Ο χρόνος των εθνικών εκλογών στις 7 Ιούλη καθορίστηκε, ουσιαστικά επιβλήθηκε από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και την πολιτική ατζέντα που κυριάρχησε σε αυτές με ευθύνη και της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Εν μέρει τουλάχιστον, αυτή η πολιτική ατζέντα επηρέασε και τα αποτελέσματα τους.
Η εκλογική διαδικασία ως κορυφαία διαδικασία επιλογής του χαρακτήρα και των λειτουργιών της διαχειριστικής εξουσίας σε ένα οποιοδήποτε αντιπροσωπευτικό δημοκρατικό σύστημα, δεν εκπέμπει μόνο μηνύματα παράγει και αποτελέσματα.
Σίγουρα τα μηνύματα και τα αποτελέσματα είναι πολλά και με αντιφατικότητες.
Όμως βασικό και αναμφισβήτητο που κατά κύριο λόγο ενδιαφέρει το Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο και τις θέσεις του, είναι ότι τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών θεμελίωσαν και κατοχύρωσαν στην αριστερά την δυνατότητα να είναι το άμεσο και κύριο αντίπαλο δέος της ιδεολογικής και πολιτικής κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού και της κοινωνικοπολιτικής του συμμαχίας που επιχειρεί να αναπαράγει ως διαχείριση από τις 8 Ιούλη το κατοχικό καθεστώς που δημιούργησε, προκάλεσε και διαχειρίστηκε από το 2010 μέχρι το 2015.
Το πνεύμα Βορίδη που συνοψίζει και εκπροσωπεί την κοινωνικοπολιτική συμμαχία του νεοφιλελευθερισμού ως Ν.Δ. ότι «η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ηττηθούν όχι μόνο ως θέσεις αλλά και σαν σκέψεις», ηττήθηκε.
Η αριστερά είναι παρούσα όχι μόνο για να αμυνθεί στις συνθήκες μιας ρεβανσιστικής παλινόρθωσης της νεοφιλελεύθερης κατοχής αλλά για να διεκδικήσει και την εκλογική νίκη στις 7 Ιούλη μέσα μάλιστα σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες στο διεθνές και εσωτερικό περιβάλλον.
Το 24% των ευρωεκλογών δεν είναι σχεδόν καθόλου ένα απλό κομματικό εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ. Περικλείνει ένα τεράστιο πολιτικό δυναμικό με σημαντικές δυνατότητες ποσοτικής και ποιοτικής ενίσχυσης και εμβάθυνσης ικανό να αναδείξει και να στηρίξει με όρους μαζικής πολιτική κινητοποίησης μια νέα πρόταση εξουσίας ριζοσπαστικών, δομικών δημοκρατικών αλλαγών στο επίπεδο τόσο της οικονομικής βάσης όσο και στο επίπεδο του εποικοδομήματος του κράτους και των κοινωνικών θεσμών.
Είναι ακριβώς το έλλειμμα του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα που θα έπρεπε να έχει αναδειχθεί και καλυφθεί προοδευτικά σε μια ολόκληρη πορεία από την εποχή της συγκρότησης του μέχρι σήμερα και πιο ειδικά στην περίοδο της κυβερνητικής διαχείρισης του.
Το έλλειμμα αυτό είναι που υποβαθμίζει και το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης σε ποσοτικές διαφορές στις μορφές διαχείρισης ανάμεσα στην Ν.Δ. και στον ΣΥΡΙΖΑ, αντί στην σύγκρουση των κοσμοθεωρητικών αντιλήψεων δύο διαφορετικών κόσμων. Αυτό αδικεί κατάφωρα τον ΣΥΡΙΖΑ, τα πεπραγμένα του και τον ρόλο της αριστεράς.
Το μέτωπο της Αριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε συνθήκες ραγδαίων εξελίξεων και ανακατατάξεων στο σαθρό, στρεβλό και διεφθαρμένο οικοδόμημα του ελληνικού καπιταλισμού, κλήθηκε και στην κυριολεξία υποχρεώθηκε τον Γενάρη του 2015 να αναλάβει την διαχείριση της κρίσης του συστήματος καθώς οι εκπρόσωποι του είχαν δραπετεύσει στην ουσία από τον Νοέμβρη του 2014.
Η κρίση ήταν καθολική. Οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική, κρίση εθνικής ταυτότητας. Το αντιφατικό είναι ότι η κρίση ενώ ήταν του συστήματος δεν απειλούσε το σύστημα αλλά την εργατική τάξη, τον εργαζόμενο λαό, την νεολαία και την χώρα ακόμη και ως γεωπολιτική ύπαρξη.
Όσο πιο διαλυτικά θα εξελισσόταν η κρίση τόσο το σύστημα θα δυνάμωνε τις θέσεις του όχι μόνο πάνω στον ιδρώτα και τον μόχθο της κοινωνίας της εργασίας αλλά και με το αίμα του λαού. Αυτή ήταν η στρατηγική της αριστερής παρένθεσης που ευτυχώς ματαιώθηκε μεν στο κύριο μέτωπο της τόσο με το δημοψήφισμα όσο και με την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβρη του 2015.
Κατάφερε όμως να αναδείξει το μέτωπο του νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς κυρίαρχο στην συντηρητική κεντροδεξιά παράταξη με συμμάχους όλα τα πολιτικά παράγωγα της κρίσης μέχρι και τον παραδοσιακό κεντροφιλελεύθερο χώρο.
Οι ευρωεκλογές, τα αποτελέσματα τους, και οι πολιτικές αναδιατάξεις που παρήγαγαν καταδείχνουν με εμφατικό τρόπο ότι το νεοφιλελεύθερο μέτωπο το συγκροτούν πολιτικά συγκοινωνούντα δοχεία από τις περιοχές του νεοφασιστικού μορφώματος μέχρι τους εκπροσώπους του κοινωνικού φιλελευθερισμού.
Αναμφίβολα ο απολογισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι θετικός σε πολλαπλά επίπεδα και ανατρεπτικού περιεχομένου. Ταυτόχρονα όμως η συνολική του πορεία είναι γεμάτη αντιφατικότητες μέχρι και στο επίπεδο του αριστερού χαρακτήρα του. Αντιφατικότητες που αντανακλούν εγγενείς αδυναμίες όλων των ρευμάτων της Αριστεράς να κατανοούν την πραγματικότητα σε βάθος και έκταση και να την αντιμετωπίζουν με την διαλεκτική επιστημονική μεθοδολογία μακριά από την ρηχότητα του πολιτικού εμπειρισμού, των βερμπαλιστικών γενικεύσεων και των βολονταριστικών φαντασιώσεων.
Δεν είναι της ώρας ούτε ο σκοπός μας να αναδείξουμε τις βαθιές και εκτεταμένες διαφωνίες μας στο πεδίο αυτών των αντιφατικοτήτων. Σε μια άλλη περίοδο αυτό θα είναι χρήσιμο και αναγκαίο.
Τώρα είναι η ώρα της μάχης για την πολιτική αλλά και την εκλογική ήττα του πιο αντιδραστικού νεοφιλελεύθερου μετώπου σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο.
Στηρίζουμε και ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο ως το πιο αποτελεσματικό εκλογικά ανάχωμα στην συγκυρία απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό, αλλά γιατί ο αριστερός χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ είναι κεντρικό επίδικο της εποχής για το σύνολο των προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων, για την κοινωνική αριστερά.
