21 χρόνια συμπληρώθηκαν σήμερα από τον θάνατο του Πάνου Μυλωνά, του φοιτητή του Πανεπιστημίου Πατρών, ο οποίος έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα στον αυτοκινητόδρομο Κορίνθου - Πατρών, στις 22 Μαρτίου 2004.
Ο Πάνος Μυλωνάς οδηγούσε με το αυτοκίνητό του την εθνική οδό από την Αθήνα προς την Πάτρα. Στο 145ο χιλιόμετρο, από το αντίθετο ρεύμα ερχόταν ένα παλιό αυτοκίνητο. Ο οδηγός του έχασε τον έλεγχο και μπήκε στη λωρίδα του Πάνου.
Τα αυτοκίνητα συγκρούσθηκαν και το αυτοκίνητο τον χτύπησε με τέτοια ταχύτητα, που μετά εκτινάχθηκε σ' ένα πάρκινγκ, 200 μέτρα πιο κάτω.
Ο ίδιος από το χτύπημα πετάχτηκε στο αντίθετο ρεύμα, αλλά μπόρεσε να συγκρατήσει το όχημα του, το σταμάτησε πριν βγει από τον δρόμο. Και όπως το φρέναρε κάθετα στο οδόστρωμα, ήρθε μια μηχανή με τρελή ταχύτητα και έπεσε πάνω του, με αποτέλεσμα να χάσει ακαριαία τη ζωή του.
Με εμφανή συγκίνηση και προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα της, η μητέρα του, Βασιλική Δανέλλη, είχε περιγράψει τη στιγμή που έμαθε ότι ο γιος της είναι νεκρός, μιλώντας στην Πάτρα το 2017. «Ρώτησα: Είναι κάτι σοβαρό; Δεν μίλησαν. Είδα τη Νοσοκόμα σκυμμένη, την έχασα από τα μάτια μου για δύο λεπτά. Την είδα μετά από λίγο κρατώντας μια μαύρη πλαστική σακούλα απορριμμάτων, με φαρδύ λευκοπλάστ που έγραφε επάνω το όνομα του Πάνου, την ημερομηνία και την ώρα. Αυτή ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι ο γιος μας δεν ζούσε πια. Ήταν μια στιγμή που την έζησα αμέτρητες φορές, πολλές νύχτες μετά. Σίγουρα μια στιγμή που με σημαδεύει. Σταθήκαμε με τον άντρα μου στην πόρτα του Νοσοκομείου, πριν κατευθυνθούμε προς το Νοσοκομείο της Πάτρας ή πριν περάσουμε από την τροχαία».
Ο αδόκητος και πρόωρος θάνατος του Πάνου Μυλωνά, σε ηλικία 22 ετών, έγινε η αφορμή, μέσα από τη δράση της μητέρας του, το όνομα του να μετατραπεί σε συνώνυμο της οδικής ασφάλειας. Ο πόνος της μητέρας του, Βασιλικής Δανέλλη - Μυλωνά μετατράπηκε σε δράση, με την ίδρυση του Ινστιτούτου Οδικής Ασφάλειας «Πάνος Μυλωνάς».
Η συγκινητική ανάρτηση της μητέρας του 21 χρόνια μετά η μητέρα του σε ανάρτηση της θυμάται για τον γιο της:
Σαν σήμερα χάσαμε τον Πάνο.
22 Μαρτίου 12:15 στο δρόμο προς το Πανεπιστήμιο του στο 145,300 klm της τότε εθνικής καρμανιόλας Kορίνθου-Πατρών. Δεν πρόλαβε την άνοιξη έγραψαν... κι ήταν αυτή η πρώτη μέρα της άνοιξης η μέρα που σκοτείνιασε τη ζωή μας.
Δεν θέλεις να πιστεύεις ότι "έφυγε", γιατί ο Πάνος έλαμπε από ζωή και φώτιζε και τη δική μας ζωή. Ήταν δραστήριος και φωτεινός, με ένα χαμόγελο που ζέστανε την ψυχή μας και μας έδινε χαρά. Δεν είναι όμως μόνο ο δικός μας Πάνος... είναι ο Πάνος της κάθε ελληνικής οικογένειας που μεγαλώνει το παιδί της επενδύοντας με αγάπη, φροντίδα, σπουδές, χτίζοντας ένα μέλλον που δεν πιστεύεις ότι θα γκρεμιστεί σε μία μόλις στιγμή. Είναι ο Μάνος(Μ.Μ.), ο Μανώλης (Μ.Χ.), ο Χρήστος (Χ.Π.), ο Σόλων (Σ.Κ.), ο Δημήτρης (Δ.Κ.), η Στέλλα η Άννα...
Με αφορμή τον τραγικό άδικο θάνατο του γίνονται πολλά σε σχολεία, σε πλατείες, στους δρόμους, σε στρατόπεδα, σε διεθνή Fora που συμμετέχει το Iνστιτούτο.
Tίποτε όμως δεν έχει πια σημασία για τον Πάνο ότι κι αν λέμε ότι κι αν κάνουμε - σημασία έχει να ζούσε. Γι' αυτό στη μνήμη του κάνουμε κάθε μέρα 20 χρόνια τώρα ό,τι μπορούμε να μη νιώσουν άλλοι ότι βιώσαμε και βιώνουμε εμείς και όλοι όσοι έχασαν το δικό τους Πάνο - γιατί η ζωή αξίζει και τη ζωή πρέπει να προστατέψουμε. Γιατί να έχεις να πας σε ένα κοιμητήριο αντί να πας σε μία παιδική χαρά, σε ένα σχολείο, σε έναν αγώνα καρτ, στο γήπεδο, σε γιορτινό τραπέζι με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, σε μία επίσκεψη σε μία χαρούμενη στιγμή αλλά και σε στιγμές που πρέπει να μοιράζεσαι με τους αγαπημένους σου.... ΝΑ ΖΕΙΣ!
Σήμερα στο μνημόσυνο του Πάνου στο Πολύδροσο μια καθηγήτριά του που δεν ήξερα, από το 4ο Λύκειο Αμαρουσίου, μου είπε με πόση ζωντάνια ο Πάνος της έλεγε "να αδράξουμε τη μέρα".... Τη γνώρισα μόλις σήμερα μετά από τόσα χρόνια!...
Σήμερα στην Πάτρα τα Πανεπιστήμιο Πατρών University of Patras, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας - ΙΟΑΣ «Πάνος Μυλωνάς» η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας / Region of Western Greece ο Δήμος Πατρέων και η Ολυμπία Οδός έχουν εκδηλώσεις για την ασφάλεια στο δρόμο, για τις πόλεις του μέλλοντος, για μία καλύτερη ζωή για ένα μέλλον που χτίζουμε πάνω από συντρίμμια και ζωές που χάνονται άδικα καθημερινά στους δρόμους της χώρας μας.....
Γιατί τόσος πόνος, τόση αδιαφορία, τόσος χαμένος χρόνος, γιατί τόσα που έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν για να μην καταστρέφονται ζωές.
Ένα μόνο έχω να πω σε όλους τους φίλους, στον καθένα μας... Χαρείτε την κάθε στιγμή, ο χρόνος δε γυρίζει πίσω... να αδράξουμε τη μέρα που έλεγε κι ο Πάνος κι εγώ δεν το ήξερα....Να ζούμε και να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή δίπλα στους αγαπημένους μας.
Με αγάπη,
Βάσω