Δίκη Πισπιρίγκου: «Ήταν ένα παιδί νεκρό, όλα στο μόνιτορ έδειχναν μηδέν», κατέθεσε ο γιατρός που έκανε ανάνηψη στη Μαλένα

Τις τραγικές στιγμές κατά τις οποίες διαπίστωσε ότι η μικρή Μαλένα Δασκαλάκη ήταν νεκρή αλλά και τις προσπάθειες -χωρίς επιτυχία- που κατέβαλε ώστε να την κρατήσει στη ζωή, περιέγραψε σήμερα στη δίκη της Ρούλας Πισπιρίγκου, ο παιδίατρος εντατικολόγος της ΜΕΘ Παίδων στο «Παναγιώτης και Αγλαΐα Κυριακού» Κωνσταντίνος Τζιούβας.

Κατά τη διάρκεια της κατάθεσής του ο μάρτυρας ανέφερε πως όταν έφτασε στο δωμάτιο του κοριτσιού αυτό ήταν ήδη νεκρό και παράλληλα τόνισε πως στην περίπτωση της Μαλένας είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος. «Ήταν όλα μηδέν στα μόνιτορ (σ.σ. σφίξεις, κορεσμός). Οποιοδήποτε μόνιτορ και να χρησιμοποιήσαμε στη Μαλένα έδειχνε μηδέν» είπε ο κ. Τζιούβας και απαντώντας σε ερώτηση της προέδρου του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου σημείωσε πως του έκανε μεγάλη εντύπωση η ιατροδικαστική εξέταση που έγινε αργότερα στο παιδί και η οποία απέδωσε το θάνατό του σε ηπατική ανεπάρκεια. Μάλιστα, ο μάρτυρας δεν απέκλεισε πως οι αμυχές στο πρόσωπο του κοριτσιού να έγιναν κατά τη διάρκεια της ανάνηψης. Είπε, ωστόσο, πως κάτι τέτοιο δεν είναι σύνηθες.

Αρχίζοντας την κατάθεσή του ο κ. Τζιούβας περιέγραψε ότι αρχικά ο ίδιος είχε δεχθεί κλήσεις για να σπεύσει στο δωμάτιο της Μαλένας με τους συναδέλφους του από το ογκολογικό τμήμα να του αναφέρουν πως το παιδί κάνει σπασμούς. «Σε δευτερόλεπτα άρχισα να ετοιμάζομαι. Έχουμε κάποιες βαλίτσες και κουτί με φάρμακα και μαζί με τη νοσηλεύτρια ξεκινήσαμε. Μετά 1,5 λεπτό είχαμε δεύτερη κλήση. Μας έλεγαν για ανακοπή» κατέθεσε.

Πρόεδρος: Ποιος είναι ο συνήθης χρόνος για να φτάσετε;
Μάρτυρας: Είναι περίπου 8 με 10 λεπτά.

«Η πόρτα του δωματίου ήταν ανοιχτή. Η μητέρα ήταν κοντά στο κρεβάτι, ήταν εκεί η γιατρός και μια νοσηλεύτρια. Το παιδί ήταν ξαπλωμένο και δίπλα του η γιατρός με την αμπού. Της έκαναν ΚΑΡΠΑ, ήταν συναισθηματικά φορτισμένες. Η μητέρα ήταν μέσα και νομίζω έκλαιγε» συνέχισε ο μάρτυρας.

Πρόεδρος: Ποια είναι η εικόνα που σχηματίσατε μόλις μπήκατε;
Μάρτυρας: Ήταν ένα παιδί κυανό, η αίσθησή μου ήταν όντως ότι ήταν ένα παιδί σε ανακοπή. Κάνουμε την αμπου. Το παιδί ήταν άτονο, έχει κυάνωση. Είχε ψυχρά άκρα. Ήταν ψυχρό στο κορμί, μου έκανε εντύπωση. Ήταν ένα παιδί νεκρό. Δεν είχε ζωτικά, δεν είχε σφίξεις δεν άκουσα καρδιά, είχε μυδρίαση.

Ο κ. Τζιούβας σημείωσε ακόμη πως η αίσθηση του από την αρχή ήταν ότι είχε χαθεί χρόνος στην περίπτωση της Μαλένας και πως το κοριτσάκι είχε φύγει από την ζωή και όταν η συνάδελφός του, η κ. Νικήτα, είχε πάει πριν από εκείνον στο δωμάτιό της (ήταν εκείνη που τον ειδοποίησε να σπεύσει). «Κάναμε 10 λεπτά να φτάσουμε. Είχα όμως την αίσθηση ότι ήταν μεγαλύτερος ο χρόνος χωρίς κυκλοφορία αίματος. Η Μαλένα δεν ήταν ένα παιδί ταλαιπωρημένο, ήταν αιφνίδιος ο θάνατός της. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι κάτι έγινε στον ύπνο του και δεν το πήραμε είδηση και βρεθήκαμε προ τετελεσμένων» σημείωσε ο μάρτυρας, διευκρινίζοντας ότι ο χρόνος που θεωρεί πως χάθηκε είναι «5 με 10 λεπτά».

«Στο 20λεπτο της ανάνηψης ήταν απέλπιδα η προσπάθειά μας. Από την αρχή πίστευα ότι κάναμε ανάνηψη σε ένα παιδί που είχε χαθεί χρόνος» επανέλαβε και λίγο αργότερα δεν απέκλεισε οι αμυχές στο προσωπάκι του παιδιού να προκλήθηκαν εκείνες τις στιγμές της ανάνηψης.

Πρόεδρος: Με τη μητέρα πότε ήρθατε σε επαφή;
Μάρτυρας: Νομίζω βγήκα κάποια στιγμή και της είπα: «Είναι πολύ δύσκολα αλλά συνεχίζουμε να προσπαθούμε». Βγήκα ακόμη μια φορά και της είπα ότι δεν τα καταφέραμε.
Πρόεδρος: Σας είπε κάτι;
Μάρτυρας: Δεν μου είπε κάτι, ήταν εμβρόντητη ήταν συναισθηματικά φορτισμένη, έκλαιγε.
Πρόεδρος: Μάθατε αν εκφράστηκε κάποιο παράπονο από τους γονείς;
Μάρτυρας: Όχι δεν έμαθα κάτι. Οι γιατροί μεταξύ μας το συζητήσαμε πολλές φορές και δεν μπορούσαμε να βρούμε αιτία. Μου έκανε αίσθηση η ηπατική ανεπάρκεια λόγω των εργαστηριακών εξετάσεων και της κλινικής εικόνας του παιδιού.
Πρόεδρος: Σε περίπτωση ασφυκτικού γεγονότος σε πόσο χρόνο έχετε ανατάξει παιδί;
Μάρτυρας: Στις μερικές αποφράξεις έχουμε χρόνο να αντιδράσουμε.
Πρόεδρος: Τα συμπτώματα έλλειψης οξυγόνου ποια είναι;
Μάρτυρας: Να γίνουμε ωχροί, να κάνουμε σπασμούς, να γίνουμε κυανοί, να υπάρξει απώλεια ούρων και κοπράνων. Στο τέλος σταματάει η αναπνοή.