πως όλα αυτά μας φαινόντουσαν τόσο μα τόσο αστεία, που πολλές φορές τα συζητούσαμε και κλαίγαμε από τα γέλια».
Αφού άκουσα αρκετές ιστορίες γύρω από όλα όσα είχε ζήσει, στο τέλος μου λέει «Μην κοιτάς τώρα που τα διηγούμαι σα να μην τρέχει τίποτα, τότε που τα ζούσα και μάλιστα σε νεαρή ηλικία όλα μου φαινόντουσαν δύσκολα, αν κάτι με κρατούσε κοντά στον σύζυγό μου ήταν η αλήθεια και η εμπιστοσύνη… ακόμα και όταν πίστευα ότι κάτι γίνεται τον κοιτούσα στα μάτια και κάθε αμφιβολία εξαφανιζόταν γιατί έβλεπα την αλήθειά του.»
Λίγο πριν κατέβω , μου λέει «Εγώ κορίτσι μου είμαι μοδίστρα, ένα θα σου πω και να το βάλεις καλό στο νου σου, ότι νομίζεις ότι μπορείς να το φτιάξεις ποτέ μην το πετάξεις, εσείς οι νέοι θέλετε να ψωνίζεται από τα ετοιματζίδικα και με το πρώτο ξέφτι, το πετάτε στο καλάθι… αν όμως το φέρεις σε μια μοδίστρα μπορεί να σου το φτιάξει καλύτερα από ότι ήταν πρώτα».
Κατέβηκα από το λεωφορείο σκεπτόμενη για αρκετή ώρα όλα όσα μου είχε πει αυτή η κυρία… Κάποιες φορές φοβόμαστε να περπατήσουμε ο ένας δίπλα στον άλλον από τον φόβο μήπως πληγωθούμε, άλλες νοιώθουμε πως έχουμε προδοθεί από συμπεριφορές ή ακόμα και από τη ζωή. Όμως η αλήθεια είναι μια, με τον διάλογο, την ηρεμία και την αληθινή ουσιαστική αγάπη κανένα μα κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει χωρίς λύση.
Κάπως έτσι η μέρα έγινε ηλιόλουστη από συννεφιασμένη!
