Μπράβο της και συγχαρητήρια. Πολύ περισσότερο που στις επινίκιες δηλώσεις της έδειξε σπάνια κρίση, ιδίως όταν μας εξήγησε ότι ο αθλητισμός είναι πολύ σπουδαία υπόθεση, όχι όμως και ο πρωταθλητισμός. Βαριά και σπουδαία κουβέντα που γίνεται ακόμα σπουδαιότερη επειδή ειπώθηκε με το χρυσό μετάλλιο κρεμασμένο στη στήθος της.
Ναι, οι συνθήκες προπόνησής της ήταν άσχημες. Αν όμως λογαριάσουμε που βρίσκεται η χρηματοδότηση του ελληνικού αθλητισμού τα τελευταία χρόνια, πόσο καλύτερες θα μπορούσαν να είναι; Μήπως όλοι αυτοί που σήμερα το σκοπευτήριο-παράγκα στο οποίο προπονούνταν η Κορακάκη, θα έβαζαν τις φωνές στη χρηματοδότηση ενός σύγχρονου σκοπευτήριου, την ώρα που τα νοσοκομεία και τα σχολεία υπολειτουργούν;
Κι ούτε είμαι σίγουρος αν είναι δυνατόν η Ελλάδα να έχει και να συντηρεί σύγχρονες και λειτουργικές αθλητικές υποδομές και μάλιστα σε όλα τα αθλήματα. Σε καιρούς κρίσης και μη κρίσης.
Εν πάση περιπτώσει η Κορακάκη δεν ήταν μόνη. Είχε χορηγούς, μια στοιχηματική εταιρία και μια εταιρία που κατασκευάζει όπλα. Με το σπαθί της, ή μάλλον με το όπλο της τα κέρδισε κι αυτά, αλλά η ιστορία μας δείχνει ότι στην περίπτωση των ξεχωριστών ταλέντων βρίσκονται τρόποι και μάλιστα μακράν της πολιτείας. Άλλωστε, διαβάζοντας το βιογραφικό της, βλέπουμε ότι μόνο εντός του 2016, πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο νέων στη Γερμανία, στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μπακού ενώ συμμετείχε με την ομάδα της στο Γερμανικό πρωτάθλημα σκοποβολής. Χωρίς την πολιτεία όλα αυτά, μόνο που όλα αυτά δεν τα κάνεις μόνος σου.
Και πάλι μπράβο της και συγχαρητήρια. Αρκεί να παραμένουμε όλοι μας ψύχραιμοι, χωρίς τα επιπόλαια ζήτω και τα κάτω στα οποία ειδικευόμαστε.
Και κάτι τελευταίο, ανεξαρτήτως επιτυχίας. Ρωτήστε όποιον άνθρωπο του αθλητισμού γνωρίζετε: Θα σας πει ότι το μοντέλο πατέρας προπονητής-κόρη αθλήτρια είναι προβληματικό. Κάτι ξέρουν.
