Η ομάδα GAFF και ο πολυχώρος VAULT έχουν τη χαρά να σας ανακοινώσουν ότι η παράσταση ‘ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ’,του Μάκη Τσίτα σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη με τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη στο ρόλο του Χρυσοβαλάντη,θα παρουσιαστεί στην Πάτρα στις 11 και 12 Μαΐου στο θέατρο ΛΙΘΟΓΡΑΦΕΙΟΝ.
Το βραβευμένο «Μάρτυς μου ο Θεός» για 2 μόνο μέρες στο Θέατρο Λιθογραφείον, μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε πέρυσι, τις εξαιρετικές κριτικές που απέσπασε και την δεύτερη χρονιά στον πολυχώρο Vault.
Είναι βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημά του Μάκη Τσίτα, το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2014, την σκηνοθεσία κάνει η Σοφία Καραγιάννη, με τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη στον ρόλο του Χρυσοβαλάντη.
Μέσα στο πανηγυρικό κλίμα που επικρατεί στην Αθήνα του 2004, ο Χρυσοβαλάντης –ένας τυπικός αντιήρωας της εποχής μας, άνθρωπος απλός αλλά οπλισμένος με χιούμορ, με φαντασία και με μια ιδιαίτερη λεκτική ευφορία–, έχοντας βρεθεί στα πενήντα του άνεργος και με υγεία κλονισμένη, εξιστορεί τα πάθη που υφίσταται από παιδί στην αναμέτρησή του με την πραγματικότητα. Όλοι –οι γυναίκες που συναντά, οι εργοδότες του, ακόμη και η ίδια η οικογένειά του– τον προδίδουν, ενώ γύρω του διαγράφεται η εικόνα μιας κοινωνίας που, παρά την επιφανειακή ευμάρεια, βυθίζεται στην παρακμή. Μέσα από τον χειμαρρώδη μονόλογό του, που ακολουθεί τη ροή της σκέψης του, παρακολουθούμε τον αγώνα του να σταθεί όρθιος, ισορροπώντας ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο – Δραματουργική επεξεργασία: Μάκης Τσίτας
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μυρτώ Αθανασοπούλου
Μουσική επιμέλεια: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Σκηνογραφική επιμέλεια: Σοφία Καραγιάννη, Λίνα Παγώνη
Παίζει ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης.
Τετάρτη 11 & Πέμπτη 12 Μαΐου, 9:30μμ
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων, 65+ και πολυτέκνων) και 6 ευρώ ατέλειες Θεατρικών σπουδών, δραματικής σχολής, θεατρολόγων)
Κρατήσεις: 2610 328 394 και με μήνυμα στην σελίδα μας
Θέατρο Λιθογραφείον
Μαιζώνος 172 & Τριών Ναυάρχων
Έγραψαν για την παράσταση:
…»Εξαίρετος ηθοποιός. Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης. Το ’χω διαπιστώσει ήδη απ’ την «Ψυχολογία συριανού συζύγου» του Ροΐδη. Την πρωτόκανε στη σκηνή στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» το 2012 -και την επανέλαβε ξανά και ξανά- με την ομάδα «GAFF» που ίδρυσαν με τη σύντροφό του στη ζωή και μάνα του γιου του Σοφία Καραγιάννη η οποία -επίσης ταλαντούχο πλάσμα- υπέγραφε τη σκηνοθεσία -μια καθόλα ευτυχής παράσταση. Η πολύ καρποφόρα συνεργασία συνεχίστηκε την περσινή σεζόν στο «Vault» με τη μεταφορά στη σκηνή ως μονολόγου του βραβευμένου μυθιστορήματος «Μάρτυς μου ο Θεός» του Μάκη Τσίτα ο οποίος έκανε και τη δραματουργική επεξεργασία -τη συμπύκνωση. Την παράσταση την είδα φέτος που επαναλαμβάνεται. Ένα έξοχο κείμενο, ένας αντιήρωας, ο Χρυσοβαλάντης, πενηντάρης, άνεργος τυπογράφος στην εποχή της ευμάρειας, λίγο πριν απ’ τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 -ένα ανθρωπάκι θλιβερό, σχολαστικό, κομπλεξικό, ένας θρησκόληπτος, ξενόφοβος, μπορντελόβιος…-, η τραγωδία ενός γελοίου κι ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης δίνει πνοή σ’ αυτόν τον εν πλήρει συγχύσει αθώο με κύρος δοκιμασμένου ρολίστα χαράζοντας τον στη μνήμη.
Πρέπει να τον δείτε!»…
Γιώργος Σαρηγιάννης (Το τέταρτο κουδούνι)
Μια απολαυστική παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε
«Μάρτυς μου ο Θεός»
Το βραβευμένο με το βραβείο λογοτεχνίας 2014 της Ευρωπαϊκής Ένωσης μυθιστόρημα του Μάκη Τσίτα «Μάρτυς μου ο Θεός» παρουσιάζεται ήδη από τις 8 Νοεμβρίου στην σκηνή του Vault με έναν μοναδικό Ιωσήφ Ιωσηφίδη στον ρόλο του Χρυσοβαλάντη σκηνοθετημένο εμπνευσμένα και με απόλυτη αίσθηση του μέτρου από την Σοφία Καραγιάννη.
της Ελένης Λιντζαροπούλου
Το βιβλίο, που κυκλοφόρησε το 2013 από τις εκδόσεις Κίχλη, εισέπραξε μερικές από τις πιο ενθουσιώδεις κριτικές και αποτελεί την επιβεβαίωση όσων είχαν αναγνωρίσει το συγγραφικό ταλέντο του Μάκη Τσίτα στην συλλογή διηγημάτων του «Πάτυ εκ του Πετρούλα» αλλά και στα ευρηματικά παιδικά βιβλία του.
Ο ήρωας του, ο Χρυσοβαλάντης, είναι ένα πρόσωπο που αν γίνει τηλεοπτικό και μπει στα σπίτια των νεοελλήνων, θα αφήσει εποχή γιατί ακροβατεί ανάμεσα στο τραγικό και το γελοίο τόσο πραγματικά που μας γίνεται οικείο. Ο συγγραφέας με χειρουργική ακρίβεια αναδεικνύει τα συστατικά της προσωπικότητας του αντιήρωα, του χαμένου, του βιασμένου σωματικά και ψυχικά ανθρώπου, εκθέτοντας μας με υψηλό χιούμορ την ζωή του μέσα από έναν μονόλογο – εξομολόγηση στον οποίο ο πρωταγωνιστής ανασυνθέτει την πορεία του προς την τρέλα. Το βιβλίο, σαν ένας πρόλογος στην σημερινή οικονομική κρίση, μας μεταφέρει στην περίοδο ευφορίας των Ολυμπιακών του 2004, τότε που αν κοιτούσε κανείς προσεκτικά από τις χαραμάδες πανικού θα μπορούσε να προβλέψει το μέλλον της χρεοκοπίας και της απόγνωσης. Στις σελίδες του οι στιγμές ασυγκράτητου γέλιου εναλλάσσονται με εκείνες του αφόρητου σπαραγμού και της απορίας… Μα πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει σ’ εμένα αυτό;
Η θεατρική παράσταση ακολουθεί βήμα – βήμα το βιβλίο με άριστη οικονομία λόγου αφού την δραματουργική επεξεργασία έχει κάνει ο ίδιος ο συγγραφέας ο οποίος έχει δώσει και στο παρελθόν σημαντικά θεατρικά δείγματα. Κάθε νέα λέξη αυτού του γάργαρου μονόλογου, που γέννησε το λεξιπλαστικό ταλέντο του Μάκη Τσίτα, στα χείλη του Χρυσοβαλάντη δεν αποτελεί ούτε ύβρη ούτε εκζήτηση αλλά απλώς άλλο ένα στοιχείο που τον κάνει μοναδικό, αντάξιο να σταθεί πλάι στους μεγάλους λογοτεχνικούς τύπους του διεθνούς ρεπερτορίου.
Η συνάντηση του συγγραφικού ταλέντου του Μάκη Τσίτα με την σκηνοθετική ευαισθησία της Σοφίας Καραγιάννη και την υποκριτική δεινότητα του Ιωσήφ Ιωσηφίδη μας χαρίζουν ένα έργο απολαυστικό, ξεκαρδιστικό, συγκινητικό και μεστό.
Στα 75 λεπτά της παράστασης ο θεατής βαδίζει, μαζί με τον Χρυσοβαλάντη, από την μιζέρια στην ευφορία της τρέλας, από τον φόβο στην ιερή αγανάκτηση, από την λαγνεία στην θρησκοληψία, από την αγάπη στην προδοσία. Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης ενδύεται τον ήρωά του και δεν τον προδίδει ούτε λεπτό. Κερδίζει την συμπάθεια μας, το γέλιο και το χειροκρότημά μας, ερμηνεύοντας έναν ρόλο που συγκεντρώνει όλα τα αντιπαθητικά μας στοιχεία χωρίς να εκβιάζει ούτε στιγμή τα συναισθήματά μας. Μεθοδικά και βήμα – βήμα, με την βοήθεια του ελάχιστου σκηνικού, μια τσάντα κι ένα παγκάκι όλα κι όλα, η Σοφία Καραγιάννη τηρεί την υπόσχεσή της να δώσει φωνή σ’ ένα κατατρεγμένο και τραγικά γελοίο πρόσωπο και το πετυχαίνει αξιοποιώντας στο έπακρο τις υποκριτικές και φωνητικές δεξιότητες αλλά και την εικόνα του ηθοποιού της. Το αποτέλεσμα άρτιο, αποτελεί ακόμη μια εξαίρετη περγαμηνή στην θεατρική πορεία ενός καλλιτεχνικού ντουέτου που είμαι βέβαιη θα χειροκροτήσουμε σε πολλές ακόμη άψογες δουλειές γιατί έχει μάθει να εργάζεται με σεμνότητα και συνέπεια στα πολύ απαιτητικά κείμενα με τα οποία έχει έρθει ως τώρα αντιμέτωπο.
Μάρτυς μου ο Θεός, το έβλεπα ξανά!!!
Λίγες είναι οι φορές που μια παράσταση μπορεί να πάρει το συναίσθημα και το μυαλό σου από το χέρι, ταυτόχρονα, να σε κάνει να σκεφτείς, να νιώσεις, να την κουβαλάς μέσα σου φεύγοντας από το θέατρο. Είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν δεν πρόκειται για μια παράσταση με μεγάλο καστ ηθοποιών, πολυτελή σκηνικά και κουστούμια, αλλά για μια μοναχική φιγούρα καθισμένη σε ένα παγκάκι.
Ο Χρυσοβαλάντης, ο ήρωας του Μάκη Τσίτα, ενσαρκωμένος από τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη, σε καθηλώνει από την πρώτη στιγμή που θα τον αντικρίσεις να προσεύχεται.
Κωμικός μα και δραματικός ταυτόχρονα, σου εξιστορεί τα πάθη μιας ζωής, της δικιάς του ζωής που όμως μοιάζει τόσο πολύ με τη δική σου. Η αφήγηση λειτουργεί με παλινδρομήσεις, περνάει από την ενηλικίωση στην παιδικότητα, από το παρόν στο παρελθόν, τις σχέσεις του με την οικογένεια, την εμπειρία του από εργοδότες μα και έρωτες. Στην Αθήνα του 2004, στα πενήντα του, άνεργος, ψυχικά και σωματικά άρρωστος με το μυαλό του να παλεύει να ισορροπήσει ανάμεσα στην κυνική πραγματικότητα και τις εικόνες του μυαλού του.
Ο Ιωσηφίδης με μια απίστευτη πλαστικότητα σε σώμα και εκφράσεις, μεταμορφώνεται αδιάκοπα, άλλοτε λιτός σχεδόν δωρικός και άλλοτε χειμαρρώδης. Αναδιπλώνεται συνέχεια, ακουμπά τραύματα, ξορκίζει πάθη, έρχεται αντιμέτωπος με αλήθειες και ψέματα που άλλοτε πληγώνουν και άλλοτε τον κάνουν να αναπολεί. Μέσα από την εξιστόρησή του, λέξη τη λέξη, δημιουργεί την εικόνα μιας κοινωνίας που ευημερεί επίπλαστα και δεν χρειάζεται παρά μια αφορμή για να αποκαλυφθούν οι φοβίες και τα άρρωστα, σαθρά θεμέλιά της. Εκείνος, ανίκανος να αναλάβει τις ευθύνες του, κατηγορεί τους πάντες για την κατάστασή του, θύμα και θύτης συνάμα, κομμάτι ενός κόσμου -όπως όλοι μας- που ενώ βλέπει αρνείται να δει.
Η ευφυής κατάληξη αυτού του δραματικού μονολόγου αφήνει τον θεατή να υποθέσει, να φανταστεί, να διαλέξει ο ίδιος το τέλος αυτού του ψυχογραφήματος. Ακόμα καλύτερα, τον αφήνει να το κουβαλήσει μέσα του σαν γιατρικό.
Η εξαιρετική σκηνοθεσία της παράστασης ανήκει στη Σοφία Καραγιάννη.