-"Θα σε τσακίσουμε".
Αυτό μου είπαν και αμέσως μετά δύο νεαροί μου έπιασαν τα χέρια και ένας ακόμα με ένα ξύλο προσπαθούσε να μου χτυπήσει τα πόδια για να με ρίξουν κάτω και έτσι να καταφέρουν να μου αρπάξουν την κάμερα, σε μια πορεία για το Πολυτεχνείο πριν μερικά χρόνια, όταν βρέθηκα ανάμεσα στα "πυρά" αναρχικών και αστυνομικών και είχα την κακή τύχη να μείνω λίγο πίσω από τους υπόλοιπους συναδέλφους μου προσπαθώντας να τραβήξω ο,τι καλύτερο μπορώ με την φωτογραφική μου...
Ευτυχώς καλοί μου συνάδελφοι αντιλήφθηκαν τι είχε συμβεί και έσπευσαν προς βοήθεια, όπως και μια κοπέλα από τους αναρχικούς που με τράβηξε από τα χέρια τους και προσπάθησε να με προστατεύσει.
-"Σε έχω φωτογραφήσει".
Και αποκρίθηκα πως το ίδιο έχω κάνει και εγώ.
Και τότε μια παρέα καμιά δεκαριά μπρατσωμένων μελών της Χρυσής Αυγής ξεκίνησε να έρθει προς το μέρος μου αλλά τελικά μετάνιωσαν όταν είδαν μπροστά τους τρεις αστυνομικούς να τους κοιτούν με μισό μάτι. Αρκέστηκαν μόνο να πουν πως σε ξέρουμε και κάπου θα σε πετύχουμε.
Η αλήθεια είναι πως η Πάτρα είναι μικρή για να κάνεις τον μάγκα σε κάποιον που προσπαθεί μέσα σε αντίξοες συνθήκες να κάνει όσο το δυνατόν καλύτερα τη δουλειά του, αλλά πολύ μεγαλύτερη όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με αυτόν που σε έχει απειλήσει πριν λίγο από... απόσταση ασφαλείας.
Τα δύο αυτά περιστατικά ήρθαν στο νου μου διαβάζοντας το κείμενο του συναδέλφου μου Νίκου Σύφαντου για τις απειλές που δέχθηκε από κάτι "καλά παιδιά".
Αλλά δεν νομίζω ότι κανένας πτοείται από αυτά, κάνουμε τη δουλειά μας όσο καλύτερα μπορούμε...
Just keep walking!
