Είναι κοινός τόπος ότι ζούμε στην εποχή της πολιτικής ανυδρίας, της διάψευσης των οραμάτων και του ναυαγίου των ιδεών.
Χορός της «τραγωδίας», το κυβερνόν σήμερα τμήμα της Ελληνικής Αριστεράς.
Όσους, η χρυσόσκονη της εξουσίας δεν νέκρωσε τα ιδεολογικά τους αντανακλαστικά, μάταια πασχίζουν να βρούν τα απομεινάρια από το γεμάτο αγώνες και στερήσεις «ηθικό πλεονέκτημα» τους.
Ζούμε τις ημέρες που ο πανταχόθεν βαλλόμενος Έλληνας πολίτης έχει ακράδαντη πεποίθηση ότι ο ασχολούμενος με την πολιτική έχει μακρινή σχέση με έννοιες όπως η ηθική, η εντιμότητα και η ανυστεροβουλία.
Τώρα λοιπόν, αποφάσισε να «φύγει» η τελευταία απ΄ αυτές, που εγώ τουλάχιστον γνώρισα, ζώσα απόδειξη περί του αντιθέτου.
Ο γιατρός Παναγιώτης Ραμπαβίλας ήταν ένας βαθύτατα πολιτικοποιημένος και αδιάκοπα ενεργός πολίτης και ταυτόχρονα ηθικός, έντιμος και επίμονα ανυστερόβουλος.
Εμείς, οι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. της Αχαΐας της δεκαετίας του ΄80, περάσαμε ατέλειωτες ώρες συνεδριάσεων μαζί του στα γραφεία της Γεροκωστοπούλου.
Έχοντας σταθερά στο χέρι του το αγαπημένο του τσιγάρο από το χρυσοκίτρινο πακέτο «Δελφοί», η παρουσία του και μόνο αρκούσε για να αυτοπεριοριστούν οι φλύαροι και να αυτοσυγκρατηθούν οι εγωκεντρικοί και οι αλαζόνες, είδος ενδημικό στα πολυμελή κομματικά όργανα.
Οι σπουδές και η ζωή του στην Γερμανία σε συνδυασμό με την ηλικία και τον χαρακτήρα του κατέληγαν σε έναν άνθρωπο με συγκεκριμένο πάντα πρόγραμμα και πειθαρχία στην εκτέλεση του.
Συνειδητοποιώ, γράφοντας αυτές τις γραμμές, ότι ο γιατρός ενώ δεν είχε δικά του παιδιά για εμάς τους νεότερους συντρόφους του, υπήρξε εκτός από πολιτικός καθοδηγητής και παιδαγωγός με την πιο ουσιαστική έννοια της λέξης.
Η ευθύνη, η συνέπεια, η αντικειμενικότητα και η απροσωποληψία ήταν αρετές του που τίς βρίσκαμε πάντα μπροστά μας σε όλες τις αποφάσεις που έπρεπε να πάρουμε μαζί του.
Τύχη αγαθή, σχετικά πρόσφατα, πέντε παλιοί σύντροφοι-μαθητές του, τόν πήραμε από το σπίτι του στα Ψηλαλώνια και τόν απολαύσαμε για τελευταία, όπως αποδείχθηκε, φορά πίνοντας καφέ μαζί του και απολαμβάνοντας την θέα του Πατραϊκού.
Ο Χρήστος έφυγε πριν από αυτόν.
Είμαι σίγουρος ότι εκεί ψηλά θα τον μαλώνει όπως παλιά με το αυστηρό του βλέμμα και το γλυκό του χαμόγελο: «Πάλι άργησες Χρήστο».
Στο καλό γιατρέ. Εσένα θα είχε υπόψιν του ο Καζαντζάκης όταν έγραφε ότι: «Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες κι αυτές παίρνουν το μπόι των ανθρώπων που τις κουβαλάνε».
