Τί συνέβη το '74; «Ξύλινες» και κοινότοπες πάντα οι επετειακές δηλώσεις, μάλλον χασμουρητά προκαλούν παρά βοηθούν τη θεραπεία της εθνικής αμνησίας. Σύμπτωμα της οποίας είναι και οι νοσταλγοί, οι «ένας δικτάτορας μας χρειάζεται». Αλλά ο μύθος του πτωχού, τίμιου, υπερπατριώτη σωτήρα αποδείχθηκε φούσκα. Που έσκασε με εκκωφαντικό κρότο στις 15, 20 και 24 εκείνου του καυτού Ιουλίου.
Στις 15 οι Έλληνες «υπερπατριώτες» άνοιξαν το δρόμο στην Τουρκία για να εισβάλει στην Κύπρο και να καταλάβει τη μισή. Ανατρέποντας με πραξικόπημα (παλιά τους τέχνη) τον εκλεγμένο από τον κυπριακό λαό πρόεδρο, τον οποίο για πολλοστή φορά προσπάθησαν και να δολοφονήσουν.
Στις 20 η αναμενόμενη τουρκική εισβολή έγινε πραγματικότητα και ακολούθησε η τραγωδία: Χιλιάδες νεκροί, τραυματίες, αγνοούμενοι, ξεριζωμένοι. Λεηλασίες, βιασμοί, βασανισμοί, εμπρησμοί, και η βόρεια Κύπρος υπό κατοχή μέχρι και σήμερα, 43 χρόνια μετά. Όλα τα ανοσιουργήματα, οι συμφορές, η εθνική ταπείνωση, συνέπειες του «υπερπατριωτισμού» της ελληνικής χούντας, των «σωτήρων». Όπως και ο αναπόφευκτος πλέον τότε ελληνοτουρκικός πόλεμος.
Υποτίθεται ότι οι δικτάτορες ήταν -αν μη τι άλλο- έμπειροι και ικανοί στρατιωτικοί και συνεπώς οι πιο κατάλληλοι να κάνουν την επιστράτευση και τις πολεμικές επιχειρήσεις. Ένας ακόμη μύθος. Η επιστράτευση εξελίχθηκε σε απερίγραπτο φιάσκο, σε όλη τη χώρα εκτυλίσσονταν σκηνές απείρου καλλους και γελούσε και το παρδαλό κατσίκι. Και διαπιστώνοντας ότι είναι παντελώς ανέτοιμοι και ανίκανοι να κάνουν τον πόλεμο που οι ίδιοι προκάλεσαν, ...το 'βαλαν στα πόδια! Οι «ηρωικοί» συνταγματάρχες - σωτήρες εξαφανίστηκαν και κρύβονταν πανικόβλητοι. Η χώρα είχε μείνει ακυβέρνητη σε καιρό πολέμου, χωρίς πρωθυπουργό και υπουργούς. Και ο διορισμένος απ' αυτούς «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» αναγκάστηκε να καλέσει τους παλιούς πολιτικούς να αναλάβουν την εξουσία...
Όλα αυτά οι νοσταλγοί της χούντας τα έχουν διαγράψει από τη μνήμη τους. Όπως έχουν διαγράψει και τη διαφθορά που οργίαζε στα χρόνια των «έντιμων». Απόδειξη; Η δεύτερη χούντα, του Ιωαννίδη, δίκαζε για σκάνδαλα υπουργούς της χούντας του Παπαδόπουλου (Μπαλόπουλος και λοιποί). Οι χουντικοί μεγαλοεπιχειρηματίες, άλλωστε, δεν τηρούσαν ούτε τα προσχήματα. Μοναδικός νόμος, το συμφέρον τους. Με τσιμεντοποίηση παντού και τερατώδη μεγαθήρια κατέστρεψαν τις ομορφότερες πόλεις, τις γραφικότερες παραλίες. Δεκαώροφο ξενοδοχείο ακόμη και στην κορυφή του Λυκαβηττού.(Από θαύμα γλίτωσε η ακρόπολη).
Πού έμενε ο «τίμιος» Παπαδόπουλος στην επταετία του; Μήπως στο σπίτι του όπως όλοι οι πρωθυπουργοί; Σε βίλα στο Λαγονήσι έμενε μόνιμα, την οποία του είχε παραχωρήσει ο Ωνάσης, δωρεάν, αλλά όχι χωρίς ανταλλάγματα. Ο κροίσος απαιτούσε συχνά αλλαγές νόμων και διαγραφές προστίμων και οι επιθυμίες του ικανοποιούνταν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Κάποια φορά που ο Παπαδόπουλος καθυστέρησε μια-δυο μέρες, έλαβε μήνυμα: «Να μου παραδώσεις τη βίλα, τη χρειάζομαι». Και φυσικά έσπευσε να αλλάξει το νόμο όπως ήθελε ο εφοπλιστής και παρέμεινε στη βίλα...
Οι επέτειοι δεν τιμώνται για να βγάζουν δεκαρίσιους λόγους οι πολιτικοί. Ούτε για να κάνουν επίδειξη ματαιοδοξίας και κακογουστιάς στις επίσημες δεξιώσεις οι κυρίες των κυρίων. Τιμώνται για να διδασκόμαστε από τα ιστορικά γεγονότα, όπως αυτά του Ιουλίου 1974. Να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη, για να μην επαναλαμβάνονται οι συμφορές.
