«20.000 επιστήμονες εγκατέλειψαν την χώρα την τελευταία πενταετία». Το συγκλονιστικό αυτό νούμερο που έκανε , ως είδηση, τον γύρο της χώρας δόθηκε από κυβερνητικό στέλεχος.
Εβρισκόμενος στην Πάτρα ο αναπλ. Υπουργός Έρευνας Κώστας Φωτάκης θέλησε να αποτυπώσει με νούμερα μια κατάσταση που δυστυχώς είναι γνωστή τοις πάσι.
Η επιστημονική μετανάστευση έχει λάβει επιδημικές τάσεις.
Προ καιρού άλλωστε η Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Πάτρας Άννα Μαστοράκου , παρέθεσε στοιχεία για τους γιατρούς που κλείνουν τα ιατρεία τους και φεύγουν για χώρες της Ευρώπης, κυρίως, αναζητώντας καλύτερη επαγγελματική τύχη.
Προ ημερών πάλι ο νέος Πρόεδρος του ΤΕΕ Δυτ. Ελλάδος Βασίλης Αϊβαλής μίλησε για τους εκατοντάδες μηχανικούς που είτε κλείνουν τα γραφεία τους και μετοικούν , είτε δεν επιχειρούν καν να εισέλθουν σε αχαρτογράφητα επαγγελματικά ύδατα και αναχωρούν για την αλλοδαπή.
Ναι οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Και γίνονται βρόγχος όταν πίσω τους υπάρχουν άνθρωποι, οικογένειες που χωρίζονται, πατεράδες που νοσταλγούν την τρυφερή παιδική αγκαλιά του γιού.
Σχεδόν 4.000 νέοι που με όνειρα έδωσαν τις δικές τους μάχες πάνω στα θρανία, που ξενύχτησαν με ένα βιβλίο προσπαθώντας να αναλύσουν ασκήσεις και σχήματα, που εξήλθαν από την πόρτα του Πανεπιστημίου έτοιμοι να χαράξουν τη δική τους πορεία , κάθε χρόνο οδηγήθηκαν σε αδιέξοδα.
Εβρισκαν πόρτες κλειστές. Αλλά κι όταν άνοιγαν δεν προσέφεραν δουλειά, αλλά μεσαιωνικά ωράρια και μεροκάματα , που δεν ξεπερνούσαν ούτε τα φιλοδωρήματα!
Με ανύπαρκτο μέλλον και μηδενικές προοπτικές, με το διαβατήριο στο χέρι, προτίμησαν να παλέψουν σε άγνωστα μέρη για την επαγγελματική τους καταξίωση.
Τα όσα είπε ο υπουργός είναι γνωστά. Αλλωστε και ποιος δεν έχει στις ημέρες μας , στο ευρύτερο περιβάλλον του, οικογενειακό, φιλικό, κάποιον ξενιτεμένο.
Δεν φθάνουν οι διαπιστώσεις όμως . Ούτε και οι πρωθυπουργικές δεσμεύσεις για χορήγηση δωρεάν ίντερνετ στη νεολαία.
Και δεν επαρκούν λόγια παρηγοριάς.
Απαιτούνται δομικές παρεμβάσεις σε μια κοινωνία που βιώνει την επανάληψη της μετανάστευσης του ’50.
Αλλά αν θυμηθούμε την ρήση του Μαρξ, η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα…
