του Διονύση Γράψα*
Ο 40ος πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν, συνήθιζε να λέει με εκείνο το θυμόσοφο ύφος του συνδικαλιστή του Χόλυγουντ πως, «αν αποτύχεις στην πολιτική, τότε μπορείς να γράψεις ένα βιβλίο». Προφανώς αναφερόταν στο γεγονός πως ο κάθε πρώην ανώτατος αξιωματούχος, αφού βρεθεί εκτός της «πρώτης γραμμής» οφείλει κάποια στιγμή να υπερασπιστεί τα πεπραγμένα του ή να δώσει επαρκείς εξηγήσεις για όσα του καταλογίζουν. Δεν αναφέρθηκε όμως στην συνήθεια των πρώην Αμερικανών προέδρων να προχωρούν στην δημιουργία ιδρυμάτων ή βιβλιοθηκών που αναφέρουν τα ονόματά τους. Μια συνήθεια που πλέον έχει εμφιλοχωρήσει και στους ‘Έλληνες ομολόγους τους.
Συγκεκριμένα μετά το ίδρυμα «Αντώνης Σαμαράς» και ο Αλέξης Τσίπρας προχωρά στα εγκαίνια ενός ινστιτούτου που φέρει το όνομά του και ως βασική αποστολή του έχει να διαφυλάξει την πολιτική παρακαταθήκη του. Μάλιστα, σε μερικές μέρες ετοιμάζεται και για μια εντυπωσιακή πρώτη εκδήλωση στην Αθήνα με καλεσμένους ηχηρά ονόματα του ευρωπαϊκού πολιτικού γίγνεσθαι να έχουν επιβεβαιώσει την παρουσία τους. Κανείς όμως δεν αντιμετωπίζει το γεγονός ως μια σύναξη των «πρώην». Στενοί συνεργάτες του πρώην πρωθυπουργού έχουν αναλάβει να προσκαλέσουν εκλεκτούς φίλους του Τσίπρα ανά την Ελλάδα, δίνοντας την αίσθηση πως κάτι νέο γεννιέται ή κάτι καινούργιο ξεκινάει.
Η χρονική στιγμή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αρκετά περίεργη. Ο κατακερματισμός της κεντροαριστεράς, η ψυχική απόσταση για διαφορετικούς λόγους μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέας Αριστεράς και οι ψίθυροι για το «πείραμα Δούκα» φουντώνουν τις συνωμοσιολογίες γύρω από κάθε τι που θα μπορούσε να προκύψει ως αντίπαλο δέος απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη και την σχετικά ατάραχη πολιτική κυριαρχία του. Από την εξίσωση δεν λείπει και ο Γιώργος Παπανδρέου που εξαιτίας της ιδιότητας του ως μέλος της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας του Συμβουλίου της Ευρώπης, περνάει αρκετό καιρό μαζί με τον Τσίπρα. Και αγωνιά και αυτός για τον χώρο που μετά από την δική του πρωθυπουργία συρρικνώθηκε αλλά και λεηλατήθηκε πολιτικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργώντας συνθήκες τεκτονικής πολιτικής μετατόπισης, από το 2012 και εξής.
Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Και οι δίαυλοι έχουν ανοίξει. Έμπειρα πολιτικά στελέχη και από τους δύο χώρους δεν παύουν να ψιθυρίζουν, πως από τις ηγεσίες των κομμάτων του λεγόμενου προοδευτικού τόξου, χρειάζεται την επομένη των εκλογών περίσσεια γενναιότητα. Που θα μεταφραστεί σε ανοιχτό κάλεσμα ειλικρινούς διαλόγου και όχι πο0λιτικής λεηλασίας με όρους και προαπαιτούμενα. Σιβυλλικά προσθέτουν πως όποιοι βάλουν προσκόμματα σε μια τέτοια προσπάθεια θα είναι αυτοί που απλά με πλάγιους τρόπους θα επιθυμούν την παραμονή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην εξουσία, χωρίς αντίπαλο στην πολιτική αρένα. Αιχμές με εμφανείς αποδέκτες τον Νίκο Ανδρουλάκη και τον Στέφανο Κασέλακη.
Με τον Τσίπρα μπροστά και την αμφιλεγόμενη πολιτική του προίκα είναι εξαιρετικά αμφίβολο κατά πόσο κάτι τέτοιο θα λάβει σάρκα και οστά. Τα ερείσματα του μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να είναι ανθεκτικά, ωστόσο ο Στέφανος Κασελάκης δείχνει να αγχώνεται από τον πολιτικό ίσκιο του προκατόχου του. Συν την ανύπαρκτη «χημεία» του με τον Νίκο Ανδρουλάκη που είναι ο βασικός παράγοντας για το γύρισμα της σελίδας στην επόμενη ημέρα. Στοιχεία που προοιωνίζουν πως η «γέννα θα έχει δυσκολίες»…
Τώρα όμως έιναι η ώρα της κάλπης. Που αυτή θα καθορίσει κατά πόσο το νεοσύστατο «ίδρυμα Τσίπρα» θα βγάλει είδηση ή θα αποδειχθεί ακόμα μια «λέσχη των πρώην».
*Ο Διονύσης Γράψας είναι ιστορικός, ΜΑ Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία, ΕΑΠ