Η υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών έχει αναχθεί ως μη όφειλε σε μείζον πολιτικό θέμα. Από τη μια ο πλουραλισμός και η πολυφωνία, που επικαλούνται οι θιγόμενοι καναλάρχες και από την άλλη η διαπλοκή που επικαλείται η κυβερνητική πλευρά.
Που όμως βρίσκεται η αλήθεια και που η μπλόφα; Θα επιχειρήσουμε να την προσεγγίσουμε, παρατηρώντας τα γεγονότα, μια και άπτονται της λειτουργίας της δημοκρατίας, χωρίς παραμορφωτικούς φακούς και κυρίως χωρίς να έχουμε κανένα άμεσο η έμμεσο συμφέρον να καλύψουμε την μια ή την άλλη πλευρά.
Η κυβέρνηση αποφάσισε και ορθώς, να προχωρήσει στην διαδικασία αδειοδότησης των τηλεοπτικών καναλιών κάτι που κακώς παρέλειψαν να πράξουν οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν. Η διαδικασία αυτή έπρεπε να περάσει μέσα από την Αρχή, που ονομάζεται Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο.
Όμως στην ουσία Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο δεν υπάρχει, γιατί η θητεία του προηγούμενου είχε προ πολλού λήξει και η συγκρότηση του νέου δεν κατέστη δυνατή, μια και χρειάζεται να συμφωνήσουν ως προς τα πρόσωπα τα 4/5 των κομμάτων της Βουλής.
Έγιναν συσκέψεις επί συσκέψεων από τον Πρόεδρο της Βουλής, αλλά λευκός καπνός ως προς το αποτέλεσμα δεν βγήκε. Κι αυτό ήταν αναμενόμενο, μια και από τις πρόσφατες εκλογές έχουν προκύψει οκτώ κομματικοί σχηματισμοί. Μια τέτοιου είδους συμφωνία σημαίνει υπερψήφιση των υποψηφίων από μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία 240 βουλευτών. Άντε λοιπόν να βρεθεί μια τέτοιου είδους σχεδόν ομοφωνία που επιβάλει ο νόμος.
Αυτή η αδυναμία μπορεί να αποτελέσει και ένα σοβαρό παράδειγμα για το τι σημαίνει η εφαρμογή του νόμου της απλής χωρίς κανένα bonus απλής αναλογικής.
Την αδυναμία συγκρότησης ΕΡΣ επικαλέστηκε η κυβέρνηση, προκειμένου να αφαιρέσει την αρμοδιότητα των αδειών από την Αρχή και με νόμο να την περάσει στον αρμόδιο για τα ραδιοτηλεοπτικά υπουργό, στην προκειμένη περίπτωση στον Ν. Παππά.
Έτσι άρχισε με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνηση η διαδικασία αδειοδότησης.
Στη συνέχεια ο αρμόδιος υπουργός επικαλούμενος μιας αμφιβόλου εγκυρότητας μελέτη ενός Ινστιτούτου της Φλωρεντίας, ξεφούρνισε τον αριθμό των αδειών, που κατά την κυβερνητική επιχειρηματολογία δεν μπορεί να είναι πάνω από τέσσερεις.
Το επιχείρημα αυτό καταρρίφθηκε σύντομα, μια και άλλη μελέτη του ΕΜΠ, υπολόγισε τον αριθμό των αδειών σε 16.
Νέο επιχείρημα από πλευράς κυβέρνησης η βιωσιμότητα με βάση τα σημερινά δεδομένα της διαφημιστικής αγοράς.
Στον αντίλογο με πιο δικαίωμα η κυβέρνηση αποφασίζει για το πόσα κανάλια σηκώνει η αγορά, με παράδειγμα μπορεί να παρεμβαίνει στον αριθμό των Super Market μιας περιοχής, απάντηση σοβαρή δεν υπήρξε. Τα των τραπεζικών δανείων που δόθηκαν χωρίς εγγυήσεις στο παρελθόν είναι ένα σοβαρό επιχείρημα, που έχει άλλη απάντηση από αυτήν που δίνει η κυβέρνηση.
Πολύ απλά να καταργήσει το ακαταδίωκτο για τις διοικήσεις των τραπεζών που έδιναν δάνεια στο παρελθόν στα ΜΜΕ, χωρίς ισχυρές εμπράγματες εγγυήσεις. Κι όχι μόνο δεν το κάνει αυτό η κυβέρνηση, αλλά και τώρα συστημικές τράπεζες δανειοδοτούν κανάλια με την παλιά μέθοδο των καναλαρχών που πιέζουν με τον γνωστό πολιτικό τρόπο.
Παράλληλα επιβάλει αριθμό 400 μισθωτών, που διογκώνει υπέρμετρα τα ετήσια έξοδα ενός καναλιού οδηγώντας το με μαθηματική ακρίβεια στην χρεοκοπία.
Η εξέλιξη της τεχνολογίας περιορίζει είτε το θέλουμε είτε όχι τις ανάγκες σε προσωπικό ενός καναλιού. Οι ρομποτικές κάμερες καταργούν τους cameramen στο studio, ενώ και τα εξωτερικά συνεργεία, που στο παρελθόν ήταν πολυπρόσωπα, τώρα μπορούν να δουλεύουν με έναν άνθρωπό.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την ειδησεογραφία, που μεταδίδεται σε χρόνο μηδέν με ηλεκτρονικό τρόπο σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Όμως πέρα από απαγορευτικές διαδικασίες, που έχει επιβάλει η κυβέρνηση για τις νέες αδειοδοτήσεις, αυτήν που πλειοδοτικού διαγωνισμού με αρχικό ποσό αυτό των τριών εκατομμυρίων ευρώ, υπάρχει και μια δεύτερη ζαβολιά, αυτή που έχει να κάνει με την προκήρυξη διαγωνισμού, για το σύνολο των πανελλαδικών αδειών, πέραν του γενικού και του θεματικού περιεχομένου καθώς και των περιφερειακών.
Έτσι με καθαρούς όρους θα μπορούσε ο καθένας να μετρήσει τις δυνάμεις του και να κινηθεί ανάλογα. Τώρα είναι σαν να ψαρεύει σε θολά νερά.
Αλλά δυστυχώς και οι προηγούμενοι βαρύνονται με πολλά περίεργα μικροκομματικά παιχνίδια με τα οποία οδήγησαν τα πράγματα στο σημερινό ραδιοτηλεοπτικό χάος.
Πέρα από την απουσία αδειοδοτήσεων, πρόσφατα επί κυβερνήσεως Σαμαρά-Βενιζέλου επέτρεψαν την πώληση του ραδιοφωνικού και του τηλεοπτικού σταθμού του ΚΚΕ σε ιδιώτη, την ώρα που στο παρελθόν είχαν επιτρέψει να αδειοδοτούνται με τις προσωρινές άδειες οι κομματικοί σταθμοί κατά προτεραιότητα χωρίς, να τηρούν τις ισχύουσες υποτυπώδεις διαδικασίες.
Στο ερώτημα αν με τον περιορισμό περιορίζεται η πολυφωνία η απάντηση είναι καταφατική, μολονότι η αδειοδότηση είναι αναγκαία και επιβεβλημένη.
Όσο για το ερώτημα αν έτσι περιορίζεται η διαπλοκή, η απάντηση είναι αρνητική, μια και από τα νέα πρόσωπα που εμφανίστηκαν διεκδικούντες άδεια βγαίνει το αβίαστο συμπέρασμα, ότι η κυβέρνηση στήνει την δική της διαπλοκή και πάει λέγοντας.
Όσο για το τι θα γίνει με τα κανάλια που δεν θα αδειοδοτηθούν την απάντηση την έχει δώσει η τεχνολογία. Μπορούν να εκπέμπουν είτε δορυφορικά και ελεύθερα χωρίς συνδρομή, είτε μέσω internet στο δέκτη μας και όχι μόνο στο υπολογιστή μας. Εκτός αν ο Ν. Παππάς ως νέος Δ. Μαρούδας μας πει ότι θα βομβαρδίσει τους δορυφόρους.
