Κείμενο στο οποίο καταθέτει προσωπικές εμπειρίες και μνήμες από την οικογένειά του και τα παιδικά του χρόνια, φιλοξενεί στο προσωπικό του ιστολόγιο, ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος, ξεδιπλώνοντας μία ιδιαίτερα ευαίσθητη πτυχή της προσωπικότητάς του. Μέσα από τα όσα αναφέρει, φανερώνει πως από νεαρή ηλικία ακόμη, λειτουργούσε με ταπεινοφροσύνη, διάθεση προσφοράς και αγάπη…
Αφορμή για την τοποθέτησή του, στάθηκε ένα φιλοσοφημένο κείμενο του Μητροπολίτου και Γέροντος Χαλκηδόνος κ. Αθανασίου με τίτλο «Οι μπαλωματάδες», που θύμισε στον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, τον αείμνηστο πατέρα του Γεώργιο Λενή. Υπενθυμίζει ότι ο ίδιος ήταν πρωτότοκος γιός δύο βιοπαλαιστών της καθημερινής ζωής της περιόδου της περιόδου 1940-1960, οι οποίοι με εντιμότητα και πολύ κόπο εκέρδιζαν τον επιούσιο.
Το επάγγελμα του πατέρα του ήταν «υποδηματοποιός» ή αλλιώς τσαγκάρης, μπαλωματής! ΄΄Το κατάστημα του πατέρα μου, το τσαγκαράδικο, συμπληρωνόταν και με το στιλβωτήριο, δηλαδή το άλλο τμήμα για το βάψιμο και το γυάλισμα των υποδημάτων. Το επάγγελμά του ήταν μια χειρονακτικό, αλλά και συγχρόνως μια καλλιτεχνική, εργασία! Εργαζόταν χωρίς ωράριο, από το πρωί μέχρι το βράδυ, στο κατάστημά του επί της οδού Αυτοκράτορος Αυγούστου, 87 στην Πάτρα (σήμερα η οδός ονομάζεται Αγίας Τριάδος), λίγο παρακάτω από την Τριάντειο Σχολή. Η δουλειά του ήταν η επισκευή, δηλ. το μπάλωμα των υποδημάτων, αλλά και η κατασκευή νέων, ανδρικών και γυναικείων. Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, όπως και στις σχολικές διακοπές Χριστουγέννων και Πάσχα, κοντά του δούλευα και εγώ τόσο στο τσαγκαράδικο, όσο και στο στιλβωτήριο. ‘Ημουν δηλ. ένα τσαγκαρόπουλο και συγχρόνως ένας… λούστρος!΄΄, θυμάται ο Μητροπολίτης, μη παραλείποντας να αναφερθεί και στην μητέρα του Νικολίτσα Λενή, το γένος Γκολφίνου Γιαννακοπούλου, που ήταν εξαίρετη μοδίστρα. Εις μνήμην του πατέρα του, από τα χέρια του οποίου -για ψύλλου πήδημα- έτρωγε το… ξύλο της ζωής του, όπως αναφέρει, παραθέτει ένα περιστατικό, τα Χριστούγεννα του 1956 όταν ήταν όταν ήταν φοιτητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου στην Αθήνα, συγχρόνως δε και εργαζόμενος, ώστε να κερδίζει τα προς το ζην! Όταν έλαβε άδεια για να επιστρέψει στην Πάτρα και να βοηθήσει τον πατέρα του, αυτός δεν το δέχθηκε καθώς ήταν φοιτητής (Ακαδημαϊκός Πολίτης) όπως αποκαλούσαν τότε τους φοιτητές.
Ένας άσημος, ένας μηδαμινός εργάτης της Εκκλησίας
΄΄Τώρα, που εγγίζει προς το τέλος της η διακονία μου στην ιστορική αυτή Μητρόπολη, εξεμεταλλεύθηκα την ευκαιρία, ώστε να σας εξομολογηθώ μερικά από τη ζωή μου. Για να καταλάβετε, αγαπητοί μου χριστιανοί, Αδέλφια μου και Παιδιά μου εν Χριστώ, γιατί είμαι τόσο συμπαθής μαζί σας. Γιατί δεν αποστρέφομαι ούτε τον επώνυμο, αλλ΄ ούτε και τον ανώνυμο επισκέπτη μου. Προ ολίγων ημερών έκλεισα τα 78 έτη της ζωής μου! Από την ηλικία των 40 ετών ήλθα κοντά σας ως Επίσκοπος των ψυχών σας και Μητροπολίτης σας. Δεν ήμουνα ποτέ «σπουδαίος», «κάποιον τι» κατά τους αγίους Πατέρας και δεν είμαι και τώρα «σπουδαίος»! Παραμένω ένας άσημος, ένας μηδαμηνός εργάτης της Εκκλησίας! Συνηθίζω να αποκαλώ τον εαυτό μου «σκουπίδι»! «Είμαι ένα σκουπίδι, αλλά μέσα στο σπίτι του Θεού» Διότι εδώ, στην Εκκλησία και τα σκουπίδα έχουν κάποια αξία! Τα ρίχνουμε στο «χωνευτήρι»!΄΄, καταλήγει ο Μητροπολίτης.
