Ούτε με κλήρωση οι σημαιοφόροι, ούτε με αριστεία, ούτε ανάλογα με το …μπόι, όπως παλιότερα. Όσο κι αν ξενίζει πολλούς η ιδέα της κατάργησης, όσο κι αν νοσταλγούμε τις παλιές παρελάσεις, δηλαδή τα μαθητικά μας χρόνια, μπορούν και επιβάλλεται κάποια στιγμή να αντικατασταθούν από πιο ουσιαστικούς τρόπους εορτασμού των εθνικών επετείων.
Στόχος της παιδείας υποτίθεται ότι είναι η διαμόρφωση ελεύθερων και σκεπτόμενων πολιτών. Όχι πολιτών-στρατιωτών. Όταν όλοι μιλούν για ελληνικό πολιτισμό έχουν κατά νου την αρχαία Αθήνα. Όχι τη Σπάρτη. Η αγάπη για την πατρίδα εμπνέεται από αληθινή γνώση και έρευνα της ιστορίας. Χωρίς καταναγκαστικό παπαγάλισμα πληθώρας ημερομηνιών και τοπωνυμίων, ή διδασκαλία-προπαγάνδα, που αποκρύπτει και διαστρεβλώνει γεγονότα ανάλογα με τις πολιτικές σκοπιμότητες κάθε εποχής. Και χωρίς πρόωρη εξάσκηση των μαθητών στον στρατιωτικό βηματισμό και στα εμβατήρια.
Οι παρελάσεις, άλλωστε, έτσι που γίνονται, έχουν εξελιχθεί σε διακωμώδηση του εθίμου. Βηματισμός που μόνο ρυθμικός και συγχρονισμένος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, ντύσιμο αλαλούμ, γέλια και κουβεντολόϊ με τους διπλανούς. Σαν αγγαρεία που μετατρέπεται σε πλάκα. Ενώ το κοινό που τις παρακολουθεί μόνο το τιμώμενο γεγονός δεν δείχει να σκέπτεται, καθώς σχολιάζει: το μήκος της φούστας των κοριτσιών, τα κιλά τους, το πόσο αστείος είναι ο μικρός σημαιοφόρος του νηπιαγωγείου που διαρκώς του φεύγει το κοντάρι απ’ τα χέρια. Και φυσικά το αν οι περισσότεροι μαθητές που παρελαύνουν είναι Έλληνες ή αλλοδαποί.
Τη χαριστική βολή δίνουν οι απαντήσεις των μαθητών μπροστά στα μικρόφωνα των καναλιών: «Τι γιορτάζουμε σήμερα; Κάτι με τους Τούρκους νομίζω. Ή με τους Γερμανούς; Θα σας γελάσω». Και όλοι αποχωρούν ικανοποιημένοι που τηρήθηκε το έθιμο. «Και του χρόνου να είμαστε καλά, να ξανάρθουμε». Σαν να πρόκειται για τις αποκριάτικες τζαμάλες…
Λύσαμε όλα μας τα προβλήματα και το μόνο που εκκρεμεί είναι οι παρελάσεις; Βεβαιότατα όχι. Αλλά το τι παιδεία έχουμε, τι πολίτες διαμορφώνει και τι είδους εθνική συνείδηση καλλιεργεί δεν ανήκει στα ασήμαντα και επουσιώδη.
