Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, πρώην υπουργού
Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς ζητούν όσοι φωνάζουν για κάτι διαφορετικό. Ομιλούν για δικαιοσύνη και για ένα διαφορετικό κράτος. Τι όμως είναι αυτό που θέλουν πραγματικά; Προσπάθησα να καταλάβω το περιεχόμενο του αιτήματος μελετώντας κείμενα που προσπαθούν να το προσδιορίσουν, με αφορμή τον πρόσφατο κυβερνητικό ανασχηματισμό. Δεν μπορώ να πώ πως διαφωτίσθηκα αρκετά! Από ισχυρισμούς πως οι διαμαρτυρίες αφορούν όχι την καθυστέρηση στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής αλλά στην άρνηση ακριβώς της εφαρμογής της (!) και πως το ζητούμενο δεν είναι η "αλλαγή πολιτικής" αλλά η "αλλαγή στην πορεία της χώρας"(!) Ομολογώ πως αν ήμουν στη θέση του πρωθυπουργού δεν θα είχα γίνει σοφότερος...
Αν αποκλείσουμε το ενδεχόμενο όλες αυτές οι κραυγές να αποσκοπούν στην απονομιμοποίηση των θεσμών και στην εισαγωγή μιας καταστροφικής πολιτικής άρνησης και κατάλυσης των πάντων, τότε απο τα πράγματα καταλήγουμε σε μια πολύ ρηχή αντίληψη και διάβασμα της πραγματικότητας. Ποιά θα μπορούσε να είναι μιά αλλαγή πολιτικής που πιθανόν να συναντούσε τις μύχιες επιθυμίες της κοινωνίας; Προφανώς, στην εποχή των κατακλυσμικών αλλαγών σχεδόν σε όλα που ζούμε δεν θα ήταν η υλοποίηση των δεσμεύσεων των τελευταίων εκλογών. Οι κυβερνήσεις όμως για την υλοποίηση αυτών των δεσμεύσεων εκλέγονται. Αν ενδιάμεσα αλλάξουν οι προτεραιότητες των κοινωνιών, τι πρέπει να κανουμε; Να αλλάξουμε τις κοινωνίες; Αυτές όμως είναι φαντασίες, που βρίσκονται μακρυά από την λογική και τις πραγματικότητες.
Τι λοιπόν απομένει στην κυβέρνηση; Ουσιαστικά, να κάνει πράξη τις τρέχουσες αντιλήψεις του λαού και να ικανοποιήσει τον ψυχισμό του. Που είναι η ελαχιστοποίηση της γραφειοκρατίας, η απλούστευση της ζωής του και η εκλογίκευση της συμπεριφοράς της δημόσιας διοίκησης. Αυτό πρακτικά σημαίνει πρωτοποριακές αλλαγές στην αντίληψη περί δημόσιας διοίκησης. Να καταργηθεί λχ το ό,τι δεν επιτρέπεται ρητά, απαγορεύεται και να υιοθετηθεί το αγγλοσαξωνικο πως ο,τι δεν απαγορεύεται ρητά, επιτρέπεται. Να μην υπάρχει πλέον δηλ γραφειοκρατική απάντηση, πως αυτό δεν το προβλέπει ο νόμος. Γιατί στην περίπτωση αυτή θα μπορεί να γίνει!
Οι ατέρμονες διαδικασίες, που κυριαρχούν στην λογική των μη εκλεγμένων δημοσίων παραγόντων, να παύσουν να καταδυναστεύουν τους πολίτες. Η απλοποίηση των πραγμάτων να γίνει ο κανόνας, κι όχι ο μεταρρυθμιστικός στόχος. Οι δημόσιες αποφάσεις να συνάδουν με την λογική της καθημερινότητας, και να μην αποτελούν εφευρέσεις των σύνθετων επιδιώξεων των κρατικών φορέων και των εκπροσώπων τους. Οι πολίτες αναγνωρίζουν αυτούς που εκλέγουν και που νομοθετούν. Όλοι οι άλλοι, που διορίζονται για να εκλογικεύουν τους νόμους και να φροντίζουν για την εφαρμογή τους, είναι εντολοδόχοι των πολιτών - κι' όχι δυνάστες τους. Η δημόσια διοίκηση οφείλει να στηρίζεται στην λογική για να εξυπηρετεί τον πολίτη. Κι όχι σε μπλεγμένος νόμους και διατάξεις που σκοπό έχουν να του κάνουν την ζωή δύσκολη.
Η εκτίμηση του διοικητικού κράτους βρίσκεται στην αποδοχή και την λαϊκή του νομιμοποίηση. Μια νέα κυβέρνηση οφείλει να υπηρετεί τέτοιες επιδιώξεις. Για να διευκολύνει την ζωή των πολιτών. Και να νομιμοποιεί την λειτουργία των θεσμών. Για το καλό της Δημοκρατίας.