Τα λαϊκά στρώματα στη σημερινή συγκυρία, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η απαξίωση προσώπων και θεσμών, αναζητούν μια γνήσια και με περιεχόμενο προοδευτική, σοσιαλδημοκρατική, κεντροαριστερή έκφραση και όχι θολά ιδεολογικά σχήματα, που τείνουν να καταλήξουν σε όχημα συνεργασίας και ταύτισης με τη Δεξιά.
Η Δημοκρατική Συμπαράταξη έχει κάνει αρκετά βήματα στην πορεία της. Ολοι πλέον αναγνωρίζουν ότι αποτελεί ένα διακριτό σημείο αναφοράς για τους δημοκρατικούς πολίτες της Κεντροαριστεράς, που ασφυκτιούν στο εγχείρημα μιας νέας, πλαστής πόλωσης ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ -πρέπει επιτέλους να ξεφορτωθεί τον έρωτά του με την καραμανλική Δεξιά- που δεν δικαίωσε τις προσδοκίες και τις ελπίδες του ελληνικού λαού, τείνοντας έτσι να είναι ο βασικός συντελεστής της παλινόρθωσης της Δεξιάς, και την παλιά Δεξιά που «ντύνεται» με νέο παραπλανητικό περιτύλιγμα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Πώς, λοιπόν, θα πορευτεί στην προσπάθεια για την αλλαγή της χώρας ένας πραγματικά προοδευτικός πολιτικός σχηματισμός, που από πολλούς ακόμη εκλαμβάνεται -κακώς- ως μια συνέχεια της εκδοχής του ΠΑΣΟΚ και θεωρείται ότι προορίζεται να ακολουθήσει το παράδειγμα της περιόδου 2012-2014, περίπου σαν αναγκαίο συμπλήρωμα της Δεξιάς στη συνδιαχείριση της εξουσίας, με πρόσχημα την οριστική έξοδο από την κρίση;
Για όσους εντός και εκτός ΔΗΣΥ πιθανόν να σκέφτονται με αυτό τον τρόπο, θεωρώ ότι επιχειρείται, κατά τη γνώμη μου, να υπηρετηθούν άλλες επιδιώξεις. Το ζήτημα, λοιπόν, «ποιους υπηρετούμε και με ποιους συγκρουόμαστε;» με τις παραπάνω λογικές δεν μπορεί να υποτάσσεται στην επιδίωξη της ενσωμάτωσης σε μια διαχείριση εξουσίας χωρίς ιδεολογικό και πολιτικό πρόσημο, αλλά πρέπει να υπηρετείται με συγκεκριμένες επιλογές και περιεχόμενα πολιτικής. Γι’ αυτό ακριβώς στον δημόσιο λόγο τους κάποιοι προσπαθούν να πείσουν ότι δήθεν είναι αναχρονιστική η πολιτική διάκριση ανάμεσα στη Δεξιά και την πραγματική Αριστερά και ότι το νέο διακύβευμα είναι η νίκη των «προοδευτικών» έναντι των αναχρονιστικών δυνάμεων. Με αυτούς τους επιτηδευμένα θολούς ορισμούς αφήνεται να εννοηθεί ότι στην πλευρά των «προοδευτικών» δυνάμεων εντάσσεται και η Νέα Δημοκρατία, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για μελλοντικές κυβερνητικές συνεργασίες στα πρότυπα της κυβέρνησης Σαμαρά.
Η ΔΗΣΥ όμως δεν δημιουργήθηκε για να γίνει το όχημα με το οποίο θα ταξιδέψουμε πάλι σε κυβερνητικές καρέκλες, για να διευκολυνθούν πιθανές προσωπικές επιδιώξεις κάποιων αλλά και οι κορυφαίες επιδιώξεις κάποιων συστημάτων, που θεωρούν ότι η οικονομία αποφασίζει, η πολιτική εκτελεί και η κοινωνία υποτάσσεται. Η πολιτική κληρονομιά της δημοκρατικής παράταξης είναι βαριά. Μπορεί, ωστόσο, να εξελιχθεί ως ορμητικός πολιτικός χείμαρρος, αν εκφράσει γνήσια τους προοδευτικούς πολίτες των λαϊκών στρωμάτων, κυρίως αυτούς που παραπλανήθηκαν με θολές και ψεύτικες ελπίδες και αυταπάτες.
Αντίθετα, θα κινδυνεύσει να μετατραπεί σε ξερό ρυάκι αν γίνει εκφραστής συγκεκριμένων αντιλήψεων που θέλουν δεξιά διακυβέρνηση με προοδευτικό κοινοβουλευτικό συμπλήρωμα, παραβλέποντας τη σαφή επιδίωξη να είμαστε εμείς ο κυρίαρχος πολιτικός πόλος, με την αποκατάσταση της αλήθειας σχετικά με το τι χάος αντιμετωπίσαμε από τη διακυβέρνηση Καραμανλή το 2009, αλλά και με την κατάθεση ενός εθνικού σχεδίου καινοτόμου, ρεαλιστικού, γρήγορου και συγκρουσιακού όπου χρειαστεί, με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και τις διαρθρωτικές παρεμβάσεις για την οριστική έξοδο από την κρίση και την επαναφορά στην κανονικότητα, τη βιώσιμη και δίκαιη ανάπτυξη.
* Πρώην υπουργός, στέλεχος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών – Δημοκρατικής Συμπαράταξης
