Η ιστορία της εξουσιολαγνείας είναι μακραίωνη, έχει περιγραφεί από διάσημους στοχαστές και πολιτικούς και, βεβαίως, στην πορεία της προκάλεσε τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ανθρωπότητα.
Ο λόγος είναι απλός. Οι εξουσιολάγνοι άρχοντες, βασιλείς, δικτάτορες και πολιτικοί είναι αδίστακτοι, στυγνοί, δημαγωγοί και γεμάτοι μίσος για τον άνθρωπο. Η περιφρόνηση και η απέχθεια που έχουν απέναντι στον άλλον είναι κύριο γνώρισμά τους –ιδιαίτερα δε όταν πρόκειται γι αυτό που αποκαλούν «λαό». Γι αυτούς, ο λαός δεν είναι τίποτε περισσότερο από «υποτακτικοί», «υπήκοοι», μία μάζα αλαλαζόντων κυμβάλων, που το μόνο που θέλουν είναι μύθους. Όμως, για τους εξουσιολάγνους, ο μύθος αποτελεί έναν κλειστό κόσμο παραστάσεων και εντυπώσεων με αναγκαστικό κύρος, ένα ολικό σύστημα γνώσεως, που απαιτεί καθολική συμμόρφωση και υποταγή. Άρα, ο μύθος είναι υποβοηθητικός της ανόδου στην εξουσία και της παραμονής σε αυτήν.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό των εξουσιολάγνων ηγετών είναι η μοναδική τους ικανότητα να δημιουργούν ανορθόλογες συμπεριφορές και να αξιοποιούν την συλλογική ανοησία που προκύπτει από αυτές. Μία σημαντική επιστημονική προσέγγιση του θέματος αυτού έγινε από τον Γάλλο εθνολόγο και ψυχολόγο Γουσταύο Λε Μπον, ο οποίος, στο βιβλίο του «Η Ψυχολογία των Μαζών», το 1895, ερμηνεύοντας τον αντίκτυπο των μεγάλων κοινωνικοπολιτικών μεταβολών στην Γαλλία του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, θεμελίωνε την θεωρία του για την επίδραση της μάζας στην ψυχολογία του ατόμου, θέτοντας τις βάσεις για την επιστήμη της Κοινωνικής Ψυχολογίας.
Σύμφωνα με τον Λε Μπον, η μάζα δεν αποτελείται απλά από το σύνολο των επί μέρους ατόμων, κάθε ένα από τα οποία διατηρεί την οντότητά του. Για τον Λε Μπον η μάζα αποτελείται από άτομα που συγχωνεύονται σε μία ενιαία οντότητα σκέψης και συναισθήματος. Αν το άτομο χαρακτηρίζεται από την κριτική ικανότητα, την συνείδηση και την λογική, αν μπορεί να σκεφτεί και να αξιολογήσει τις καταστάσεις και την θέση του μέσα σε αυτές, στην μάζα όλα τα άτομα εξισώνονται προς τα κάτω. Παράλληλα, οι μάζες χρειάζονται έναν ηγέτη, ο οποίος δεν τις πείθει με την δύναμη των λογικών του επιχειρημάτων αλλά τις υπνωτίζει. Η επικοινωνία με την μάζα (προπαγάνδα) έχει μία ανορθολογική βάση, τις συλλογικές πεποιθήσεις, και –κυρίως– ένα εργαλείο, την υποβολή (άμεση ή από απόσταση). Η τελευταία συνίσταται στο να «βάζουμε» στο μυαλό του «μαζικού ανθρώπου» μία ιδέα και αυτός να αισθάνεται ότι την έχει σκεφτεί ο ίδιος, να ταυτίζεται με αυτήν.
Ο Λένιν και ο Χίτλερ άντλησαν πολλές ιδέες από τις θεωρίες του Γάλλου συγγραφέα, τον οποίον έχουν περί πολλού και οι περισσότεροι αυταρχικοί ηγέτες της εποχής μας. Μάλιστα, στην ψηφιακή εποχή μας, οι διαπιστώσεις του Λε Μπον έχουν κάθε δυνατότητα να προσλάβουν κατακλυσμιαίες διαστάσεις –κάτι που βλέπει κανείς από τα εκατομμύρια τόννους πνευματικών σκουπιδιών που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο υπό μορφή χυδαίας φαιοκόκκινης προπαγάνδας.
Στην Ελλάδα της μεταπολιτεύσεως, «μαιτρ» χειραγώγησης και εξαπάτησης των μαζών αναδείχθηκαν οι Ανδρέας Γ. Παπανδρέου και Αλέξης Τσίπρας, ανάγοντας τον λαϊκισμό σε κορυφαία πολιτική τακτική. Και ο μεν Αν.Παπανδρέου εφάρμοσε την τακτική αυτή σε μία πολύ ευνοϊκή περίοδο της διεθνούς οικονομίας, έχοντας παραλάβει από την ΝΔ μία σχετικά νοικοκυρεμένη οικονομία, ο δε Αλ. Τσίπρας εφαρμόζει την τακτική αυτή υπό συνθήκες εθνικής οικονομικής χρεοκοπίας και διεθνούς κρίσεως.
Το ερώτημα που τίθεται είναι πού το πάει ο αρχηγός του Σύριζα και πρωθυπουργός και σε τί ευελπιστεί για να ξεφύγει –εκ πρώτης όψεως, τουλάχιστον– από την παγίδα του λαϊκισμού που ίδιος έστησε. Πιστεύουμε ότι, παρά την απαιδευσία του, ο κύριος πρωθυπουργός κάθε άλλο παρά αφελής είναι. Πλην όμως, δεν είναι βέβαιον ότι διαθέτει την ευφυΐα που απαιτούν οι συνθήκες. Ωστόσο, ως εξουσιολάγνος, είναι πονηρός και αδίστακτος. Κατά συνέπεια, πολύ φοβούμεθα ότι τα σχέδιά του για την Ελλάδα, την οικονομία της και το μέλλον της δεν είναι αυτά που εμφανίζονται κάθε μέρα.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας έχει προκαλέσει απίθανη ζημιά στην οικονομία και την κοινωνία της χώρας. Είναι επικεφαλής της χειρότερης ελληνικής κυβέρνησης από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Η όλη πορεία του από τον Ιανουάριο του 2015 και μετά είναι ένας κύκλος εξαπατήσεων, με βαρύτατες συνέπειες. Υπολογίζεται ότι, στους 16 μήνες διακυβερνήσεώς της από την συμμαχία Συριζανέλ, η χώρα έχει ζημιωθεί πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Όμως, έχουμε την αίσθηση ότι αυτή η ζημιά βολεύει τον κύριο πρωθυπουργό.
Κατά την εκτίμησή μας, θα χρησιμοποιήσει «αποδιοπομπαίους τράγους» για να βγάλει επισήμως και μέσω δημοψηφίσματος την Ελλάδα από την ευρωζώνη. Για τον σκοπό αυτόν θα χρησιμοποιήσει την δύναμη του «αντιευρωπαϊκού μετώπου», που ήδη έχει δημιουργηθεί στην χώρα και το οποίο παραμένει σιωπηλό για την ώρα.
Στο επίπεδο αυτό, πολλά θα εξαρτηθούν από την έκβαση του βρεταννικού δημοψηφίσματος. Αν είναι αρνητικό προς την Ευρώπη, ο κ. Αλ. Τσίπρας θα προχωρήσει αμέσως σε νέο δημοψήφισμα –υπό συνθήκες ανελευθερίας και τρομοκρατίας σε ό,τι αφορά τα μαζικά μέσα επικοινωνίας. Ήδη, τα πρώτα δείγματα για το τί θα ακολουθήσει είναι ορατά. Όπως ορατή είναι και η πολιτική διαστροφή πολλών ανθρώπων της σημερινής εξουσίας.
