Οι φήμες υποστηρίζουν ότι ο Α. Τσίπρας απέτρεψε την συμφωνία στις Βρυξέλλες την περασμένη εβδομάδα, προκειμένου να «πουλήσει» στο εσωτερικό την επιστολή του για τα εργασιακά στην πανηγυρική Σύνοδο των «27», για τα 60 χρόνια από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το αποτέλεσμα βεβαίως δεν υπήρξε διαφορετικό από το αναμενόμενο, μια και οι κουτόφραγκοι δεν καταλαβαίνουν από απειλές, που δήθεν θα χάλαγαν την γιορτή, μια και ο Α. Τσίπρας θα έβαζε veto στην διακήρυξη της Ρώμης.
Φυσικά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συνέβη. Στο όλο τελετουργικό συμμετείχε μετά συζύγου ο Α. Τσίπρας και όλα κύλησαν ομαλά χωρίς το παραμικρό παρατράγουδο.
Όμως στο μείζον θέμα της διαπραγμάτευσης όλα κυλούν αργόσυρτα και ουδείς γνωρίζει πια παιχνίδια παίζονται πίσω από την πλάτη του ελληνικού λαού.
Γιατί ούτε η κυβερνητική πλευρά αμφισβητεί ότι οι καθυστερήσεις εγκλωβίζουν την χώρα μας και την οδηγούν σε επικίνδυνες ατραπούς, ούτε κανένας εχέφρων άνθρωπος μπορεί να καταλάβει που το πάνε στην κυβέρνηση με το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού.
Βεβαίως αν ανατρέξει κανείς στο παρελθόν θα διαπιστώσει ότι το παρόν κυβερνητικό σχήμα με ρίζες από το ΚΚΕ, είχε τις ίδιες εμμονές στα θέματα του ελληνικού χρέους.
Ο σημερινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και θεωρητικώς υπεύθυνος για τα οικονομικά, σε επιστημονικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις 22-23 Ιανουαρίου 1988 στην Αθήνα με πρωτοβουλία του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδας για το εξωτερικό χρέος της χώρας μας ως εκπρόσωπος του ΚΚΕ, είχε υποστηρίξει την άποψη του Λένιν του 1917, ότι με ένα διάταγμα και με ένα μόνο άρθρο «ό,τι χρωστάμε και ό,τι μας χρωστάνε, παραγράφονται».
Με ανάλογη θέση εμφανίστηκε και ο Α. Τσίπρας στη Βουλή του Νοέμβριο του 2012 στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, λέγοντας με νόημα ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στην κυβέρνηση θα καταργήσει με ένα νόμο και σε ένα άρθρο όλα τα μέτρα λιτότητας.
Οι αντιμνημονιακές κορώνες που δυστυχώς ήταν η επωδός όλων όσων διεκδικούσαν την εξουσία, από τον Σαμαρά μέχρι τον Τσίπρα, έχουν αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη με αποτέλεσμα αρκετοί πλέον να πιστεύουν τον κάθε αγύρτη τύπου Σώρα, που τους τάζει λαγούς με πετραχήλια, όπως οι έχοντες σοβαρές ασθένειες, που στην απελπισία τους καταφεύγουν σε χαρτορίχτρες και χειρομάντες.
Σε αυτή την κατάσταση σύγχυσης που υπάρχει, δεν μένει παρά στα τόσα κόμματα που ιδρύονται κάθε μέρα να προστεθεί και ένα ακόμη, αυτό των ψεκασμένων, μια και τέτοιου είδους ανοησίες, ενυπάρχουν στα κεφάλια πολλών ψηφοφόρων συμπολιτών μας.
Βεβαίως η αλήθεια επειδή δεν βολεύει και είναι και επώδυνη, δεν ακούγεται ούτε από το πολιτικό σύστημα, ούτε βεβαίως από τα πρόσωπα που το συγκροτούν. Γιατί η απάντηση στο ερώτημα τι δεν πήγε καλά στη χώρα μας και ζούμε στο φαύλο κύκλο των μνημονίων εδώ και οκτώ χρόνια, είναι γιατί δεν πήραμε την τύχη στα χέρια μας, όπως έκαναν Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρος, αλλά αρκεστήκαμε να καταγγέλλουμε και να κοροϊδεύουμε τους δανειστές μας.
Στις χώρες που μπήκαν και βγήκαν σε 2-3 χρόνια από τα μνημόνια οι βασικές πολιτικές δυνάμεις ένωσαν τις φωνές τους και έφτιαξαν πρόγραμμα εξόδου από την οικονομική κρίση στα μέτρα τους, το όποιο και εφάρμοσαν απαρέγκλιτα.
Αντίθετα εδώ οι πονηροί πολιτικοί μας, από την εποχή της πρωθυπουργίας Γ. Παπανδρέου μέχρι σήμερα, άλλα συμφωνούν και άλλα κάνουν με αποτέλεσμα να έρχεται την επομένη μεγαλύτερος λογαριασμός.
Ταυτόχρονα ο ένας κατηγορεί τον άλλο για ενδοτισμό στους ξένους επιδιώκοντας να πείσει τους ευκολόπιστους ψηφοφόρους ότι εκείνος θα μας λύσει τα … μάγια και θα πορευτούμε στο μέλλον με το ουρί του παραδείσου ανά χείρας.
Όμως οι αριθμοί παρά τα όποια κόλπα κι αν επιστρατεύουν οι εκάστοτε κυβερνώντες είναι αμείλικτοι. Το χρέος ταξιδεύει προς τα πάνω και βρίσκεται ήδη στα 320 δις, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των ιδιωτών έφτασαν τα 93,4 δις και 4 εκατομμύρια πολίτες αυτής της χώρας χρωστούν στο Δημόσιο και τα Ταμεία.
Τα λουκέτα στο εμπόριο αναμένεται το πρώτο εξάμηνο του 2017 να ξεπεράσουν τις 18.700, έναντι των 18.000 την ίδια περίοδο πέρσι, ενώ 4 στις 10 επιχειρήσεις έχουν χρέη στο Δημόσιο και τα Ασφαλιστικά Ταμεία.
Το κράτος χρηματοδοτεί κατ΄ έτος με 17 δις τα Ασφαλιστικά Ταμεία και με τις σημερινές αναλογίες χρειάζονται δέκα εργαζόμενοι για να καλύπτουν έναν συνταξιούχο.
Παρ όλα αυτά το κράτος επιβαρύνεται καθημερινά με ρουσφετολογικές προσλήψεις και καλή ζωή για τα πρόσωπα της εξουσίας, που ταξιδεύουν ξοδεύοντας εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ με κυβερνητικά αεροπλάνα και κανείς δεν ενδιαφέρεται για πραγματικές μεταρρυθμίσεις, που δεν έχουν να κάνουν με υπερφορολόγηση, αλλά με ένα νέο κράτος που θα λειτουργεί υπέρ του πολίτη και χάριν του πολίτη.
Το παιχνίδι της επίρριψης των ευθυνών του ενός στον άλλο καλά κρατεί και όλοι βολεύονται μια και είτε εντός του στενού κύκλου της εξουσίας είναι κάποιος, είτε στην περιφέρεια της βγαίνει πάντα κερδισμένος, μια και στην περίπτωση αυτή, μοναδική ίσως, μονά-ζυγά κερδίζουν…
