Είθισται οι πρώην πρωθυπουργοί με το αυξημένο κύρος που τους συνοδεύει αφότου εγκαταλείψουν την εξουσία να λένε και καμιά κουβέντα παραπάνω. Αναγνωρίζοντας στον εαυτό τους το προνόμιο να θίγουν ζητήματα που το κόμμα τους δεν μπορεί να «αγγίξει» δημόσια φοβούμενο το περιώνυμο «πολιτικό κόστος».
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπηρετώντας αυτή τη λογική, έκανε απείρως δύσκολη τη ζωή του Μιλτιάδη Έβερτ, την περίοδο 1993-1997, ουδέποτε όμως διεγράφη. Ο Κώστας Σημίτης από την άλλη «διεγράφη» από την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ το 2008 για την κύρωση της συνθήκης της Λισαβώνας, ερχόμενος σε αντίθεση με τον Γιώργο Παπανδρέου. Ενδεικτικά επεισόδια του παρελθόντος, που ακολούθησαν διαφορετική εξέλιξη.
Κι αν ο Στέφανος Κασελάκης δεν πρόλαβε καν να συγκρουστεί με τον Αλέξη Τσίπρα-πλην κάποιων μισόλόγων για ζητήματα διαφάνειας-το πολιτικό εκκρεμές φαίνεται πως επανήλθε ξανά στα 1992 και την κόντρα Μητσοτάκη-Σαμαρά. Που οδηγεί τον Μεσσήνιο πολιτικό εκτός ΝΔ εκ νέου, από τον υιό Μητσοτάκη αυτή τη φορά. Το 1993 όλα αυτά οδήγησαν τον Σαμαρά στην «πολιτική του έρημο», πριν η ΝΔ το 2009 μετά από 12 χρόνια απόλυτης καραμανλικής κυριαρχίας, τον αναδείξει αρχηγό «για να μην πάει ξανά το κόμμα στο Μητσοτάκη» αν και υποψήφια τότε ήταν η Ντόρα.
Η αλήθεια είναι πως η σημερινή σύγκρουση δεν θυμίζει σε τίποτε εκείνες τις εποχές. Αν και οι ιστορικές αναλογίες κάπου εδώ τριγυρίζουν. Τότε το Σκοπιανό, τώρα τα ελληνοτουρκικά. Τότε η κούρσα διαδοχής, τώρα η φυσιογνωμία του κόμματος. Πάντως εκείνο που μένει να απαντηθεί, είναι κατά πόσο ο πρώην πρωθυπουργός αμφισβητεί τον νυν, ως κυβερνήτη του κράτους ή ως αρχηγό της κοινής κατοικίας τους. Αν είναι εσωκομματικό το ζήτημα ουδόλως αφορά την χώρα και τους πολίτες. Αν η ακρίβεια και τα ελληνοτουρκικά σηκώνουν το Μεσσηνιακό μπαϊράκι, τότε τα πράγματα είναι πιο σοβαρά.
Είναι πιο σοβαρά γιατί από την μια η χώρα δεν έχει αξιόπιστη αντιπολίτευση ακόμα, που να μπορεί να δείχνει έτοιμη να ανακτήσει τα ηνία της χώρας σε πιθανό στραβοπάτημα της ΝΔ. Και αυτό είναι κάτι που δίνει θάρρος στον Αντώνη Σαμαρά, να φτάσει την κόντρα στα άκρα, εφόσον δεν μπορεί να κατηγορηθεί πως λειτουργεί για κάποιον τρίτο που κρύβεται στα παρασκήνια. Οι απόψεις του όμως, οι οποίες εκφράζονται δυνατά, ενοχλούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο οποίος αποφάσισε να απαντήσει. Και τώρα τα διαμερίσματα της κεντροδεξιάς πολυκατοικίας βρίσκονται σε έντονη αναστάτωση.
Ο Μητσοτάκης είναι πιθανό να έχει αντιληφθεί, πως μετά την τρικυμιώδη πορεία του Σύριζα και την αργή επανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ, ο αντίπαλος πόλος στην πολιτική του φυσιογνωμία και στον τρόπο διακυβέρνησης του, μπορεί να προέλθουν ακόμα και μέσα από το ίδιο του το κόμμα. Το οποίο παρασάγγας απέχει από την περίοδο 2009-2015. Και για αυτό φροντίζει να κόψει κάθε συζήτηση. Το θέμα είναι πόσο μακριά θα φτάσει μια πολιτική βεντέτα που έχει γνωρίσει πολλαπλά επεισόδια. Εμπιστοσύνης, στήριξης αλλά και άσβεστου ιστορικού μίσους.
Ο Σαμαράς δύσκολα θα κάνει πίσω αλλά και ο Μητσοτάκης δείχνει αποφασισμένος να μη επιτρέψει την παλινόρθωση του πολιτικού δεινοσαυρισμού παρά το γεγονός πως οι κοινωνικές εφεδρείες για την ΝΔ πλέον στερεύουν επικίνδυνα.
*Ο Διονύσης Γράψας είναι ιστορικός