Πολιτικές που διχάζουν

Η υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών μπορεί να μονοπωλεί αυτές τις ημέρες ταδελτία ειδήσεων και κυρίως εκείνων των καναλιών, που μέχρι χθες ήταν φιλικά διακείμενα προς την κυβέρνηση, που τώρα την επικρίνουν,  όμως υπάρχουν πολλά άλλα καυτά θέματα, που απασχολούν και προβληματίζουν την κοινωνία.
Πρώτο και κυρίαρχο αυτό της μείωσης των συντάξεων , που όπως όλα
δείχνουν δεν έχει τελειωμό, μια και ήδη η εκπρόσωπος του ΔΝΤ στο
κουαρτέτο ζήτησε με έκθεσή της ζήτησε την περαιτέρω μείωση των ήδη
κουτσουρεμένων συντάξεων και την παράλληλη μείωση του αφορολόγητου, που
σημαίνει ακόμη μικρότερο εισόδημα για τους 2,7 εκατομμύρια των
συνταξιούχων.
Παράλληλα το προσφυγικό έχει λάβει εκρηκτικές διαστάσεις στα νησιά του
ανατολικού Αιγαίου που φιλοξενούν υπερδιπλάσιο αριθμό στα λεγόμενα hot
spots, από αυτόν που διαθέτουν οι συγκεκριμένοι χώροι, που φτιάχτηκαν με
την συνδρομή του στρατού.
Την ίδια ώρα η κυβέρνηση δια του υπουργού Παιδείας έχει ανοίξει μέτωπο
με την εκκλησία, με αφορμή το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία, που
αλλάζει και γίνεται μάθημα θρησκειολογίας.
Γιατί πέρα από την αλλαγή του περιεχομένου του μαθήματος, χωρίς σχετική
συνεννόηση με την ηγεσία της εκκλησίας, ο Ν. Φίλης ξέχασε ότι το
αντικείμενο του περιλαμβάνει και αυτό των Θρησκευμάτων και προέβει σε
επικριτικές αναφορές για το ρόλο που έπαιξαν κάποιοι ιερείς στην κατοχή
και την χούντα, επιχειρώντας έτσι να ενοχοποιήσει το σύνολο των
ρασοφόρων.
Βεβαίως ο υπουργός Παιδείας φάνηκε να αγνοεί τον κοινωνικό ρόλο της
εκκλησίας στις μέρες μας στη διανομή τροφίμων προς χιλιάδες συμπολίτες
μας, που στερούνται και τα στοιχειώδη για την διαβίωσή τους.
Αλλά και το σύνολο των αλλαγών που επιχειρούνται στο χώρο της παιδείας
έχουν τύχει της οξύτατης κριτικής από το σύνολο σχεδόν της
αντιπολίτευσης. Καμιά προσπάθεια συναίνεσης όταν ο νόμος Διαμαντοπούλου,
που κατεδαφίζεται τώρα, ψηφίστηκε το 2001 από 255 βουλευτές, από το
σύνολο δηλαδή σχεδόν του Ελλήνικού Κοινοβουλίου.
Κατά τα άλλα ο Α. Τσίπρας ψήφισε προ μηνών την απλή αναλογική, με το
σκεπτικό των συναινέσεων σε μελλοντικές συνεργασίες. Αν εννοεί τις
συνεργασίες, όπως αυτή με τους ΑΝΕΛ, τότε μιλάει για πλιάτσικο της
εξουσίας και όχι για προγραμματικές συμφωνίες, που δημιουργούνται στη
βάση ενός κοινού κυβερνητικού προγράμματος.
Κι αυτή η ασυδοσία της εξουσίας φαίνεται από την κατάχρηση του
δικαιώματος χρήσης των κυβερνητικών αεροπλάνων από τον Π.Καμμένο, σε
πρόσφατα ταξιδάκια υπηρεσιακά-αναψυχής σε Λονδίνο και Αίγυπτο, που
κοστίζουν δεκάδες χιλιάδες ευρώ στον δεινοπαθούντα από τους υπέρμετρους
φόρους πολίτη.
Άπλά το δεξιό δεκανίκι της κυβέρνησης κατασπαταλά δημόσιο χρήμα και
κανείς δεν αντιδρά, μια και φοβούνται τις έντονες αναταράξεις στην πτήση
αυτής της ετερόκλισης  κυβέρνησης.
Όμως μια σειρά δημοσκοπήσεων δείχνει την δραματική πτώση των ποσοστών
του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και των ΑΝΕΛ, που όφειλαν να λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι
εν αλαζονία τελούντες κυβερνλητες, μια και σήμερα επί του συνόλου του
ελληνικού λαού δεν εκπροσωπούν περισσότερους από το 10% των πολιτών.
Στην Βρετανία το Brexit είχε ως αποτέλεσμα αφενός την παραίτηση του
Ν.Κάμερον και στην ανάδειξη της Τερέζα Μέι στην πρωθυπουργία της χώρας,
και παράλληλα την παραίτηση του ακόμη και από την βουλευτική ιδιότητα.
Από την άλλη πλευρά η νέα πρωθυπουργός δεν έσπευσε να ενεργοποιήσει το
άρθρο 50 της ΕΕ για την έξοδο της χώρας από την ευρωπαϊκή οικογένεια,
και από την μια πλευρά έβαλε στο ΥΠΕΞ τον Μπόρις Τζόνσον υπερμαχο του
Brexit και από την άλλη δεν σήκωσε καμιά σημαία εναντίον της Ευρώπης,
προτιμώντας να αφήσει τον χρόνο να κυλήσει προκειμένου να καταλαγιάσουν
και από τις δύο πλευρές οι δεδομένες εντάσεις.
Με σύνεση πολύ απλά πολιτεύονται για κρίσιμα και μεγάλα θέματα οι
επικεφαλείς των κυβερνήσεων, σε αντίθεση με τους καθ’ ημάς, που
συστηματικά προκαλούν όχι απλά εντάσεις ή αντιπαραθέσεις, αλλά
διχαστικές εκρήξεις.
Είναι κοινό πια μυστικό, ότι πάνω απ όλα βρίσκεται το πάθος για την
εξουσία και όλα όσα οφέλη οικονομικά και άλλα αποδίδει, και όχι η λύση
των πολλών και σημαντικών προβλημάτων, που αντιμετωπίζουν τόσο οι
πολίτες μεμονομένα όσο και η κοινωνία στο συνολό της.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος, αλλά και
Ισπανία, που πήρε μέτρα χωρίς να υπογράψει μνημόνιο, ξέφυγαν από τον
ασφυκτικό κλοιό των δανειστών, ενώ η Ελλάδα με σοσιαλιστικές, δεξιές και
τώρα αριστερές κυβερνήσεις, παραμένει εγκλωβισμένη στο φαύλο κύκλο των
μνημονίων και δεν λέει να ξεφύγει από τις πιέσεις και την δια βίου απ’
ότι φαίνεται επιτροπεία.
Με τέτοιο πολιτικό χάλι που κυριαρχεί στο δημόσιο βίο της χώρας, είναι
πλέον ή βέβαιο, ότι το μέλλον μας παραμένει γκρίζο και δυσοίωνο τώρα
παρά ποτέ...