του Απόστολου Ι. Βουλδή
Είναι ίσως οι ωραιότερες αναμνήσεις της εφηβείας. Η στιγμή λίγο πριν ολοκληρωθεί ένας μαθησιακός κύκλος.
Η «πενθήμερη εκδρομή», που αποτελεί έναν μύθο για τις μικρές ηλικίες, ακούγοντας τους μεγαλύτερους να εξιστορούν όσα έγιναν εκείνες τις ημέρες της …εξωσχολικής δράσης.
Ο μαθητόκοσμος περιμένει πως και πώς να φθάσει εκείνη η ώρα. Αυτό ανέμενε και ο νεαρός να ζήσει μακριά από διάβασμα και μόνιμες συμβουλές από τους γονείς.
Ήθελε κι αυτός να βιώσει το όνειρο της ελευθερίας. Οι όμορφες αναμνήσεις που πίστευε πως θα κουβαλούσε για πάντα μαζί του, στις ανέμελες ώρες της πενθήμερης, στην συμπρωτεύουσα, δεν θα υπάρξουν ποτέ.
Γιατί όλα θρυμματίστηκαν. Οι ονειρικές στιγμές μετατράπηκαν σε εφιαλτικές ώρες. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, οι «νταήδες» συμμαθητές είχαν άλλα σχέδια. Τον χλεύασαν, τον κορόιδεψαν, τον περιέπαιξαν, τον προσέβαλαν, τον κακοποίησαν, για να καλαμπουρήσουν.
Ο νόμος της σιωπής όμως υπερίσχυσε. Κανείς δεν είδε, κανείς δεν άκουσε και φυσικά κανείς δεν μίλησε. Μόνο τα παιδιά μεταξύ τους σχολίαζαν τον εκφοβισμό (bullying) του νεαρού.
Η δε σχολική μονάδα που φοιτά το παιδί τηρεί …σιγή ιχθύος. Η προσπάθεια να «κουκουλωθεί» το θέμα για να μην χαλάσει η φήμη του σχολείου είναι περισσότερο και από εμφανής. Και το βάρος των αποφάσεων πέφτει ανισομερές στις πλάτες των γονιών. Με ένα υπέρογκο δίλημμα. Να καταγγείλουν την πράξη, έχοντας τη βεβαιότητα πως το βλαστάρι τους θα πρέπει κατόπιν να αλλάξει σχολικό περιβάλλον; Ή θα αφήσουν να «θαφτεί» το περιστατικό και οι «μάγκες» του σχολείου θα αλωνίζουν ασύδοτοι;
Και για όλα αυτά οι παδαγωγοί, οι δάσκαλοί τους που τους πρόσφεραν γνώση και τους δίδασκαν πώς να βγούν «αύριο στην κοινωνία και να είναι σωστοί πολίτες», τι λένε;
Παντού ωχαδελφισμός; Αυτό έχουμε να διδάξουμε στη νέα γενιά;
Ντροπή μας…