Η χώρα μας και οι πολίτες βιώνουν μια παρατεταμένη κρίση. Μια κρίση και με πολιτική ταυτότητα, που ελάχιστοι σήμερα αφηγούνται.
Μια κρίση με βασική αφετηρία ευθυνών, που πολλοί σκοπίμως και ιδιοτελώς αποσιωπούν και με ονοματεπώνυμο, που λέγεται κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Αλλά η ευθύνη συνεχίζεται και μετά το 2009 για την παράταση της κρίσης. Όταν η χώρα μπαίνει σε τροχιά εξόδου,ο λαϊκισμός των πολιτικών δυνάμεων ανεβάζει στροφές.
Καμία συναίνεση, καμία συνεννόηση.
Και το 2011, βιώνουμε τη μεγαλύτερη θεσμική εκτροπή, εξαναγκασμού του εκλεγμένου πρωθυπουργού του 44% να απομακρυνθεί από την πρωθυπουργία στο μέσον της τετραετίας, από έναν, που μεθόδευε να γίνει αρχηγός και από έναν άλλον, που επιδίωκε με όποιο τρόπο να γίνει πρωθυπουργός. Και η χώρα και οι άνθρωποι στο δεν βαριέσαι.
Ας κατακτήσουμε τους προσωπικούς μας φιλόδοξους τρόπους και μετά βλέπουμε. Και τι είδαμε τελικά; Τη χώρα να βυθίζεται, τους ανθρώπους να δοκιμάζονται ακόμα περισσότερο.
Την δημοκρατική παράταξη να συγχωνεύεται με την δεξιά και να κονιορτοποιείται, βυθίζοντας στη λήθη των βασανισμένων ανθρώπων από την κρίση, που δεν μας αναλογούσε τη μεγάλη προσφορά δεκαετιών. Οι απανωτές αδικαιολόγητες εκλογικές αναμετρήσεις μόνο έβλαψαν. Και βεβαίως ανακύπτει ένα μείζον ερώτημα.
Μετά την ανατροπή, μέσα από μια ιδιότυπη θεσμική εκτροπή του εκλεγμένου πρωθυπουργού τα πράγματα καλυτέρευσαν; Βελτιώθηκαν σε όλες τις εκφράσεις της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής;
Δεν θα βρεθεί ούτε ένας δυστυχώς, που να πει ότι τα πράγματα μετά την ανατροπή έγιναν καλύτερα και να διαπιστώσει βελτίωση. Και εδώ ανακύπτει ένα μεγάλο ερώτημα.
Γιατί έπρεπε να μεθοδευτεί αυτή η διαδικασία; Ποιός ζημιώθηκε τελικά; Μάλλον η χώρα και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Σήμερα ζούμε επίσης μια αδιέξοδη διαδρομή, που βασίστηκε σε διακηρύξεις, ανεκπλήρωτης ελπίδας, που πολλοί από αυτούς που της ξεστόμιζαν, γνώριζαν ότι ήταν ένα άδειο πουκάμισο, μια ουτοπία, μια διάψευση διακηρυγμένης ελπίδας.
Ταυτόχρονα, η αναποτελεσματική, αντιφατική, αμφίσημη διαχείριση πολλών ζητημάτων της χώρας και των πολιτών, όπως π.χ η Ανάπτυξη, που θα έδιναν το μήνυμα ότι η χώρα προχωράει και υπάρχει ελπίδα, είναι μια πραγματικότητα.
Όταν π.χ ο υπουργός ανάπτυξης διαπιστώνει δημόσια ότι για να φθάσει η οικονομία στα επίπεδα του 2010 χρειάζονται επενδύσεις 70 δισ. ευρώ, αντιλαμβάνεται ο καθένας μας με τα σημερινά δεδομένα με τί ρυθμούς προχωράμε και για την χώρα και για την κοινωνία.
Η πραγματικότητα λοιπόν είναι αμείλικτη και δεν μπορεί να κρατείται η χώρα καθηλωμένη και οι άνθρωποι παραδομένοι σε μια μοίρα ζοφερή και αδιέξοδη. Χρειαζόμαστε ένα εθνικό σχέδιο, ένα ελληνικό σχέδιο ολοκλήρωσης συνέχισης και διεύρυνσης της ουσιαστικής διαχείρισης, αλλά και συγκρουσιακής μεταρρυθμιστικής προσπάθειας της κυβέρνησης Παπανδρέου 2009-2011.
Αυτή η προσπάθεια αφορά το μέλλον, με ανάληψη μεγαλύτερου πολιτικού δημιουργικού ρίσκου και ανάληψη πρωτοβουλιών, που θα φαντάζουν ασυνήθιστες, δημιουργικές και σοκαριστικές στην συνείδηση των πολιτών.
Ότι δηλαδή οι πολιτικοί ενεργούν, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες, που θα θεωρηθούν στην κοινή πεποίθηση ότι ποτέ δεν θα αναλάμβαναν. Οι ουσιαστικές και δημιουργικές εκπλήξεις θα είναι αυτές, που θα οδηγήσουν στην συναισθηματική διέγερση των πολιτών και στην ανάκτηση μιας νέας, αλλά ουσιαστικής ελπίδας εξόδου από την κρίση.
Οι ασυνήθιστες και οι απρόσμενες όμως αλλά ουσιαστικές και όχι επικοινωνιακές πρωτοβουλίες, ενίοτε απαιτούν και συγκρούσεις. Όχι στρογγυλέματα και ισορροπίες προς εξυπηρέτηση των κατά περίπτωση πιεζόντων, με ιδιοτέλειες και μικροκομματικά συμφέροντα.
Είμαστε για παράδειγμα έτοιμοι να καταδείξουμε, ποιούς υπηρετούμε και με ποιούς συγκρουόμαστε; Είμαστε αποφασισμένοι να συγκρουστούμε με την ατολμία και την νωχελικότητα του συστήματος. Είμαστε αποφασισμένοι να αποτινάξουμε την επικοινωνιολαγνεία.
Αν όλα αυτά το πολιτικό σύστημα αποφασίσει να τα τακτοποιήσει να εργατεί και να σοβαρευτεί,τότε μπορούμε να ελπίζουμε. Εμείς σαν κίνημα δημοκρατών σοσιαλιστών είμαστε εδώ να στηρίξουμε κάθε σοβαρή και συγκρουσιακή μεταρρυθμιστική προσπάθεια, που βάζει κανόνες και που δημιουργεί τις προϋποθέσεις και της παραγωγής νέου πλούτου, αλλά και της αναχαίτισης της υποκλοπής της υπονόμευσης και της παρεμπόδισης της δημιουργίας του, έτσι ώστε να οδηγηθούμε στην παραγωγική, δίκαιη, ανθρώπινη και κοινωνική Ελλάδα.
