Πριν λίγες μέρες κουβεντιάζοντας με μια κυρία αλβανικής καταγωγής, στο ερώτημα γιατί ήρθε τη δεκαετία του ’90 στην χώρα μας , έλαβα την παρακάτω απάντηση «η Ελλάδα για εμάς που είμαστε από τη Βόρεια Αλβανία φάνταζε με παράδεισο , μας έλεγαν θα πάτε εκεί, θα ζήσετε όμορφα, θα έχετε δουλειές και θα μπορέσετε να φτιάξετε μια όμορφη ζωή. Όλα αυτά μέχρι να πάρουμε την μεγάλη απόφαση να φύγουμε. Μόλις πάρθηκε η απόφαση όλα άλλαξαν…».
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, αν καθίσουμε να δούμε ορθολογικά το ζήτημα. Υπάρχουν πολλοί πρόσφυγες από τις χώρες του επονομαζόμενου τρίτου κόσμου που έρχονται στην χώρα μας λόγω θρησκευτικών, πολιτικών πολέμων και της γενικευμένης βίας που επικρατεί. Όμως υπάρχουν ακόμα περισσότεροι μετανάστες, με τη δράση των κυκλωμάτων δουλεμπόρων να είναι σε έξαρση τον τελευταίο καιρό, που τους τάζουν ότι θα ζήσουν στη γη της επαγγελίας και τους οδηγούν στην κόλαση.
Οι πολιτικοί … ξένοι και εγχώριοι βρήκαν αιτία αντιπαράθεσης… το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο θέλουν ορισμένοι να τα παρουσιάζουν. Την χρονική περίοδο 2005 – 2010 η Ελλάδα είχε χαρακτηριστεί ως κύρια είσοδος μετανάστευσης στην Ευρώπη και ενώ οι άλλες χώρες του νότου της ΕΕ επιχείρησαν και κέρδισαν τον περιορισμό του προσφυγικού-μεταναστευτικού κύματος μέσω συμφωνιών με τις γειτονικές χώρες που δεν ανήκαν στην Ε.Ε. για τη χώρα μας το ζήτημα αυτό, ακόμα και την περίοδο της κρίσης για τα καλά κρατούσε. Μάλιστα από το 2005 έως και σήμερα η Ελλάδα έχει πάρει αρκετά χρήματα από την ΕΕ, με σκοπό να δημιουργήσει δομές και υποδομές για να μειωθεί ή να ελαχιστοποιηθεί η πρόσβαση των προσφύγων- μεταναστών προς την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη.
Αντί η Ελλάδα να χαράξει μια ενιαία στρατηγική για το προσφυγικό- μεταναστευτικό ζήτημα, άρχισαν οι πολιτικοί Τα λαϊκίστικα λογύδρια, κάποιοι να μιλάνε για ψησταριές, χοιρινά κλπ και κάποιοι άλλοι ακραίοι να τους κατηγοριοποιούν και να ψάχνουν απάνθρωπους τρόπους αναχαίτισης του κύματος των προσφύγων-μεταναστών. Αμ δεν γίνεται έτσι πολιτική, ούτε χαράσσεται με αυτόν τον τρόπο στρατηγική.
Ας μείνουν, όλοι αυτοί με τις βαρύγδουπες κορώνες και τα λόγια τα μεγάλα , για λίγη ώρα με τα παιδιά τα οποία προέρχονται, από το Σουδάν, το Μαρόκο, το Αφγανιστάν, το Πακισταν, το Ιράκ, το Ιράν και αλλού. Ας καθίσουν να αφουγκραστούν την ιστορία που θα τους πουν μέσα από τη ζωγραφική τους, πως πάλεψαν με τα κύματα, πως περιτριγυριζόντουσαν από το μαύρο, πως μόνο σύννεφα υπήρχαν στη ζωή τους… Αυτά τα παιδιά που διψάνε για μάθηση, που ενώ δεν ξέρουν ελληνικά πασχίζουν να μάθουν για να διαβάσουν «Την καλύβα του μπάρμπα –Θωμά» και όχι τον «Χαρι Πότερ», που ξεφυλλίζουν τα βιβλία του Ευγένιου Τριβιζά και που περιμένουν να δουν στο ΥouΤube την Ντενεκεδούπολη της Ευγενίας Φακίνου. Ναι αυτά τα παιδιά είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα για μια καλύτερη κοινωνία για μια καλύτερη ζωή.
Επειδή θα τρέξουν πολλοί να πουν πως εκμεταλλευόμενοι τον ανθρωπισμό της Δύσης οι Ισλαμιστές έρχονται με σκοπό να διαβρώσουν την Ευρώπη ή και να την αφανίσουν ακόμα. Επικαλούμενοι ιστορικά γεγονότα και τρόπους συμπεριφοράς. Ήρθε ο καιρός να δούμε για αρχή πως όλο αυτό μπορεί να αποφευχθεί σαν γεγονός. Η Ευρώπη έχει ένα τεράστιο όπλο στην φαρέτρα της που λέγεται ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.
Αντί να φορέσει η Ευρώπη τη μπούργκα και το χιτζάμπ, αντί να ισλαμοποιηθεί , μήπως θα έπρεπε να οχυρωθεί πίσω από τον πολιτισμό της, τον οποίο οφείλει να μεταλαμπαδεύσει σε αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι προέρχονται από ένα καταπιεστικό, θεοκρατικό καθεστώς, να τους δείξει όχι με διδακτισμό και παρατεταμένο το δάκτυλο αλλά με τον τρόπο συμπεριφοράς της, τι σημαίνει λογοτεχνία, ποίηση, φιλοσοφία, ζωγραφική. Να δώσει στη γυναίκα την υπόσταση που της αξίζει, να την κάνει να θέλει η ίδια να πετάξει την μαντίλα. Να κατευθύνει το παιδί μέσα από την αγάπη και όχι μέσα από τη βία να προχωρά, να κατακτά πνευματικούς στόχους στις τέχνες , στα γράμματα και όπου αλλού έχει έφεση. Η Ευρώπη έχει αυτή τη δύναμη και αυτή οφείλει να εκμεταλλευτεί, μακριά από αντιπαραθέσεις και σκοταδιστικές συμπεριφορές.
Ο πολιτισμός της Ευρώπης σε συνδυασμό με τον ανθρωπισμό της, είναι τα υπερόπλα που διαθέτει εναντίον κάθε αναχρονιστικού τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς. Εν ολίγοις θα πρέπει πρώτα να λυθεί η βασική ανάγκη της επιβίωσης αυτών των ανθρώπων και παράλληλα να δίνεται αγώνας για την πολιτιστική αφομοίωση τους. Ίσως έτσι ο κόσμος να γίνει καλύτερος μακριά από αντιπαραθέσεις και θεολογικούς πολέμους.
