Αν είχε γίνει εδώ, θα είχαν βγει ... κουμπούρια!

της ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ Ι. ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Με όλο το σεβασμό στον ανδρικό πληθυσμό, όμως πρέπει να το βγάλω από μέσα μου αυτό που είδα το βράδυ της Τετάρτης γιατί θα σκάσω!

Και εσείς οι άνδρες μπορεί να ξέρετε από ποδόσφαιρο, όμως ξέρετε επίσης καλύτερα, ότι όταν μια γυναίκα εισβάλει στα δικά σας «γήπεδα» για να πει κάτι, μάλλον θα πρέπει να την ακούσετε. Παρακολουθούσα τα τελευταία λεπτά του αγώνα Ρεάλ – Γιουβέντους. Το σκορ 0-3 και απ ότι με ενημέρωσε – καθ ότι άσχετη – ο σύζυγος, το ματς πήγαινε σε παράταση, αφού η Ρεάλ είχε «αλώσει» τους Ιταλούς με τριάρα στο προηγούμενο παιχνίδι.

Δευτερόλεπτα πριν τη λήξη, τσουπ, το πέναλτι. Να πω αν ήταν; Εγώ είδα που χωσε ο άλλος το πόδι του μπροστά στον επιθετικό της Ρεάλ. Ας το κρίνει η αθλητική ιστορία. Εγώ λοιπόν θα μείνω στο τί ακολούθησε. Πέραν του εκνευρισμού – δικαιολογημένου νομίζω – των Γιουβεντίνων και το ξέσπασα του Μπουφόν (αυτός μπορεί να κάνει ότι θέλει… νομίζω συμφωνεί το γυναικείο φύλο), το ματς συνεχίστηκε! Ω, ναι! Μη σας σοκάρει. Συνεχίστηκε και μάλιστα τελείωσε! Σχεδόν εκνευριστικό νομίζω για εμάς που το παρακολουθούσαμε και όσο να πεις έχουμε μάθει κάπως αλλιώς…

Να σας πω και το άλλο για να σας αποτελειώσω; Κρατηθείτε! Όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, οι αντίπαλοι χαιρετήθηκαν και αγκαλιάστηκαν! Εντάξει, τσίπα δεν έχουν επάνω τους. Εκεί ήταν που πήγα να σπάσω το τηλεκοντρόλ. Άσε που κανείς προπονητής και κανείς παράγοντας δεν μπήκε μέσα, δε φώναξε, δεν απείλησε… Τι ναι τούτα ρε; Και όλα αυτά τα λέω και σας τα εξομολογούμαι γιατί απ ότι κατάλαβα στον αγώνα, κρινόταν η συμμετοχή στους τελικούς του τσάμπιονς λιγκ. Εντάξει… δεν υπάρχει σωτηρία στον πλανήτη…

Διαβάστε επίσης