Είναι δύσκολο και «ιστορικά επίπονο» μία πόλις όπως η Πάτρα να έχει την δυνατότητα να αναδειχθεί και να την έχει «ξεχάσει η ιστορία», αφήνοντάς την να περιμένει κάποιον λογικό και προφανώς ενδιαφερόμενο Αχαιό πολιτικό να δείξει ότι ασχολείται με βασικά προβλήματα του τόπου του.
Προφανώς δεν αναφέρομαι στην ανυπαρξία οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου. Προφανώς δεν αναφέρομαι στην ανυπαρξία ουσιωδών υποδομών στο αεροδρόμιο του Αράξου που μόνον με ανιχνευτή μπορεί να βρεθεί η διασύνδεσή του με τον κεντρικό άξονα. Άξονα και δίκτυο που ο σημερινός Υπουργός Υποδομών κος Σπίρτζης θεωρεί πως πρέπει να αποτελέσουν την βάση πειραματικής γυμναστικής για το πώς «εκδημοκρατίζεται» η διαδικασία προκήρυξης έργων.
Πολλά είναι αυτά που δεν έχουν γίνει τόσα χρόνια. Αποτέλεσμα δε αυτής της αδράνειας είναι το θέμα της διεκδίκησης του παράλιου μετώπου να έχει αναχθεί στην εύκολη σημειολογική προσέγγιση πολλών, ενώ βέβαια αποτελεί μέρος και του «ανένδοτου» αγώνα του κου Πελετίδη. Ως να μην υπάρχουν άλλα προβλήματα στην Πάτρα όπως το συγκοινωνιακό, προβλήματα σε δύσκολες περιοχές όπως τα Ζαρουχλεικα, ή ακόμα και η εγκατάλειψη πλατειών όπως η Πλατεία Όλγας που χωρίς φώτα και καθαριότητα αποτελεί σημείο ανάδειξης της επιχειρηματικής αυταπάρνησης όσων έχουν μαγαζιά στην περιοχή και πληρώνουν τα Δημοτικά τους τέλη.
Τι γίνεται λοιπόν με το «παράλιο μέτωπο» και κατ΄επέκταση την λειτουργία του λιμένα της Πάτρας; Υπάρχει σχέδιο ή δυνατότητα που να αναιρεί την δρομολογημένη πλέον διαδικασία από το ΤΑΥΠΕΔ; Έχει αναλάβει δράσει βάσει προγράμματος η νέα διοίκηση; Υπάρχει δυνατότητα τέλος να χαρτογραφηθεί ο χώρος που δεν χρειάζεται το λιμάνι και να αποδοθεί στην Πόλη; Ερωτήματα που σήμερα τίθενται μεν, όχι όμως με βάση την ωμή πραγματικότητα πως οι μαξιμαλιστικές απαιτήσεις του παρελθόντος είναι πλέον ουτοπικές, καθώς τα λάθη τόσα χρόνια τώρα έχουν δομήσει την ουσιαστική εξάρτηση για το μέλλον του παράλιου μετώπου από τον σχεδιασμό και τον βαθμό της πειθούς του νέου Δ/ντος και Προέδρου του ΟΛΠΑ κου Κοντοέ. Ας δώσουμε βάση στον ρεαλισμό πλέον και ας στραφεί η δομή της διεκδίκησης στο τμήμα εκείνο για το οποίο ο Δήμος και οι φορείς έχουν σχέδιο και κονδύλια για να αναπτύξουν.
Η αφορμή της επίσκεψής μου στον κο Κοντοέ ήταν ακριβώς η ανάγκη διαπίστωσης της πραγματικότητας σήμερα πέρα από τα θέλω του καθένα από εμάς ως Πατρινών. Διαπίστωσα πρώτον πως υπάρχει η θέληση και βούληση να προταθεί τμήμα λιμενικής ζώνης που μπορεί να αποδοθεί στην Πόλη, καθώς φαίνεται πως το ΤΑΥΠΕΔ έχει εξουσιοδοτήσει τον νέο Πρόεδρο να ολοκληρώσει μελέτη που να στοιχειοθετεί την πρόταση. Η ιδανική λύση θα ήταν να απελευθερωθεί το τμήμα εκείνο για το οποίο υπάρχει σύμβαση παραχώρησης. Δευτερευόντως όμως διαπίστωσα πως θα υπάρξει πρόβλημα με την χρηματοδότηση της διαμόρφωσης του εμπορικού λιμένα λόγω έλλειψης προγραμματισμού κονδυλίων. Εξέλιξη για την οποία θα περίμενα όλοι οι βουλευτές του Νομού να έχουν καταθέσει από κοινού επερώτηση στο σκέλος αυτό τουλάχιστον που εμπίπτει στις δυνατότητες διαμόρφωσης θέσης.
Το λιμάνι και το παράλιο μέτωπο πρέπει να σταματήσει να αποτελεί πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης ή βάση επίρριψης ευθυνών για λάθη του παρελθόντος, έστω και αν ευθύνες υπάρχουν. Το γεγονός παραμένει πως ανήκει στο ΤΑΥΠΕΔ και αυτό δεν αλλάζει. Ας συγκεντρωθούμε λοιπόν στην παραγωγή γόνιμων προτάσεων και ανάδειξη δράσεων για την καλύτερη εκμετάλλευση του τμήματος εκείνου που τελικά θα αποδοθεί στην Πόλη. Ας μην διαφεύγει της προσοχής μας πως κανένα λιμάνι πλέον –κατ΄επέκταση καμία πόλη- δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί χωρίς την ουσιαστική αξιοποίηση του λιμανιού της.
Αν δεν γίνει ελκυστικό το προϊόν για να ενδιαφερθεί επενδυτής να επενδύσει, τότε πολύ φοβάμαι πως όχι μόνον θα παραμείνει ως ένα «στοιχειωμένο» λιμάνι που κάποτε είχε προοπτική. Το κυριότερο όμως είναι πως η έλλειψη διορατικότητας όσων εκφράζουν άποψη θα στερήσει από την πόλη μας τόσο την ανάπτυξη, όσο και μεγάλο αριθμό θέσεων εργασίας.
