του Αντώνη Δ Σκιαθά
Είναι που τα μετεωρολογικά δελτία αλλάζουν την αρμονία των πεθαμένων.
Είναι που φοβήθηκα την ακατοίκητο γη και τις προφητείες για τους φλεγόμενους ποταμούς.
Είναι που τα χέρια γίνονται σταυρός και φέρνουν την ανάσταση τώρα που σκοτείνιασε στην Αμοργό.
Ειναι που κανείς δεν ήρθε να μαζέψει τα μολυσμένα κοπάδια και ας έφτασε η εποχή με τα λουλούδια στους γκρεμούς.
Είναι που κανένας μα κανένας από το πανικόβλητο πλήθος δεν έφτασε στο λόφο του Γολγοθά κρατώντας μια ρίζα βασιλικό.
Είναι που τα μπλε στα τετράγωνα παράθυρα στο βάθος του διαδρόμου μεταμορφώνουν τη πλάση των νοσηλευόμενων κοχύλια της ελπίδας.
Είναι νύχτες που οι αθάνατοι του κάτω κόσμου έρχονται να μάθουν τα αινίγματα για τα αίματα στα μαλλιά των στρατηγών και τους κυματισμούς της ποίησης στα ακίνητα ποιήματα.
Είναι που συναντηθήκαμε στη ρημαγμένη πόλη με τα οστεώδη σώματα.
Είναι που στις σύντομες ζωές των μαθητών ακούγεται η μέρα καθώς ο ήλιος κρύβεται στις ευλογίες της σελήνης.
Είναι που θέλω να πετάξω χελιδόνι πάνω από τη θάλασσα κυμματίζοντας ιππόκαμπος στα χέρια σου.
Είναι που πλέον μόνο στο δάσος το καλοκαίρι γίνεται καλοκαίρι και οι χειμώνες μου και πάλι καλοκαίρι.
Είναι που μπαίνω στο φως και γίνομαι αχιβάδα στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.
Είναι που στην ατιτλη μοναξιά, σε ένα νησί των Σποράδων, στις κορυφογραμμές της μαρτυρικής Πίνδου αρχίζω το μοιρολόι της πατρίδας. Τότε είναι που στο άσυλο της αιωνιότητας οι ψυχές από τον άρρωστο κόσμο κι οι επιζήσαντες από τις οδοιπορίες στα χρηματιστήρια θα γίνουν οι τελευταίοι άνθρωποι που είδαν αγγέλους.
Είναι τότε που θα μάθουμε για το αύριο στο μαγεμένο χορό των θρηνούντων.
Είναι τότε που η μάνα θα γίνει κόρη και η κόρη μάνα.
(Είναι και αυτή η γραφή από την Νέα μου Ποιητική Σύνθεση που σιγά αλλά σταθερά δημιουργείται στις εποχές του Θηριοδαμαστή).