Σαν σήμερα, 4 Ιουλίου του 2004, γράφτηκε η σημαντικότερη σελίδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σαν σήμερα, η Εθνική Ελλάδας κατέκτησε το Euro 2004 επικρατώντας στον τελικό κόντρα στην Πορτογαλία με σκορ 1-0.
Η «γαλανόλευκη» κατάφερε να σοκάρει τον ποδοσφαιρικό κόσμο και όχι μόνο. Το γκολ του Άγγελου Χαριστέα έδωσε το τρόπαιο στην Εθνική Ελλάδας και έριξε όλα τα φώτα πάνω στην χώρα μας, λίγες μόλις εβδομάδες πριν την έναρξη των εξίσου ιστορικών Ολυμπιακών Αγώνων.
Η πορεία μέχρι τον τελικό
Κάθε αρχή και δύσκολη. Όπως ομολογεί η ρήση, ο όμιλος της Εθνικής μας ομάδας μόνο εύκολος δεν ήταν. Πορτογαλία, Ισπανία και Ρωσία οι αντίπαλοί μας. Ωστόσο, οι παίκτες του Ότο Ρεχάγκελ από νωρίς έδειξαν ότι δεν πήγαν για διακοπές στο Euro. Έτσι, επικράτησαν με σκορ 2-1 της Πορτογαλίας με τον Κριστιάνο Ρονάλντο να σημειώνει το πρώτο του γκολ με την εθνική του ομάδα απέναντί μας.
Πολλοί θεώρησαν ότι η νίκη στην πρεμιέρα ήταν η τύχη του πρωτάρη. Όμως, απέναντι στην Ισπανία των πολλών και σπουδαίων ποδοσφαιριστών ήρθε μία απίθανη μπαλιά η Εθνική μας ομάδα κατάφερε να πάρει μία «χρυσή» ισοπαλία και να φτάσει τους 4 βαθμούς στον όμιλό της. Όλα ξεκίνησαν από την μπαλιά του Βασίλη Τσιάρτα (η περίφημη «σαν να βάζω ένα ποτήρι νερό») στον Άγγελο Χαριστέα, ο οποίος νίκησε τον Ίκερ Κασίγιας με δύσκολο τελείωμα.
Τα δύσκολα έδειχναν πως είχαν περάσει μιας και μπορούσαμε να περάσουμε χωρίς καν να νικήσουμε τη Ρωσία. Αλλά το ξεκίνημα κόντρα στην «αρκούδα» μόνο καλό δεν ήταν με την Εθνική να βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και να δέχεται δύο τέρματα. Το γκολ του Ζήση Βρύζα, ωστόσο, ήταν αρκετό, ώστε να περάσουμε στα νοκ- άουτ με την τύχη να είναι με το μέρος μας, αφού η Ρωσία είχε καλές ευκαιρίες για ένα ακόμη γκολ που θα μας έστελνε πίσω στην Ελλάδα.
Στα νοκ- άουτ το «πειρατικό» ξεκίνησε την πορεία του προς τον... μύθο! Η Γαλλία με τους Ζιντάν και Ανρί να είναι στην καλύτερη φάση της καριέρας τους ναι μεν απείλησαν πολλές φορές την εστία του Αντώνη Νικοπολίδη αλλά δεν την παραβίασαν ποτέ. Αντιθέτως στην ιστορία έμεινε η κούρσα του Θοδωρή Ζαγοράκη από τα δεξιά, η σέντρα του και η κεφαλιά- κανονιά του Άγγελου Χαριστέα και το 1-0 που έφερε την πρόκριση στον ημιτελικό.
Το ματς με την Τσεχία ήταν στο ίδιο πλαίσιο με αυτό της Γαλλίας. Μία σαφώς ανώτερη ομάδα στα χαρτιά με τεράστια ονόματα στο ρόστερ. Αυτό επιβεβαιώθηκε μόλις στο 2ο λεπτό όταν οι Τσέχοι είχαν δοκάρι σε σουτ του Ροζίσκι. Λίγο αργότερα, η τύχη μας χαμογέλασε αφού ο Νέντβεντ σε σύγκρουσή του με τον Κώστα Κατσουράνη και κατόπιν αφού έπεσε σε κάποια μπουκάλια με νερό, τραυματίστηκε σοβαρά και έγινε αλλαγή.
Η Εθνική Ελλάδας πάλευε ακόμα μία φορά μέχρι τελευταίας ανάσας. Από τα αξιοσημείωτα εκείνης της βραδιάς το μαρκάρισμα του Μιχάλη Καψή στον Κόλερ που ήταν 2,02 σε ύψος. Το 0-0 έμεινε στα πρώτα 90 λεπτά, με αποτέλεσμα η αναμέτρηση να οδηγηθεί στην παράταση. Εκεί στην τελευταία φάση του πρώτου ημιχρόνου, μετά από κόρνερ του Βασίλη Τσιάρτα, ο Τραϊανός Δέλλας νίκησε όλη την άμυνα της Τσεχίας στον αέρα και έκανε το 1-0 για την Εθνική ομάδα. Το γκολ αυτό ήταν το τελευταίο ασημένιο γκολ στην ιστορία του κανονισμού και έμελλε να μας στείλει στον τελικό.
Ο τελικός
Ο τελικός ήταν μία διαφορετική ιστορία, όμως. Και αυτό λόγω κυρίως της αντιπάλου της Εθνικής Ελλάδας, που δεν ήταν άλλη από την οικοδέσποινα Πορτογαλία, την οποία είχαμε ήδη νικήσει μία φορά στο ίδιο τουρνουά και μάλιστα στην πρεμιέρα.
Όπως ήταν φυσιολογικό, λοιπόν, πριν το παιχνίδι πολλοί Πορτογάλοι δήλωναν σίγουροι ότι η εθνική τους θα έπαιρνε εκδίκηση. Θεωρούσαν πως στην πρεμιέρα η ομάδα τους πιάστηκε εξ απροόπτου και είχε το άγχος του πρώτου αγώνα ενώπιον του κοινού της.
Το ματς όπως ήταν λογικό ήταν κλειστό, χωρίς πολλές φάσεις. Άλλωστε και οι δύο ομάδες είχαν αρκετό άγχος το οποίο αποτυπωνόταν διακριτά στον αγωνιστικό χώρο. Ειδικά οι γηπεδούχοι που ένιωθαν περισσότερη πίεση, έχοντας ένα μεγάλο «πρέπει» πάνω από τα κεφάλια τους.
Το πιο σημαντικό γκολ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου ήρθε στο 56' όταν ο Άγγελος Μπασινάς από τα δεξιά εκτέλεσε κόρνερ με τον Άγγελο Χαριστέα να παίρνει την κεφαλιά και να κάνει το 1-0 εκμεταλλευόμενος την κάκιστη έξοδο του Ρικάρντο.
Από εκεί και πέρα το γήπεδο... κατηφόρησε. Τα πόδια των Πορτογάλων βάρυναν αφού είχαν μόλις μισή ώρα να ισοφαρίσουν τον αγώνα. Το μοναδικό μέλημα της Εθνικής μας από την άλλη ήταν να κρατήσουν ανέπαφη την εστία τους, όπως είχαν κάνει άλλωστε εξ ολοκλήρου στα νοκ-αουτ.
Οι γηπεδούχοι είχαν την κατοχή της μπάλας αποκλειστικά, αλλά δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν φάσεις, παρά μόνο σουτάροντας από απόσταση. Κάτι που φυσικά δεν ήταν αρκετό για να ανησυχήσει τον Αντώνη Νικοπολίδη και το 1-0 διατηρήθηκε ως το τελευταίο σφύριγμα.
Ένα μεγάλο πάρτι
«Η 4η Ιουλίου δεν νύχτωσε ποτέ» έλεγαν τότε οι Έλληνες και αυτό διότι τα βεγγαλικά, οι κόρνες και τα καπνογόνα έκαναν την νύχτα ημέρα μετά το ματς με τους Πορτογάλους. Ο κόσμος στην Ελλάδα είχε ξεκινήσει να βγαίνει στους δρόμους ήδη μετά το ματς με τη Γαλλία και την πρόκριση επί των «τρικολόρ» στα προημιτελικά. Όπως αναμενόταν, λοιπόν, στις 4 Ιουλίου δεν έμεινε ούτε... σοκάκι χωρίς να ντυθεί στα «γαλανόλευκα»