Με τον κορωνοϊό να μας καλεί να μείνουμε στα σπίτια μας, η καθημερινότητα άλλαξε και μαζί της άλλαξε και η συμπεριφορά των ανθρώπων. Μια σκληρή διαπίστωση που μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο ζοφερή . Πριν λίγες μέρες έπεσαν στα χέρια μου κάποια άρθρα ξένων εφημερίδων τα οποία αναφερόταν στην αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Από τη Βραζιλία ως το Ισραήλ, από τις Ινδίες ως τη Γερμανία, από τις ΗΠΑ ως το Ηνωμένο Βασίλειο και την Κύπρο, τα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας αυξήθηκαν κατά 40% έως και 50% πάνω από ότι πριν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία .
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή στην πόλη Στην Χουμπέι, που υπήρξε το επίκεντρο της πανδημίας , η έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας ήταν τρομακτική έτσι ένας συνταξιούχος αστυνομικός ίδρυσε μια φιλανθρωπική οργάνωση κατά της ενδοοικογενειακής βίας, ενώ ακόμα και σήμερα μετά το πέρας της πανδημίας συνεχίζει η οργάνωση αυτή να έχει αύξηση του ποσοστού των κακοποιημένων γυναικών.
Καθώς οι μέρες περνούν ο εγκλεισμός γίνεται θηλιά στο λαιμό και πνίγει τους ανθρώπους… αυτή είναι μια συνηθισμένη φράση που ακούμε . Όμως ας δούμε την καθημερινότητα μιας οικογένειας πριν τον κορωνοϊό και μετά από αυτόν. Τα ζευγάρια βλέπονταν ελάχιστα, κάποιοι πικρόχολοι υπαινιγμοί επί μορφή αστειότητας ανάμεσά τους περνούσε απαρατήρητη, μετά από ένα κοπιαστικό 8ωρο καλούνταν να ανταπεξέλθουν στις δραστηριότητες των παιδιών, φροντιστήρια, μαθήματα κλπ , αν σε όλο αυτό βάλεις και την οικονομική δυσπραγία ε τότε τα πράγματα γίνονταν ακόμα πιο δύσκολα. Έτσι δεν υπήρχε χρόνος και χώρος στο ζευγάρι να μιλήσει, να δει ο ένας τον άλλο, να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, με αποτέλεσμα να καταπίνουν πολλά πράγματα ο ένας για τον άλλον και παράλληλα να τα προσπερνούν.
Σήμερα με τον κορωνοϊό όλα άλλαξαν το ζευγάρι μένει συνεχώς μαζί , τα παιδιά γίνονται σημείο τριβής ή ακόμα χειρότερα μέσο εκτόνωσης του θυμού των γονέων. Το κακό είναι πως τα μικροπράγματα λόγω εγκλεισμού μεγεθύνονται. Έτσι ότι έχει συσσωρευτεί από το παρελθόν, αλλά και οι αφορμές που δίνει το τώρα , μέσα στους τέσσερεις τοίχους του σπιτιού παίρνουν τεράστιο μέγεθος. Για τον πιο απλό λόγο ξεσπά καυγάς, ο οποίος φέρνει δυσάρεστα αποτέλεσμα όταν το οικοδόμημα πάνω στο οποίο χτίστηκε η οικογένεια είναι σαθρό.
Πολλές φορές οι άνθρωποι έχουμε την τάση να δημιουργούμε σχέσεις μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε τη μοναξιά, δεν σκεπτόμαστε όμως πως θα είναι η ζωή μας με έναν άνθρωπο για πολλά –πολλά χρόνια μαζί ή αν χρειαστεί να μείνουμε για μήνες , σε ένα απομονωμένο μέρος μαζί του. Αν η επιλογή του συντρόφου μας ήταν με αυτό το κριτήριο ίσως και η εν γένει ζωή μας να ήταν καλύτερη. Γι αυτό και εκείνο το «για πάντα» ακούγεται ουτοπικό.
Ας πάμε στην ουσία του θέματος, οι δύσκολες καταστάσεις είτε ατσαλώνουν μια σχέση, είτε την οδηγούν στην διάλυση, είτε ακόμα καλύτερα κάποιες φορές φέρνουν στην επιφάνεια ότι κρυβόταν για πολλά χρόνια κάτω από το χαλί, άλλες φορές με το πρόσχημα «τι θα πει ο κόσμος;», Άλλες γιατί κάποιες καταστάσεις βόλευαν , άλλες γιατί έκλειναν τα μάτια και τα αυτιά και έλεγαν σε εμένα δεν συμβαίνει αυτό ή δεν μπορεί να συμβαίνει. Όλα αυτά έρχεται η όποια κρίση και τα φέρνει στην επιφάνεια. Το μένουμε σπίτι είναι εκείνο το βότσαλο που ταράζει τα νερά της μίζερης καθημερινότητας … Και αποκαλύπτει την αλήθεια.
Καιρός λοιπόν το σύνθημα μένουμε σπίτι … Να σηματοδοτήσει μια νέα αρχή μένουμε πιστοί στον εαυτό μας, κοιτάμε τι πραγματικά θέλουμε … τι αξίζουμε … τι μας αξίζει!
Όσο για την κακοποίηση η κάθε γυναίκα οφείλει να καταπιέσει τον κορωνοϊό όχι όμως και τη ζωή της. Στη χώρα μας λειτουργούν η 24ωρη γραμμή SOS 15900, τα Συμβουλευτικά Κέντρα καθώς και οι Ξενώνες Φιλοξενίας Κακοποιημένων Γυναικών.Δομές που μπορούν να βάλουν ένα φρένο σε αυτόν τον ξέφρενο πόνο.
