Η κυριακάτικη εκλογική διαδικασία είχε δύο νικητές. Τη Φώφη Γεννηματά και το Νίκο Ανδρουλάκη. Η Γεννηματά αναβάπτισε θεαματικά το ηγετικό της στάτους και ανέλαβε την κεντρική ευθύνη ανασυγκρότησης του πολιτικού χώρου μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας. Ο Ανδρουλάκης , ακόμα κι αν δεν επιτύχει ανατροπή την επόμενη Κυριακή είναι ο αδιαμφισβήτητος νούμερο 2 του χώρου με όλο τον καιρό μπροστά του. Το πώς οι δύο τους θα ανταποκριθούν ή δεν θα ανταποκριθούν σε αυτήν τους την υποχρέωση θα το δείξει ο καιρός.
Στους νικητές πρέπει οπωσδήποτε να συμπεριλάβουμε και το ΠΑΣΟΚ. Διότι οι χιλιάδες των πολιτών που προσήλθαν στιες κάλπες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ΠΑΣΟΚ ήξεραν, ΠΑΣΟΚ ήθελαν, ΠΑΣΟΚ ψήφισαν. Κι όλα τα υπόλοιπα πέρασαν ντούκου.
Στους ηττημένους της εκλογής ανήκουν ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Γιώργος Καμίνης. Η επαγγελία ενός ολωσδιόλου νέου φορέα στο χώρο του κέντρου, λιγοστούς συγκίνησε κι ακόμα λιγότερους κινητοποίησε. Ιδιαιτέρως για το Θεοδωράκη, ηγέτη κοινοβουλευτικού κόμματος, η ήττα είναι δεινή, αφού από τους ψηφοφόρους του Ποταμιού στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές τον ακολούθησαν λιγότεροι από έναν στους δέκα.
Ας μου επιτραπούν στο σημείο αυτό λίγα λόγια παραπάνω αφού μετέχω στο Πολιτικό Συμβούλιο του Ποταμιού και άρα είμαι συνυπεύθυνος για τις επιλογές που έγιναν. Όλες οι εκτιμήσεις μας πάνω στις οποίες βασίστηκε η απόφαση συμμετοχής στο εγχείρημα αποδείχθηκαν αβάσιμες. Σχεδιάσαμε ένα καινούργιο μεγάλο κεντρώο σχήμα και μας προέκυψε η ανάσταση του ΠΑΣΟΚ. Υποθέσαμε ότι η μεγάλη συμμετοχή θα μας ευνοούσε αλλά τούτο δεν συνέβη. Ο περίφημος χώρος μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας αποδείχθηκε μεν ζωντανός αλλά παραμένει καταπράσινος, όποιες κι αν ήταν οι δικές μας εικασίες.
Εκ των υστέρων όλα μοιάζουν προφανή, αλλά δυστυχώς η πολιτική πράξη δεν ασκείται εκ των υστέρων. Κι ούτε μου αρέσει η μεγάλη σχολή των «εγωσουταλεγα», μήτε οι αυτοεπιβεβαιούμενες προφητείες.
Το βέβαιο είναι πως η στιγμή τόσο για το Σταύρο Θεοδωράκη όσο και για Ποτάμι είναι εξαιρετικά δύσκολη. Όμως ο Θεοδωράκης δικαιούται το χρόνο του και το σεβασμό μας. Επειδή όμως η ήττα είναι πάντα ορφανή κι επιδή δεν είναι ωραίο να βγάζουμε τις ουρές μας απέξω, αφού στήριξα το Σταύρο, διεκδικώ ένα μικρό μερίδιο από την πατρότητά της.
