Το πρώτο μετάλλιο της Ελλάδας στο 33ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κολύμβησης του Λονδίνου, είχε χάλκινη απόχρωση και... γλυκόπικρη γεύση.
Όχι γιατί η τρίτη θέση του Απόστολου Χρήστου στον τελικό των 100μ. ύπτιο είναι μικρή επιτυχία για ένα 20χρονο παιδί, όσο γιατί οι χθεσινές του εμφανίσεις, σε συνδυασμό με την έλλειψη υψηλού συναγωνισμού, είχαν δημιουργήσει προσδοκίες για την κορυφή. Όχι άδικα: οποιαδήποτε από τις δύο χθεσινές κούρσες του Χρήστου (53.77 το πρωί, 53.36 το απόγευμα) θα ήταν αρκετή να τον στέψει πρωταθλητή Ευρώπης.
Το σημερινό 54.13 ίσα που έφτανε να τον στείλει στην τρίτη θέση του βάθρου, παρέα με τον (παλιό αντίπαλό του στους εφήβους) Ιταλία Σιμόνε Σαμπιόνι, που έκανε ακριβώς τον ίδιο χρόνο. Ο... γερόλυκος Καμίλ Λακούρ, έστω κι αν ήταν πολύ μακριά από το “πικ” της φόρμας του, επανέλαβε την επιτυχία του 2010 στη Βουδαπέστη και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο με 53.79, ακολουθούμενος από τον Ρώσο Γκριγκόρι Ταρασέβιτς (53.89).
Ο νεαρός Έλληνας πρωταθλητής ήταν πάντως ευχαριστημένος από το γεγονός ότι κατέκτησε το πρώτο του μετάλλιο σε επίπεδο ανδρών, ενώ απέδωσε τη σημερινή του κάμψη στην κούραση της χθεσινής ημέρας, κατά την οποία κολύμπησε τέσσερα 100άρια (δύο στο ύπτιο και δύο ελεύθερο στη «σκυταλοδρομία» 4Χ100μ.). «Ήρθε το μετάλλιο, οπότε είμαι ικανοποιημένος. Πιστεύω ότι η «σκυτάλη» με κούρασε αρκετά χθες και νομίζω ότι αυτό μου στέρησε το κάτι παραπάνω. Ειδικά στα τελευταία μέτρα μου «βγήκε» η κούραση, δεν είχα αρκετές δυνάμεις μετά τα τέσσερα γρήγορα 100άρια που έκανα χθες. Αλλά είμαι ικανοποιημένος που είμαι στο βάθρο».
Λίγο πιο ήρεμος, μετά την απονομή των μεταλλίων, ο Χρήστου τόνισε: «Η αλήθεια είναι ότι όταν ήρθα εδώ δεν περίμενα μετάλλιο, καθώς ήμουν απλά στη δεκάδα της κατάταξης. Από την πρώτη κούρσα χθες κατάλαβα ότι έχω πιθανότητες για μετάλλιο και τελικά το μετάλλιο ήρθε, παρότι πήγα πιο αργά από τον ημιτελικό. Δεν με δυσαρεστεί αυτό, έκανα μία πολύ καλή κούρσα χθες, έχω πλέον πολύ δυνατό χρόνο, πήρα και μετάλλιο και συνεχίζω
Ο Χρήστου αφιέρωσε το μετάλλιό του σε όλους όσοι ήταν δίπλα του τα τελευταία χρόνια. «Στην οικογένειά μου, στον προπονητή μου Παναγιώτη Βελέντζα, στον Ολυμπιακό και σε όσους στάθηκαν κοντά μου»