Κανένας δεν τα βάζει με τους αρίστους. Κι ας λένε κάποιοι αυτές τις μέρες. Το αντίθετο: όλοι αναζητούμε τον άριστο, τον καλύτερο γιατρό, μάστορα, λογιστή. Και πρωθυπουργό. Άσχετα αν στο τέλος εκλέγουμε τους χειρότερους.
Άλλο άριστος μαθητής, όμως, λόγω υψηλής νοημοσύνης και συστηματικής μελέτης, κι άλλο βαθμοθήρας. Όταν τα εικοσάρια είναι αυτοσκοπός, μανία, ψυχαναγκασμός, τα παιδιά δεν γίνονται άριστα αλλά νευρωσικά, αντικοινωνικά, θύματα «μπούλιγκ». Οι βαθμοί έχουν πλέον χάσει το νόημά τους, άλλωστε, αφού οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί μοιράζουν αφειδώς τα άριστα για να αποφεύγουν προστριβές με τους γονείς, ενώ οι μαθητές γυμνασίων-λυκείων ασχολούνται αποκλειστικά με τα φροντιστήρια για τις πανελλαδικές και καθόλου με το σχολείο.
Πόση σημασία έχουν τα πτυχία με άριστα; Οι υπουργοί Οικονομικών που μας έριξαν στα βράχια ήταν όλοι αριστούχοι του Χάρβαρντ. Όσοι στην ίδια θέση πέτυχαν απόλυτα δεν ήταν καν οικονομολόγοι.
Σημερινοί υψηλά ιστάμενοι πολιτικοί, γόνοι πλουσίων οικογενειών, κομπάζουν συχνά για τις σπουδές τους σε φημισμένα ξένα πανεπιστήμια. Τα άτιμα τα κοινωνικά δίκτυα, όμως, έρχονται και τους στραπατσάρουν το «ίματζ» που με τόσο κόπο φιλοτέχνησαν οι ακριβοπληρωμένοι «ίματζ μέικερ»: όταν αποπειρώνται να γράψουν κάτι μόνοι τους στο προφίλ τους, χωρίς γραμματείς και συμβούλους, κάνουν πέντε λάθη στις τρεις λέξεις...
Κακά τα ψέματα. Στη ζωή, τον άξιο και επιτυχημένο δεν τον κάνουν τα εικοσάρια και τα βαριά μεταπτυχιακά. Όπως τον πατριώτη δεν τον κάνουν οι παρελάσεις, οι καθημερινοί σημαιοστολισμοί και οι κοινότοπες μεγαλοστομίες. Ούτε τον καλό άνθρωπο οι δημόσιες, υποκριτικές επιδείξεις θεοσέβειας - το έχει πει και ο Ιησούς. Για την ακρίβεια, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Όπου περισσεύουν οι εντυπώσεις, τα σόου, οι φιγουρατζήδες, απουσιάζει η ουσία, το περιεχόμενο.
Ο εκ του μη όντος θόρυβος των τελευταίων ημερών γύρω από αριστείες, σημαιοφόρους και προσευχές, είχε πάντως και τη θετική πλευρά: έγινε αφορμή για προβληματισμό, αν μη τι άλλο.
