Το χθεσινό δεν ήταν συνεδρίαση αλλά θύελλα. Ακόμη και η πλειοψηφία διασπάστηκε σε τρεις διαφορετικές απόψεις. Αντίπαλοι και φίλοι μετά το μισάωρο βρέθηκαν συναισθηματικά μπερδεμένοι. Στην αρχή άρχισαν δειλά - δειλά να κοιτάζονται περίεργα και στην συνέχεια ξεκίνησαν οι μετακινήσεις.
Δύο από τα αριστερά σηκώθηκαν και πέρασαν στα δεξιά έδρανα. Αντίστοιχα, μετά την προς στιγμή ικανοποίηση του Δημάρχου, δύο μυστακοφόροι μεταπήδησαν αριστερότερα. Το ακροατήριο πάγωσε. Τέτοια συμπεριφορά δεν είχε παρατηρηθεί ποτέ στο παρελθόν. Ξέρουμε όλοι τι σημαίνει κάθομαι δεξιά και αντίστοιχα αριστερά. Μερικές φορές κάποιο τυχόν λάθος αντιμετωπίζεται με χιούμορ και μαντηλάκια οινοπνεύματος για τη σχετική κάθαρση. Σε σημαντικές συνεδριάσεις η συστράτευση είναι απόλυτη. Ξέρουμε από πριν το αποτέλεσμα. Απλά μαζευόμαστε όλοι για τα σχετικά γαρδουμπάκια, που συνήθως φέρνουν οι κυρίες της πλειοψηφίας, για τα επινίκια. Η τρίτη άποψη έχει το καλό κρασί. Ίσως υπολογίζεται μόνο για αυτό, αφού η μοναξιά του ενός δεν συνιστά συντεταγμένη άποψη.
Είμαστε ένας καθαρόαιμος Καλλικρατικός δήμος , που σημαίνει ότι τα καφενεία βάφονται ακόμη μπλε, πράσινα ή συνδυασμός των παραπάνω με πινελιές ροζ. Οποιοδήποτε άλλο χρώμα θεωρείται αισθητικά απαράδεκτο. Έ… τώρα λόγω της κρίσης αλλά και η αναγκαιότητα να πιούμε και κάτι, εξέλεξε οινοχόο ντυμένο σε ξεπλυμένο κόκκινο. Κατά γενική ομολογία επιβάλλεται.
Πάνω που είμαστε κομπλέ, οι μετακινήσεις των συμβούλων μάς στοίχησαν. Είπαμε δεν γίνεται , τρίψαμε τα μάτια μας και η συνεδρίαση αναβλήθηκε. Το μικρογεύμα αποσύρθηκε άδοξα για την επομένη. Το θέμα ήταν επείγον και έπρεπε να παρθεί απόφαση. Υπήρχε και η σχετική παρότρυνση του τοπικού βουλευτή…
Μαζευτήκαμε ξανά και όλα έδειχναν ήσυχα και τακτικά. Μίλησε πάλι ο Δήμαρχος, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης και στο τέλος ο οινοχόος. Ύστερα περάσαμε στην ψηφοφορία. Το δίλημμα έλεγε ναι ή όχι. Πάλι βουή. Αδιέξοδο. Κοιταχτήκαμε άγρια και ευτυχώς ανοίχθηκαν τα ταπεράκια. Φάγαμε και πάνω που υψώναμε ποτήρια, ακούστηκε η πρόταση για δημοψήφισμα.
- Να μην φτάσουμε εκεί…, φώναξε ο δήμαρχος και η αλήθεια είναι ότι όλοι οι αιρετοί συναινέσαμε.
- Και τότε τι; Να μας πάρουν το φιλέτο από τα χέρια; είπε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης.
- Ελάτε να συμφωνήσουμε λοιπόν…, πρότεινε ο οινοχόος.
Κάτσαμε πάλι και αφού απαριθμήσαμε τα αρνητικά και τα θετικά και αφού ανατριχιάσαμε από την προοπτική να πάρει την επένδυση ο γειτονικός δήμος, καταλήξαμε σε θετική συμφωνία.
Το φωτοτυπικό του Δήμου δούλευε όλο το βράδυ, έτσι τα καφενεία όλης της επικράτειας είχαν φρέσκια και πρωινή την είδηση: « Η μοναδική ευκαιρία επένδυσης που παρουσιάστηκε στον φτωχό δήμο μας, δεν αφήνει περιθώρια κωλυσιεργίας και καθυστερήσεων.
Θα πρέπει να ξεπεραστούν οι προκαταλήψεις και ο κόσμος να αγκαλιάσει την ιδέα και την προοπτική ανάπτυξης που αναδύεται πίσω από αυτήν. Με απλά λόγια σημαίνει τουλάχιστον 200 νέες θέσεις εργασίας, ολοκλήρωση του οδικού δικτύου, ανάπτυξη του τουρισμού, του εμπορίου, ενίσχυση της αγροτικής οικονομίας και προπάντων επανεκκίνηση της οικοδομικής δραστηριότητας. Επιπλέον διαφήμιση της περιοχής και φυσικά ενδυνάμωση σε ανθρώπινο δυναμικό που φυσικά θα συρρεύσει εντός και εκτός των νέων υποδομών.»
Στο τρίτο τσίπουρο αρκετοί κατάλαβαν το κείμενο και άρχισαν οι ζυμώσεις. Μετά από σχετικά κεράσματα ή απειλές, λίγους εκβιασμούς και αρκετά χτυπήματα σε πλάτες, οι παράγοντες κατάφεραν το επιδιωκόμενο: κοινή συναίνεση.
Την επομένη η κοινοποίηση έγραφε τα ονόματα των πολιτικών παραγόντων, του περιφερειάρχη και του υπουργού. Όλοι το αγκάλιασαν με χαρά. Ήταν επιτέλους το πρώτο ευχάριστο που γιόρταζε η περιοχή, μετά το μνημόνιο. Μπορεί να μας έκλεισαν κάμποσα σχολεία, μα αυτό θα ήταν σαν πανεπιστήμιο.
- Κάτι μας πήραν μα κάτι θα δώσουν, είπε χαμογελώντας ο Φώντας ο εργολάβος, τρίβοντας τα χέρια του. Όλη η πόλη θα κονομήσει, συνέχισε και μου έδειξε «το σχέδιο των κλειστών φυλακών», που προσευχόμασταν όλοι να γίνει.
