Οι λέξεις, τα εφέ, οι ήχοι και οι εικόνες δεν έχουν καμία δύναμη να εντυπωσιάσουν το μυαλό, να ταράξουν τις αισθήσεις ή να αναστατώσουν το είναι μας, χωρίς την αιώνια παιδική προετοιμασία και τις αιχμηρές εφηβικές δοκιμασίες.
Το καλτ κλασικό «Σκαθαροζούμης» του Τιμ Μπάρτον επιστρέφει σε ένα σίκουελ που είναι εξίσου μακάβριο με το πρωτότυπο. Η ταινία του 1988 είναι εδώ και καιρό βασικό στοιχείο στον κανόνα των σκοτεινών κωμωδιών, που φημίζεται για το μείγμα ιδιόρρυθμου χιούμορ, γοτθικού τρόμου και έντονους χαρακτήρες. Στο «Σκαθαροζούμης Σκαθαροζούμης», το πολύαναμενόμενο sequel, ο Μπάρτον ξανασμίγει με τα αρχικά μέλη του καστ και παρουσιάζει νέα, επαναφέροντας το απόκοσμο χάος στην οθόνη με θεαματικό τρόπο, αλλά χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση, κι όλα αυτά σε σενάριο των Άλφρεντ Γκοφ και Μάιλς Μίλαρ.
Η ταινία ξεκινάει 25 χρόνια μετά τα γεγονότα του πρωτότυπου. Η Λίντια Ντιτζ ( Γουινόνα Ράιντερ), η οποία κάποτε ήταν μια νοσηρά περίεργη έφηβη με ανεξέλεγκτες τάσεις για το υπερφυσικό, είναι τώρα η ίδια μητέρα. Παρά το γεγονός ότι συνέχισε τη ζωή της, τα περίεργα, σκοτεινά και ασυνήθιστα δεν έχουν εγκαταλείψει ποτέ πλήρως τη Λίντια, γεγονός που γίνεται οδυνηρά εμφανές μετά από έναν ξαφνικό και τραγικό θάνατο στην οικογένεια. Αυτή η τραγωδία αναγκάζει τη Λίντια και την εξεγερμένη έφηβη κόρη της, Άστριντ (Τζένα Ορτέγκα), να επιστρέψουν στο Γουίντερ Ρίβερ, την απόκοσμη μικρή πόλη που φιλοξενούσε τα γεγονότα της πρώτης ταινίας.
Η Λίντια παλεύει με τη θλίψη της και τις στοιχειωμένες αναμνήσεις του παρελθόντος της, όταν επιστρέφουν στο παλιό σπίτι της οικογένειας, τώρα ένα λείψανο μιας άλλης ζωής. Το σπίτι έχει αλλάξει χέρια αρκετές φορές, ωστόσο παραμένει απόκοσμα οικείο. Η Άστριντ, η οποία πάντα ένιωθε ξένη στην οικογένειά της, ενδιαφέρεται για τη σκοτεινή ιστορία του σπιτιού. Ανακαλύπτει το μικροσκοπικό μοντέλο της πόλης κρυμμένο στη σοφίτα, το ίδιο μοντέλο που κάποτε χρησίμευε ως πύλη για τη μετά θάνατον ζωή. Με την περιέργειά της και την περιφρόνησή της, η Άστριντ ανοίγει άθελά της ξανά την πύλη μεταξύ ζωντανών και νεκρών.
Αυτό που δεν γνωρίζει η Άστριντ είναι ότι τσακώνοντας το μοντέλο, έχει καλέσει τον άτακτο δαίμονα Σκαθαροζούμη (Μάικλ Κίτον), ο οποίος παραμονεύει, ανυπομονώντας για άλλη μια ευκαιρία να προκαλέσει τον όλεθρο και το χάος. Η είσοδός του στον σύγχρονο κόσμο είναι ταυτόχρονα ξεκαρδιστική και χαοτική, καθώς ο Σκαθαροζούμης είναι κάτι παραπάνω από έτοιμος να ταρακουνήσει τα πράγματα. Οι άθλιες γελοιότητες και τα άτακτα σχέδια του είναι τόσο απρόβλεπτα όσο ποτέ, καθώς έχει παρασυρθεί σε μια πλοκή που απειλεί να φέρει και τους δύο κόσμους σε συντριβή.
Καθώς η Λίντια προσπαθεί να περιηγηθεί στην ολοένα και πιο επικίνδυνη γοητεία της κόρης της με τον άλλο κόσμο, ο Σκαθαροζούμης αρπάζει την ευκαιρία να χειραγωγήσει τη θλίψη και τον φόβο της οικογένειας για το δικό του κέρδος. Είναι τόσο άθλιος, χυδαίος και ωστόσο κάπως παράξενα γοητευτικός όπως πριν. Τα σχέδια του Σκαθαροζούμη, ωστόσο, ξεφεύγουν από τον έλεγχο, δημιουργώντας χάος που απειλεί όχι μόνο την οικογένεια Deetz αλλά ολόκληρη την πόλη Γουίντερ Ρίβερ.
Η αφήγηση της ταινίας βουτάει στην πολυπλοκότητα της οικογένειας, της θλίψης και της πάλης μεταξύ του παλιού και του νέου. Η Λίντια, στοιχειωμένη ακόμα από το παρελθόν της, πρέπει να αντιμετωπίσει τα άλυτα τραύματα και τους φόβους της, ενώ η Άστριντ αντιμετωπίζει τις τυπικές εφηβικές προκλήσεις της ταυτότητας και του ανήκειν, που ενισχύονται από το υπερφυσικό χάος που τις περιβάλλει. Η σχέση τους γίνεται ο συναισθηματικός πυρήνας της ταινίας, καθώς μητέρα και κόρη πρέπει να βρουν έναν τρόπο να ενωθούν ενάντια στις δυνάμεις που έρχονται κατά πάνω τους.
Το καστ συμπληρώνουν ο Γουίλεμ Νταφόε, ο Τζάστιν Θερού και βέβαια η Μόνικα Μπελούτσι, σύντροφος πια του σκηνοθέτη, η οποία μας κερδίζει σε ένα ρόλο κόντρα στο μέχρι τώρα κινηματογραφικό της παρελθόν γιατί όλοι ψάχνουν να βρουν τον πατέρα Ντιτζ, που τον έφαγε καρχαρίας, και κοιτάζουν να αποφύγουν πάση θυσία την τρομερή Ντελόρες, μια απόλυτα κακιά που υποδύεται δαιμονικά και εμμονικά η Μόνικα Μπελούτσι.
Η σκηνοθεσία του Tim Burton με το χαρακτηριστικό γοτθικό στυλ του να συνδυάζεται άψογα με στιγμές σουρεαλιστικού χιούμορ και τρόμου, επαναλαμβάνοντας είναι η αλήθεια τον εαυτό του από τον πρώτο Σκαθαροζούμη. Ο σχεδιασμός παραγωγής της ταινίας, ένας συνδυασμός πρακτικών εφέ και CGI, αποτίει φόρο τιμής στο πρωτότυπο ενώ ανανεώνει την αισθητική για το σύγχρονο κοινό. Η ικανότητα του Μπάρτον να αντιπαραθέτει το εγκόσμιο με το φανταστικό εμφανίζεται κι εδώ κάνοντας την ταινία μια νοσταλγική επιστροφή αλλά χωρίς φρέσκια ματιά στον κόσμο που δημιούργησε πριν από δεκαετίες. Στον «Σκαθαροζούμη», η τελειομανία του Μπάρτον είναι εμφανής, στον περίπλοκο σχεδιασμό των σκηνών μετά θάνατον ζωής, οι οποίες ζωντανεύουν με ένα μείγμα πρακτικών εφέ και μοντέρνων CGI. Κάθε φανταστική φιγούρα, ερειπωμένο κτίριο και σουρεαλιστικό τοπίο είναι φτιαγμένα με ένα επίπεδο λεπτομέρειας που μας βυθίζει σε έναν κόσμο που αισθάνεται κανείς παράξενα οικείο αλλά και εντελώς αλλόκοτο. Η επιμονή του Μπάρτον στα πρακτικά εφέ, όπου είναι δυνατόν, όπως η χρήση κινουμένων σχεδίων stop-motion, παραπέμπει στο στυλ της αρχικής ταινίας, δημιουργώντας μια συνέχεια που γοητεύει τους πάντες.
Ο σκηνοθέτης, όπως και στην πρώτη ταινία, συνενώνει τη παιδική ελαφράδα, την εφηβική νοσταλγία με τη μακάβρια εκτροπή και τη γοτθική ατμόσφαιρα. «Όσο μεγαλώνεις, μερικές φορές η ζωή σου παίρνει διαφορετική τροπή από αυτή που είχες φανταστεί. Κάπως έτσι, έχασα τον εαυτό μου. Οπότε, για μένα, αυτή η ταινία ήταν μια αναζωογόνηση, ένα είδος επιστροφής σε αυτά που αγαπώ να κάνω, με τον τρόπο που αγαπώ να τα κάνω και με ανθρώπους που αγαπώ να τα κάνω», δήλωσε ο σκηνοθέτης.
Η ταινία με διαβολικό χαμόγελο στα φωτισμένα της μέρη και με παραμορφωμένους χλευασμούς στα αφώτιστα, μας παρασύρει να πιστέψουμε ότι όλα όσα βλέπουμε ή φαίνονται, αλλά και όσα δεν διακρίνουμε αλλά κινούνται μέσα στα βαθιά σκοτάδια μας, δεν είναι παρά ένας μεταχειρισμένος εφιάλτης μέσα σε ένα αχρησιμοποίητο όνειρο.