Του Τάσου Παπαδόπουλου
Ήταν Δευτέρα και τότε. Το ημερολόγιο έγραφε 15 Ιουλίου 1974. Ήταν νωρίς το πρωί, όταν τα τανκς βγήκαν από το στρατόπεδο και κινήθηκαν προς το Προεδρικό μέγαρο της Λευκωσίας.
Στόχος ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Τα κανόνια τους άρχισαν να βομβαρδίζουν το Προεδρικό μέγαρο. Οι βόμβες τους απέτυχαν τον στόχο τους, που ήταν ο Πρόεδρος της Κύπρου. Παρ όλα αυτά με περισσή επιπολαιότητα, όπως και το προδοτικό εγχείρημα τους, έσπευσαν να εξαγγείλουν από το κρατικό ΡΙΚ ότι ο Μακάριος είναι νεκρός.
Οι εκτελεστές του πραξικοπήματος στην Κύπρο ήταν, ο ταξίαρχος Γεωργίτσης και ο συνταγματάρχης Κομπόκης. Δεν δικάστηκαν ποτέ. Ούτε ο εμπνευστής του πραξικοπήματος Ιωαννίδης. Αλλά και οι υπόλοιποι συνωμότες, που γνώριζαν τι μέλλει γενέσθαι και απλώς συμφώνησαν.
Πρώτος απ’ όλους ο στρατηγός Μπονάνος, που διαγκωνιζόταν με τον αόρατο δικτάτορα για το ποιος θα καθοδηγήσει τους εκτελεστές του πραξικοπήματος Γεωργίτση και Κομπόκη.
Αλλά και οι υπόλοιποι μυημένοι στην επικείμενη αποτρόπαια πράξη που επικρότησαν ή σιώπησαν. Από τον Γκιζίκη μεχρι τον κατ όνομα πρωθυπουργό Ανδρουτσόπουλο και τον Γαλατσάνο.
Ο περιβόητος φάκελος της Κύπρου δεν άνοιξε ποτέ. Επί Καραμανλή δεν προχώρησαν οι έρευνες για το έγκλημα κατά του ελληνισμού της Κύπρου, με ένα όχι πειστικό αιτιολογικό, ότι θα έβλαπτε την θέση της Ελλάδας στην διεθνή κοινότητα.
Ο Α. Παπανδρέου, που ανέλαβε την εξουσία τον Οκτώβριο του 1981 και είχε προεκλογικά υποσχεθεί ότι θα ανοίξει τον φάκελο για το προδοτικό πραξικόπημα στην Κύπρο, σύστησε μια επιτροπή στη Βουλή, που παρέδωσε το πόρισμά της μετά από δύο χρόνια το 1986, το οποίο δεν συζητήθηκε ποτέ στην ολομέλεια και έμεινε ως επτασφράγιστο μυστικό, κλειστό αυτό το μέγα έγκλημα.
Οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος στην Κύπρο δεν δικάστηκαν ποτέ και μόνο η φθορά του χρόνου που επήλθε τους αφαίρεσε τη ζωή. Έτσι οι πραξικοπηματίες έμειναν με ευθύνη των πολιτικών ηγεσιών στο απυρόβλητο.
Το πραξικόπημα του Ιωαννίδη και των υποτακτικών του στην Αθήνα και την Λευκωσία είχε αποτύχει. Πέτυχε όμως να αποσταθεροποιήσει την Κύπρο και να επιτρέψει πέντε μέρες μετά στον Ετσεβίτ να εισβάλει στην Μεγαλόνησο και να καταλάβει το 38% της Κύπρου.
Έκτοτε ο χρόνος που διέρρευσε, 50 ολόκληρα χρόνια, δεν έφεραν την λύτρωση από τον κατακτητή. Συνέβη μάλιστα το αντίθετο η Άγκυρα παγίωσε τα τετελεσμένα, με αποτέλεσμα να αλλοιώσει πληθυσμιακά το κατεχόμενο βόρειο τμήμα της Μεγαλονήσου, με την μαζική μετακίνηση πληθυσμών από την Ανατολία, που έκαναν και τους Τουρκοκύπριους ομήρους των δήθεν απελευθερωτών τους.
Οι ατέρμονες συνομιλίες δεν οδήγησαν σε κανένα αποτέλεσμα, μιας και η Τουρκία προσδοκούσε ή να κρατήσει στην απόλυτη επιρροή της το κατεχόμενο τμήμα ή να ελέγξει μέσω μιας ομοσπονδιακής λύσης και την ελεύθερη Κύπρο.
Οι διεθνείς δημόσιοι υπάλληλοι του ΟΗΕ πηγαινοέρχονται φτιάχνουν εκθέσεις και δεν αποδίδουν ποτέ τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Προτιμούν μέσω της επίπλαστης ουδετερότητας να μην βλέπουν και να μην ακούνε, την πραγματική διάσταση του προβλήματος και να μιλούν για νέες συνομιλίες, όταν γνωρίζουν εκ των προτέρων, ότι και αυτές θα οδηγηθούν σε αδιέξοδο.
Η πατίνα του χρόνου μπορεί να κάλυψε το δράμα των ανθρώπων που έζησαν την εισβολή, όχι όμως και το γεγονός που άλλαξε δραματικά την πορεία ενός λαού, που χάνοντας κάθε ελπίδα για μια λύση επιστροφής τους στις πατρογονικές του εστίες, έμαθε να ζει απειλούμενος καθημερινά, από την Τουρκία, που κινείται με επιθετικότητα προβάλλοντας την αρχή της ισχύος.
Δυστυχώς η διεθνής κοινότητα περιορίζεται σε ευχολόγια και παρακάμπτει αρχές και αξίες, μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα, που είναι υπέρμετρα στη ζυγαριά υπέρ του ισχυρού.
Τα πενήντα χρόνια προσφέρονται για έναν αναστοχασμό κάθε σκεπτόμενου Έλληνα, μιας και οι απειλές στις μέρες μας δεν αφορούν μόνο την ελεύθερη Κύπρο, άλλα και την Ελλάδα , τα νησιά του Αιγαίου και την Θράκη, με πρόσχημα την μειονότητα που δήθεν καταπιέζεται.
Γι’ αυτό και τα ξύλινα τείχη δηλ. η αμυντική θωράκιση της χώρας είναι θέμα πρώτιστης σημασίας, μιας και αφορά την επιβίωση μας σε αυτή το κομμάτι της Ευρώπης, που αποτελεί το λίκνο του πολιτισμού ολόκληρης της ανθρωπότητας…