Τη στιγμή που θα δώσει κάποιος ιδιαίτερη προσοχή σε οτιδήποτε, ακόμη και μια πέτρα,
ένα ηλιοβασίλεμα ή ένα βλέμμα, γίνεται ένας μυστηριώδης, τρομακτικός, απίστευτα
υπέροχος κόσμος.
Στις μεγάλες αίθουσες του Λευκού Οίκου, εν μέσω των λεπτών ισορροπιών της
διπλωματίας, ο Αρχιοικονόμος του Λευκού Οίκου, Έι Μπι Γουίντερ βρίσκεται νεκρός. Η
κατοικία μας βυθίζει στο κέντρο ενός μυστηρίου δολοφονίας που έχει να κάνει τόσο με την
πολιτική και την εξουσία όσο και με το έγκλημα και τη δικαιοσύνη. Όταν ο Αρχιοικονόμος
του Λευκού Οίκου A.B. Winter (Τζιανκάρλο Εσποσίτο) καταρρέει κατά τη διάρκεια ενός
επίσημου δείπνου -που έχει σχεδιαστεί για να βελτιώσει τις τεταμένες σχέσεις μεταξύ των
Ηνωμένων Πολιτειών και της Αυστραλίας, πυροδοτείται μια αλυσιδωτή αντίδραση που
οδηγεί σε μια ολοκληρωμένη ακρόαση στο Κογκρέσο. Τι συνέβη εκείνο το βράδυ και γιατί
κλιμακώθηκε σε τέτοιο επίπεδο ελέγχου;
Στη σειρά «The Residence» που προβάλλεται στο Netflix, εισβάλει στη σειρά η Κορντίλια
Καπ (Ούζο Αντούμπα), μια ντετέκτιβ με κοφτερό μυαλό και ανορθόδοξες μεθόδους που την
καθιστούν τρομερή δύναμη. Μέσα από μια δομή αναδρομών και μαρτυριών, συνθέτουμε
το παζλ μαζί της, αποκαλύπτοντας μυστικά, κίνητρα και την πολύπλοκη αλληλεπίδραση των
πολιτικών μηχανορραφιών. Το Residence συρράπτει το μυστήριο, το χιούμορ και τον
σουρεαλισμό με τρόπο που το καθιστά πολύ περισσότερο από ένα διαδικαστικό δράμα.
Είναι μια εξερεύνηση του πώς λειτουργεί η εξουσία στα ανώτατα κλιμάκια της κυβέρνησης,
πώς δημιουργούνται και διαλύονται οι συμμαχίες και πώς η αλήθεια είναι συχνά μια
ενόχληση παρά μια αναγκαιότητα.
Η Ούζο Αντούμπα δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία ως Κορντίλια Καπ, ενσαρκώνοντας έναν
σύγχρονο γυναικείο Ηρακλή Πουαρό με μια παρουσία που είναι ταυτόχρονα επιβλητική και
απολαυστική. Διατρέχει το ρόλο της, προσδίδοντας βαρύτητα και ελαφρότητα,
επιτρέποντάς μας να απολαύσουμε το πνεύμα της, χωρίς να χάσουμε ποτέ το διακύβευμα
της ιστορίας. Όμως, το «The Residence» δεν είναι παράσταση μιας γυναίκας. Η σειρά
κατοικείται από ένα σύνολο ηθοποιών που δίνει ζωή σε κάθε υποπλοκή και δευτερεύοντα
χαρακτήρα, εξασφαλίζοντας ότι ακόμη και οι πιο φαινομενικά περιφερειακές φιγούρες
αφήνουν μόνιμο αντίκτυπο.
Η ευφυΐα του «The Residence» έγκειται στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται την
αφηγηματική του δομή. Η χρήση της κατάθεσης στο Κογκρέσο ως μηχανισμός πλαισίωσης
δίνει στην σειρά μια αίσθηση αυξημένου δράματος, αυτό που βλέπουμε μέσα από τα
flashbacks δεν είναι απαραίτητα η αντικειμενική αλήθεια, αλλά μια ανάμνηση που
διαμορφώνεται από προσωπικές προκαταλήψεις, πολιτικές ατζέντες και επιλεκτική μνήμη.
Αυτό το αναξιόπιστο αφηγηματικό μέσο μας κρατά σε εγρήγορση, αναγκάζοντάς μας να
εξετάσουμε διεξοδικά την εκδοχή κάθε χαρακτήρα για τα γεγονότα. Μετατρέπει την σειρά
σε ένα διανοητικό παιχνίδι, απαιτώντας την ενεργό συμμετοχή των θεατών και όχι την
παθητική κατανάλωση.
2
Πέρα από το μυστήριο δολοφονίας, η σειρά αντιμετωπίζει επίσης ευρύτερα θέματα με
επιδέξιο τρόπο. Εμβαθύνει στους μηχανισμούς της εξουσίας, στη θεατρικότητα των
πολιτικών θεσμών και στους τρόπους με τους οποίους η αλήθεια και η αντίληψη
χειραγωγούνται σε περιβάλλοντα με υψηλά διακυβεύματα. Τοποθετώντας τον φόνο σε μια
διπλωματική εκδήλωση, η σειρά «The Residence» μπλέκει έξυπνα τους πολιτικούς ελιγμούς
με τα παραδοσιακά κόλπα της αστυνομικής λογοτεχνίας, κάνοντας κάθε αποκάλυψη όχι
μόνο για το ποιος σκότωσε τον A.B. Winter, αλλά και για τα συστημικά ζητήματα που
επιτρέπουν σε τέτοια γεγονότα να εκτυλίσσονται εξ αρχής.
Παρά το σοβαρό της υπόβαθρο, η σειρά δεν υποκύπτει ποτέ σε εμφανή αυτοσεβασμό. Το
χιούμορ, συχνά στεγνό και αιχμηρό, λειτουργεί τόσο ως αφηγηματικό εργαλείο όσο και ως
τρόπος να μας κρατήσει μέσα στη δαιδαλώδη πλοκή. Οι δόσεις σουρεαλισμού προσθέτουν
ένα επιπλέον επίπεδο ίντριγκας, στιγμές όπου η πραγματικότητα φαίνεται να λυγίζει
ελάχιστα, υπενθυμίζοντάς μας ότι η αντίληψη, η σχέση με τα πράγματα και οι ανατροπές,
είναι πάντα στο παιχνίδι.
Τελικά, το «The Residence» είναι μια ενδιαφέρουσα σειρά που ισορροπεί με άνεση τα
ετερόκλητα στοιχεία του. Είναι ταυτόχρονα ένα μυστήριο δολοφονίας, ένα πολιτικό δράμα,
μια σάτιρα και μια μελέτη χαρακτήρων, χωρίς να χάνει από τα μάτια του την ιστορία στον
πυρήνα της, γιατί αυτό που επιθυμούσε σε τέτοιου είδους σειρές είναι οι εναλλαγές
σουρεαλισμού, χιούμορ, μυστηρίου και ουσίας, ώστε να ρέει η ιστορία χωρίς κενά και
χάσματα και μέχρι την τελευταία στιγμή να αναρωτιόμαστε για τα αίτια τις αφορμές και το
πρόσωπο του δολοφόνου.
Ελισσαίος Βγενόπουλος