Η Κυβέρνηση επαίρεται για λύση πατριωτική και εθνικά συμφέρουσα. Η αντιπολίτευση την καταγγέλλει για εθνική μειοδοσία, με όλες τις αντιφάσεις δικών της ευθυνών, εθνικισμού και πατριδοκαπηλίας. Η Κυβέρνηση των Σκοπίων, επαίρεται με τον ίδιο τρόπο για δική της συνολική νίκη. Οι εδώ κυβερνητικοί οπαδοί και άλλοι επισπεύδοντες, απλά χειροκροτούν. Τι πραγματικά λύθηκε;
Ορισμένα ερωτήματα:
Ο Πρωθυπουργός, ισχυρίζεται ότι κινήθηκε στα πλαίσια της «εθνικής γραμμής», όπως αυτή διαμορφώθηκε τα τελευταία 20 χρόνια. Μιας γραμμής, που διαμόρφωσαν οι σημερινοί του αντίπαλοι. Δηλαδή οι κατεξοχήν εκπρόσωποι της κυρίαρχης οικονομικής τάξης, του εθνικισμού, των συλλαλητηρίων και της πατριδοκαπηλίας. Η Αριστερά, πότε ταυτίστηκε με αυτήν την «εθνική γραμμή»;
Εδώ και καιρό, οι αναλυτές ισχυρίζονταν με βεβαιότητα, ότι η «λύση» θα δοθεί πριν τις 12 Ιουνίου. Δόθηκε το βράδυ της 12ης και το πρωί της 13ης Ιουνίου. Μισή μέρα καθυστέρηση. Παρά το αδιέξοδο που είχε διαφανεί λίγες μέρες πριν. Μήπως οι «αναλυτές», γνώριζαν πολύ καλά τον ασφυκτικό κλοιόκαι την δυναμική των πιέσεων του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. ; (Του εξωτερικού παράγοντα, όπως προσφυώς όλοι τους ονομάζουν δήθεν κομψότερα). Μήπως αυτό πιστοποιεί, ότι η Ελληνική Κυβέρνηση και η Κυβέρνηση των Σκοπίων είναι πιστός, ο χωρίς καμιά αντίσταση, σύμμαχος και τοποτηρητής του ΝΑΤΟ; Σήμερα γνωρίζουμε, χωρίς καμιά αμφισβήτηση, ποιοι είναι οι επισπεύδοντες. Οι ίδιοι φρόντισαν να εκφράσουν τις απαιτήσεις τους και στην Αξιωματική αντιπολίτευση. Να εικάσουμε ποιανού η γνώμη τελικά θα επικρατήσει; Ο στρατηγικός σχεδιασμός των «εταίρων» ή οι πρόσκαιρες αντιπολιτευτικές επιδιώξεις του Μητσοτάκη; Δέσμιος ο ίδιος της σπουδής του για την πρωθυπουργία και της ακροδεξιάς και Σαμαρικής του πτέρυγας;
Δικαιούται ο απλός άνθρωπος, να αναρωτηθεί, την «λύση» την έδωσε η Κυβέρνηση ή η δαμόκλειος σπάθη του ιμπεριαλιστικού διευθυντηρίου; Αυτό έχει σχέση με την ιδεολογία ή υπακούει αποκλειστικά στην κυρίαρχη ιδεολογία; Ας μην μιλάμε λοιπόν τόσο πολύ για συμφωνία της Ελληνικής Κυβέρνησης. Ας μιλήσουμε για ικανοποίηση απαίτησης του ΝΑΤΟ και υποτακτικούς που σπεύδουν να την ικανοποιήσουν. Αυτό, δεν αποτελεί επ ουδενί, προοδευτική εξέλιξη.
Δικαιούται ο αριστερός, ο προοδευτικός άνθρωπος, να θεωρεί ότι η ιμπεριαλιστική ασφυκτική πολιορκία της χώρας μας και των Βαλκανίων, δεν αποτελεί ούτε ειρηνική ούτε βιώσιμη λύση; Και η περικύκλωση του ΝΑΤΟ ή η ενίσχυση της Ε.Ε., μπορεί να γεφυρώνει πρόσκαιρα μικρές αντιθέσεις, αλλά συνολικά ταυτίζεται με όλες τις αντιλαϊκές λύσεις στην Βαλκανική και ευρύτερα. Πόσο βαρύνουν στις προοδευτικές εξελίξεις οι προβλεπόμενες γεωπολιτικές αλλαγές; Να ξεχάσουμε τον μόλις πρόσφατο βομβαρδισμό και διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ και τους Ευρωπαίους, ενέργεια που συγκέντρωσε την καταδίκη πάνω από το 90% του Ελληνικού λαού; Άλλωστε, ο μόνιμος, εξ ανατολών κίνδυνος, προέρχεται από επίσης πιστό και ισχυρότερο Νατοϊκό σύμμαχο.
Και μια παρατήρηση επί της ουσίας: Είναι βέβαιο ότι η συμφωνία ευνοεί τους γείτονες. Οι όποιες «θετικές» συνέπειες για αυτούς θα τύχουν άμεσης εφαρμογής, οι δύσκολες αλλαγές παραπέμπονται στο βάθος του μέλλοντος. Μαζί με τους όποιους αλυτρωτισμούς. Θα γίνουν ή ως συνήθως θα ξεχασθούν; Ας αποτολμήσουμε και μία πολιτική παρατήρηση: Με την «πρόταση δυσπιστίας», διευκολύνεται η Κυβέρνηση και στριμώχνεται ο Μητσοτάκης. Έτσι και αλλιώς, η δεξιά μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ, σπρώχνει τον Μητσοτάκη και την ΝΔ προς την ακροδεξιά. Η αντίφαση στο Σκοπιανό, μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αποδείχτηκε αδύναμη, μπροστά στην ενοποιητική δυναμική της εξουσίας.
Συμβουλή προς αριστερούς και μη: Ας μετριάσουμε τους πανηγυρισμούς. Και ας ψάξουμε τις πάρα πολλές αθέατες πλευρές. Άλλωστε στην όποια «εθνική γραμμή», το όνομα ήταν το δευτερεύον. Στα πρωτεύοντα μάλλον έγιναν οι υποχωρήσεις.
