Ο υγειονομικός χάρτης της περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας είναι ένα θέμα που η περιοχή συζητάει χρόνια τώρα.
Ωστόσο κάθε φορά που το ζήτημα έμπαινε προς συζήτηση, μεταξύ των αρμοδίων φορέων, σκόνταφτε στα τοπικιστικά συμφέροντα και στις κόκκινες γραμμές που χάρασσαν οι βουλευτές της κάθε περιοχής.
Δυστυχώς το ζητούμενο των τοπικών κοινωνιών είναι «να μην κλείσει το τοπικό μας ιατρείο» και όχι το να λειτουργήσει σωστά και ολοκληρωμένα το διπλανό Κέντρο Υγείας.
Αυτή τη λογική υπηρέτησε διαχρονικά το πολιτικό μας σύστημα κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας να έχει εννέα νοσοκομεία και περισσότερα από δέκα Κέντρα Υγείας αλλά στην ουσία να έχει μόλις δύο πλήρως οργανωμένα νοσοκομεία. Πρόσφατα ο τοπικός τύπος, με σχετικά ρεπορτάζ, ανέδειξε ότι οι διακομιδές από τα περιφερειακά νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας προς τα δύο μεγάλα νοσοκομεία της Πάτρας, Πανεπιστημιακό και «Άγιο Ανδρέα» ξεπερνούν τις 4.500. Από αυτές, οι 4.000 γίνονται μόνον στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Η ανάλυση των περιστατικών δείχνει ότι η πλειοψηφία αυτών θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν στα νοσοκομεία, απ’ όπου διακομίζονται, εάν αυτά ήταν πλήρως στελεχωμένα και διέθεταν τις βασικές ιατρικές ειδικότητες. Αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει. Και βλέπουμε υπερσύγχρονα κτίρια με υπερσύγχρονα μηχανήματα, όπως αυτά του νοσοκομείου Αγρινίου και του νοσοκομείου Πύργου, να υπολειτουργούν και επί της ουσίας να προσφέρουν υπηρεσίες πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας επειδή στερούνται ιατρικών ειδικοτήτων.
Ως φυσική συνέπεια της παραπάνω κατάστασης είναι η υπερφόρτωση του Πανεπιστημιακού μας Νοσοκομείου. Λιμνάζουν τα περιστατικά στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών. Ταλαιπωρούνται οι ασθενείς και οι συγγενείς αλλά και το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό το οποίο καλείται να καλύψει πολλαπλάσιες ανάγκες από αυτές που μπορεί. Στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο θα έπρεπε να φτάνουν τα πραγματικά επείγοντα και δύσκολα περιστατικά. Αυτό είναι προς όφελος όλων. Των ασθενών, των συγγενών και του ίδιου του νοσοκομείου. Ο ρόλος του είναι τριτοβάθμιος, ερευνητικός και εκπαιδευτικός. Αυτό οφείλουμε να το διαφυλάξουμε ώστε να συνεχίσει να παρέχει τις ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου υπηρεσίες που παρέχει σήμερα. Το ίδιο ισχύει και τον «Άγιο Ανδρέα» στο βαθμό που του αναλογεί.
Για να συμβεί όμως το παραπάνω, αποτελεί προϋπόθεση να φτιαχτεί επιτέλους αυτός ο περίφημος χάρτης υγείας που θα ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες της κάθε περιοχής και των κατοίκων της. Έχουμε ανάγκη από σωστά οργανωμένες μονάδες υγείας και όχι από κενά κτίρια ταμπέλες που η θέα τους απλώς ικανοποιεί τους κατοίκους και τους τοπικούς παράγοντες ότι έπραξαν το καθήκον τους κρατώντας ανοιχτό ένα ιατρείο.
Κατά προτεραιότητα ο χώρος της υγείας πρέπει να νοικοκυρευτεί και να οργανωθεί πάνω σε μελετημένα θεμέλια. Για παράδειγμα, ο κάτοικος των Καλαβρύτων θα πρέπει να μπορεί να καλύπτει τις πρωτοβάθμιες ανάγκες του στο Νοσοκομείο Καλαβρύτων. Να μην φτάνει στην Πάτρα για μία απλή αιματολογική εξέταση. Εάν δεν θεραπευτούν όλες αυτές οι πληγές της δημόσιας περίθαλψης θα συνεχίσουμε να μετράμε ασθενοφόρα να πηγαινοέρχονται και να διακομίζουν ασθενείς στα δύο μεγάλα νοσοκομεία της Πάτρας και φυσικά να συζητάμε το πολλαπλώς διαπιστωμένο, ό,τι κάτι πρέπει να γίνει.
