Το 2007 κάηκε η μισή Πελοπόννησος. Χάθηκαν ζωές, κινδύνευσε ακόμη και η αρχαία Ολυμπία. Θυμάμαι την ντροπή που αισθάνθηκα όταν είδα στην τηλεόραση τον γ.γ. του υπουργείου Πολιτισμού να απολαμβάνει τα κοψίδια του την ώρα που οι πυροσβέστες πάλευαν να σώσουν από τις φλόγες το Κρόνιο. Ανθρωπος ήταν κι αυτός, ζούσε το ερωτικό του δράμα, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα. Τι πιο ανθρώπινο από την πείνα, ειδικά όταν ζεις ένα ερωτικό δράμα; Ετσι για να μην ξεχνάμε ότι, εκτός των άλλων, τη ζωή μας τη σκηνοθετεί και ο Αριστοφάνης. Ντροπή αισθάνθηκα και ένα μήνα αργότερα, όταν ο Κ. Καραμανλής, νικητής των εκλογών, δεν βρήκε μια λέξη για να μετριάσει με το πένθος του τον ενθουσιασμό της φυλής των Καγέν που γιόρταζαν τη νίκη του. Λογικόν. Ποιος δεν ήθελε να αφήσει πίσω του το πένθος και την καταστροφή; Η χώρα έπρεπε να προχωρήσει μπροστά με το κεφάλι ψηλά και ο κυρίαρχος λαός είχε αναλάβει τις ευθύνες, αφού εξέλεξε και πάλι όσους είχαν διαχειρισθεί την πανωλεθρία.
Τις προάλλες βρέθηκα σε ένα πάνελ στον ΣΚΑΪ με τον απόστρατο αξιωματικό του Πυροσβεστικού Σώματος κ. Χανιά. Συμμετείχε ως επιτελικός στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών του 2007. Τον ρώτησα τι διδάχθηκε ο κρατικός μηχανισμός από τους χειρισμούς του καιρού εκείνου. Μου απάντησε ευθαρσώς και μονολεκτικά: Τίποτε. Ποια κυριολεκτικότερη περιγραφή του εγκλήματος στο Μάτι απ’ αυτό το «τίποτε» του αποστράτου; Η άρνηση των πολιτικών, των διαχειριστών του κρατικού μηχανισμού να αποδεχθούν τα λάθη τους και την ανικανότητά τους έχει την ηθική της πλευρά. Τα ανθρωπάρια που κρύβονται πίσω από το θράσος και την κουτοπονηριά τους για να αποφύγουν τις ευθύνες τους δεν έχουν το ηθικό ανάστημα να σηκώσουν το βάρος τόσων θανάτων. Ουδέν το καινόν. Πέραν της ηθικής καταπτώσεως όμως, υπάρχει και η πραγματικότητα. Μη αποδεχόμενοι λάθη, παραλείψεις, αδυναμίες, αστοχίες, μας λένε οι θρασύτατοι ότι τίποτε δεν χρειάζεται να διορθωθεί. Δεν διδάχθηκαν τίποτε από το 2007, δεν διδάχθηκαν τίποτε από τις πλημμύρες της Μάνδρας και δεν τους λέει τίποτε η εκατόμβη των απανθρακωμένων νεκρών. Το ηθικό τους παραμένει ακμαίο. Κοιτάζονται στον καθρέφτη στα κλεφτά, όπως ο Τσίπρας χθες στο Μάτι, και η εικόνα τούς ικανοποιεί. Αντε στην επόμενη εκατόμβη. Τι να κάνουμε; Αυτά έχει η ζωή.
Ο Δημοσθένης, σε κάποιον από τους Φιλιππικούς, λέει ότι πρέπει να αισθανόμαστε ευτυχείς επειδή δεν κάναμε όσα έπρεπε. Τουλάχιστον υπάρχει διέξοδος. Αν είχαμε κάνει όσα έπρεπε και φτάναμε σ’ αυτήν την κατάσταση, τότε η κατάσταση θα ήταν απελπιστική. Οσο απελπιστική είναι και τώρα, που δεν παραδεχόμαστε ότι δεν κάναμε ό,τι έπρεπε.
Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη της απελπισίας;
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
