Στα λεγόμενα «Μικρά Δαρδανέλια» («Κιουτσούκ Τσανάκ Καλέ») της Πελοποννήσου, στην πλευρά του Μοριά, υπάρχει το κάστρο του Ρίου, με την ξεχωριστή ομορφιά και τη μεγάλη ιστορία, που κατασκευάστηκε το 1499, επί Βογιαζήτ Β΄.
Το κάστρο προστατεύεται από τείχος και πύργους. Ειδικότερα όμως στην νότια πλευρά του προστατεύεται επιπλέον και από τάφρο που γεμίζει θαλασσινό νερό, μέσω μιας διόδου (τρύπα) στην πλευρά του Κορινθιακού (πλησίον της κεντρικής εισόδου του Κάστρου). Η τάφρος αυτή, σύμφωνα με μαρτυρίες παλιότερων κατοίκων της περιοχής, ήταν γεμάτη ψάρια. Στην πράξη ήταν ένα μικρό «βιβάρι».
Τώρα είναι «νεκρή», δεν υπάρχει ούτε ένα ψάρι. Διαπίστωσα ότι τις περισσότερες μέρες, κυρίως μετά από δυνατούς βόρειους ανέμους και μεγάλο κυματισμό, υπάρχει έντονη δυσοσμία, μέσα και έξω από το κάστρο, και από τη δίοδο (τρύπα) επικοινωνίας της τάφρου με την θάλασσα, αποβάλλεται από την τάφρο ένα είδος βρώμικης λάσπης, επίσης με μεγάλη δυσοσμία, η οποία θολώνει τη θάλασσα και κατακάθεται στο βυθό της. Προσπαθώντας να εξηγήσω που οφείλεται η ύπαρξη της βρώμικης λάσπης, της δυσοσμίας και της εξαφάνισης των ψαριών, διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει αντίστοιχη δίοδος (τρύπα εισόδου και εξόδου του θαλάσσιου νερού) στην πλευρά του Πατραϊκού, με αποτέλεσμα το νερό που εισέρχεται από την πλευρά του Κορινθιακού να μην ανανεώνεται και να έχουμε τα αποτελέσματα που περιέγραψα.
Πρότασή μου, (προφανώς πρόταση ενός μη ειδικού), είναι ότι για να λυθεί το πρόβλημα πρέπει να ανοιχτεί δίοδος (τρύπα) και στη δυτική πλευρά της τάφρου (Πατραϊκός), μέσω της οποίας θα ενωθούν τα νερά των δύο κόλπων (Κορινθιακού και Πατραϊκού). Με αυτό τον τρόπο θα έχουμε συνεχή ροή των νερών, (ιδιαίτερα λόγω της ύπαρξης δυνατών ρευμάτων), με αποτέλεσμα να υπάρχει αυτοκάθαρση, να εξαφανιστεί η λάσπη, η δυσοσμία και να ξαναζωντανέψει η τάφρος – «βιβάρι» του κάστρου.
Ελπίζω και παρακαλώ, οι καθ’ ύλη αρμόδιοι και οι ειδικοί, να εξετάσουν την πρότασή μου.
Κώστας Μιχ. Μπουρδούλης Πρώην Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της Πάτρας