Η εκδήλωση της περασμένης Παρασκευής στο Δημοτική Βιβλιοθήκη της Πάτρας, κατά τη διάρκεια παρουσίάσης του βιβλίου «Είσοδος – Έξοδος» της Βάσως Σακελλάρη που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Το Δόντι», ήταν συναισθηματικά φορτισμένη.
Η πολυετής μάχη της Βάσως Σακελλάρη με τη διπολική διαταραχή και η προσωπική της μαρτυρία, για την περιπέτεια που αφορά χιλιάδες, συνήθως διανοούμενους και ταλαντούχους ανθρώπους στον πλανήτη, έγινε αφορμή για τοποθετήσεις που αφορούν την υπόθεση" στίγμα" και τον ρατσισμό που ακόμη και σήμερα απευθύνεται στους ψυχικά πάσχοντες. Επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε την τοποθέτηση του μουσικού Γιώργου Δίπλα ο οποίος μίλησε όχι μόνο ως συνεργάτης της Βάσως Σακελλάρη, αλλά και ως επί 30 συναπτά έτη φίλος της.
Η ομιλία του, που έκανε αίσθηση, έχει ως εξής:
"Με τη Βάσω με συνδέει μια βαθιά φιλία 25 χρόνων. Την γνώρισα ως πρωτοεμφανιζόμενoς μουσικός και ήταν ένα από τα πρώτα άτομα που μου έδωσαν βήμα. Γοητευτική ως γυναίκα, ταλαντούχα ηθοποιός, γενναιόδωρος άνθρωπος, καλλιτέχνης που υπηρετούσε το όραμά του ξοδεύοντας μέχρι τελευαία δραχμή τον εκάστοτε προϋπολογισμό, προκειμένου να πετύχει ένα άρτιο αποτέλεσμα, μποέμ, φιλόξενη, το σπίτι της ανοιχτό σε όλους, ενθουσιαζόταν σαν παιδί όταν κάτι της άρεσε, μου έμαθε να είμαι ειλικρινής, αυστηρός, τελειομανής, μου έδειξε τι πάει να πει φίλος- φίλος, υπήρξε πάντα παρούσα στα εύκολα και στα δύσκολα και έτσι είναι ακόμα. Η Βάσω όμως κάποια στιγμή αρρώστησε σοβαρά, τα φώτα έσβησαν, το σπίτι της άρχισε να αδειάζει, το τηλέφωνο σταμάτησε να χτυπά και εγώ μαζί με την αξέχαστη κυρία Θεώνη, τη μάνα της, κάθε απόγευμα βρισκόμουν στην ψυχιατρική στο Ρίο.
Έγιναν και άλλα... ενός κακού μύρια έπονται... Όχι δεν έφυγα. Ούτε από το σπίτι της, ούτε από την καθημερινότητά της. Μου φαίνεται αβάσταχτη η ζωή χωρίς τους φίλους μου. Το βρίσκω άνανδρο να εγκαταλείψεις έναν φίλο και κυρίως μια γυναίκα, φίλη ακριβή, στα δύσκολά της. Έκανα το αυτονόητο. Έμεινα κοντά της. Όσο μπορούσα. Και η πράξη αυτή δεν είναι άξια επαίνων. Είναι το αυτονόητο.
Όπως σας είπα, ενός κακού μύρια έπονται. Κάποια στιγμή τα δύσκολα πέρασαν. Η Βάσω είχε πλέον περάσει σε μια κατάσταση νορμοθυμίας, σταθερά και όπως ήταν φυσικό θέλησε να επιστρέψει στη ζωή της. Την ζωή της όπως ήταν πριν. Αλλά αυτό δεν της το επέτρεψαν οι εργολάβοι του πολιτισμού της πόλεως των Πατρών. Η πόρτα του ΔΗΠΕΘΕ ήταν και ακόμη παραμένει κλειστή. Την ακολουθούσε πλέον το στίγμα. Είχε βλέπετε την ατυχία να αρρωστήσε. Οι καλλιτεχνικοί διευθυντές διαδέχονταν ο ένας τον άλλον, οι εργαζόμενοι όμως, οι μόνιμοι, καλλιέργησαν και διατήρησαν για τη Βάσω την αίσθηση της ανημπόριας. Μιας ανυμπόριας που δεν ίσχυε. Η Βάσω είχε ήδη επιστρέψει και συμμετείχε σε παραγωγή με πλήρη ικανότητα. Μαζί κάναμε στο θέατρο act τον μονόλογο του Γιώργου Μανιώτη «Μικρός Επιτάφιος» και τον «Βασιλιά Καρνάβαλο». Συμμετείχε ερμηνεύοντας κείμενα στην ηχογράφηση μιας δυσκολολότατης performance για το ραδιόφωνο με τον τίτλο «’Εντεκα».
Συμμετείχε ως ηθοποιός στην πρώτη εκτέλεση των τραγυδιών μου σε ποίηση Καρυωτάκη ερμηνεύοντας κείμενα από Πολυδούρη, ερμήνευσε τον μονόλογο «Σιβηρία» σε σκηνοθεσία Στρέπκου, αλλά και το δυσκολότατο διπλό ρόλο μάνας και μορφίνης στο διεθνές φεστιβάλ Πάτρας στη μουσική παράσταση αφιέρωμα στον Λαπαθιώτη.
Έπαιξε στο «Πιο δυνατή»» του Στρίμπεργκ στο θέατρο Αγορά. Διδάσκει υποκριτική στο τμήμα θεατρικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο εδώ και 15χρόνια και όμως ακόμη αμφισβητείται η ικανότητά της. Αμφισβητείται από ανθρώπους που μόνο καλλιτέχνες δεν είναι, αλλά καταφέρνουν ακόμη να της κρατούν κάποιες πόρτες κλειστές. Παρόλα αυτά η Βάσω διάγει περίοδο γαλήνης και εξακολουθεί να σχεδιάζει όμορφα πράγματα. Θα κλείσω με το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου.
«Είναι η αγάπη στην αρρώστεια γιατρικό» λέει το τραγούδι. Οι άνθρωποι που νοσούν χρειάζονται την παρουσία μας, την υπομπονή μας, την αγάπη μας πάνω απ΄όλα.
Υπήρξαν δύσκολες μέρες και τις μέρες εκείνες η Βάσω είχε εξίσου με τα φάρμακα, ανάγκη την ανθρώπινη παρουσία, την αγάπη , την υπομονή μας, ένα τηλεφώνημα, μια τρυφερή κουβέντα, ξανά και ξανά, έναν περίπατο στη θάλασασα, οτιδήποτε θα την έκανε να μην νιώθει μόνη. Εγώ στο μέτρο που μπόρεσα της τα έδωσα γιατί έτσι κάνουν οι φίλοι
Της εύχομαι να είναι πάντα γερή και να μην χρειστεί ποτέ ξανά να της δώσει αυτά που της έδωσα τότε υπό εκείνες τις συνθήκες".
Η εκδήλωση παρουσίασης, την οποία συντόνισε η δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΠΗΝ Γιώτα Κοντογεωργοπούλου, πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών, της Εταιρείας Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού «Κοινο_Τοπία» και του Συλλόγου για την Ψυχική Υγεία ΣΟΨΥ Πάτρας.
Η πολυετής μάχη της Βάσως Σακελλάρη με τη διπολική συναισθηματική διαταραχή και οι κοινωνικές προεκτάσεις της αναλύθηκαν εκτενώς από τον ψυχίατρο Γιάννη Βλάχο και τον κοινωνικό λειτουργό Λάμπρο Αραπάκο.
Ο βαθμός διάδοσης της ασθένειας στον κόσμο της τέχνης ήταν το αντικείμενο της παρουσίασης από τη φιλόλογο – θεατρολόγο Χριστίνα Κόκκοτα, ενώ ιδιαίτερη αναφορά έγινε από τον συνθέτη Γιώργο Δίπλα στο πώς η κοινωνία μιας πόλης όπως η Πάτρα αντιμετωπίζει τους πάσχοντες που επιχειρούν να συνεχίσουν τη ζωή και την επαγγελματική ή καλλιτεχνική διαδρομή τους.
