Ομιλία της της βουλευτού Αχαΐας της «Νέας Αριστεράς» Σίας Αναγνωστοπούλου, στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση του σ/ν Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών: «Κύρωση του Κρατικού Προϋπολογισμού οικονομικού έτους 2024»:
Η δημοκρατία δίνει βήμα ακόμα και σε αυτούς που την πολεμάνε. Και θέλω να πω ότι αυτοί οι οποίοι έχουν υποστηρίξει ιδεολογίες που έφεραν τόσα δεινά σε αυτό τον τόπο, το να μας λένε απάτριδες, οι ίδιοι να βάζουν κριτήριο πατριωτισμού, δεν κάνει κακό σε μας. Απομονώνει τους ίδιους.
Συζητάμε τον προϋπολογισμό που είναι άλλωστε και η κορυφαία συζήτηση στη Βουλή. Αυτό που έχει ο προϋπολογισμός ως κεντρική ιδέα, που έχει ο πολυδύναμος εκσυγχρονισμός του κ. Μητσοτάκη και που αποπνέουν και όλες οι ομιλίες των Βουλευτών και Υπουργών της Νέας Δημοκρατίας βασίζεται σε τρία στοιχεία.
Πρώτο στοιχείο: «Ζούμε στον καλύτερο κόσμο από όλους τους πιθανούς κόσμους», για να παραφράσω τον Βολταίρο όταν ειρωνεύεται τον Πανγκλός στο μυθιστόρημά του «Καντίντ». Για την Κυβέρνηση και τους Βουλευτές της, ζούμε στον καλύτερο κόσμο από όλους τους πιθανούς. Ας είναι όλα τα στοιχεία εναντίον. Ας είναι η κοινωνία στο χειρότερο σημείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε σχέση με την ακρίβεια, την ενεργειακή κρίση, την κλιματική κρίση, από όλες τις απόψεις , που ειρήσθω εν παρόδω, και πρέπει να το λέμε, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι στα καλύτερά της, ακριβώς εξαιτίας συγκεκριμένων πολιτικών. Είμαστε λοιπόν στο «καλύτερο» σημείο…
Και αυτή η Κυβέρνηση, κυρίως ο κ. Μητσοτάκης προσωπικά -το οποίο ακούμε πάντα απ’ αυτό το Βήμα και αυτές τις μέρες- θεωρεί πως αφού νίκησε όλες τις μεγάλες κρίσεις, τώρα οδηγεί το καράβι σε σίγουρο λιμάνι.
Θέλω να τονίσω ότι για εμάς, ο Προϋπολογισμός αυτός, ειδικά αυτός του 2024, έπρεπε να ανταποκρίνεται σε δύο πράγματα: Πρώτον να αντιμετωπίσει το υπερεπείγον και δεύτερον να ανοίγει μια κατεύθυνση προς τα πού πάμε ως κοινωνία, ως χώρα, ως κράτος.
Το υπερεπείγον. Έπρεπε να είναι προϋπολογισμός προστασίας από την ακρίβεια. Είναι το μείζον πρόβλημα, το λένε οι πολίτες με όλους τους δυνατούς τρόπους.
Δεύτερον, θα έπρεπε να είναι προϋπολογισμός μείωσης των ανισοτήτων, με δίκαιη φορολόγηση του πλούτου, επιστροφή των ουρανοκατέβατων κερδών των τραπεζών, των ενεργειακών εταιρειών, των φαρμακευτικών στους πολίτες. Έπρεπε να είναι η βελτίωση της σχέσης άμεσων έμμεσων φόρων, με μείωση των δεύτερων, όπως έχουν κάνει πάρα πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Έπρεπε να είναι η στοχευμένη αύξηση των πόρων σε υγεία, παιδεία και κοινωνική προστασία. Θα έπρεπε αυτός ο προϋπολογισμός να περιλαμβάνει ολοκληρωμένη στεγαστική πολιτική, να είναι πράσινος προϋπολογισμός, προϋπολογισμός για την έμφυλη ισότητα κ.λπ. Αυτά θεωρούμε εμείς κατεπείγοντα.
Μια κουβέντα εδώ θα μου επιτρέψετε, πρώτον για την υγεία και το υπερεπείγον. Άκουγα και τον Υπουργό Υγείας, κ. Χρυσοχοΐδη. Ξέρετε, αυτή η Κυβέρνηση βασίζεται σε ένα μύθευμα ότι είναι μια ρεαλιστική κυβέρνηση, ότι αντιμετωπίζει τα προβλήματα ρεαλιστικά. Η κοινωνία είναι πραγματιστική, έχει προβλήματα και θέλει πραγματιστική αντιμετώπιση, αλλά δεν θέλει κυνικό ρεαλισμό. Όταν ερχόμουν, μου έστειλαν μήνυμα. Τριανταπέντε ώρες καρκινοπαθείς περιμένουν στα ΤΕΠ του Αγίου Ανδρέα στην Πάτρα. Τριάντα πέντε ώρες. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Σε αυτό, ποιά είναι η απάντηση;
Για την παιδεία. Άκουσα τον κ. Πιερρακάκη γι’ αυτό το περίφημο άρθρο 16, για το ελεύθερο πανεπιστήμιο, για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια κ.λπ.. Σε τι απαντάνε όλα αυτά ; Πάντα η ερώτηση ενός κράτους όταν κάνει άμεση αλλά και μακροπρόθεσμη πολιτική είναι σε τί απαντάνε αυτές οι πολιτικές, σε ποιές ανάγκες της κοινωνίας. Με το Σύνταγμα του ’75 και σε συνέχεια από την δεκαετία του ’60 με τους αγώνες αυτού του λαού, όταν η δημόσια παιδεία, το δημόσιο πανεπιστήμιο θεσπίστηκε -και σταματήστε να το λέτε κρατικό- , ήταν για να συμπεριλάβει όσο το δυνατόν περισσότερες κοινωνικές τάξεις στην ανώτατη βαθμίδα εκπαίδευσης. Συμπεριληπτικό, δημοκρατικό δημόσιο πανεπιστήμιο -γιατί ήταν το αίτημα γενιών και γενιών- κι από την άλλη μεριά μεγάλης κοινωνικής κινητικότητας.
Τί εξασφαλίζει, για ποιό λόγο γίνεται το ιδιωτικό πανεπιστήμιο, για ποιές ανάγκες; Όταν αυτή η ίδια η Κυβέρνηση με την ελάχιστη βάση εισαγωγής περιόρισε τον αριθμό των εισακτέων φοιτητών, συγχωνεύοντας τμήματα; Σε τι ανταποκρίνεται; Σε μια αγορά, ελεύθερη αγορά που βρίσκει κι εκεί πεδίο δόξης λαμπρό. Εκεί, λοιπόν, εμείς θα δώσουμε μάχη. Και θα τη δώσουμε γιατί το ελεύθερο πανεπιστήμιο δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας.
Το δεύτερο στοιχείο της Κυβέρνησης μου θυμίζει τον Βρετανό αποικιοκράτη σε μία αφρικανική αποικία. «Είναι αναπόφευκτο πως ο κόσμος θα απογοητευτεί. Ωστόσο, είναι καλύτερο να απογοητευτεί λόγω των δικών του πράξεων παρά λόγω των δικών μας». Ατομική ευθύνη ή άριστοι εναντίον άχρηστων, ανίκανων κλπ.
Για παράδειγμα, τα τιμολόγια του ρεύματος. Τι πρέπει να κάνει ένας πολίτης; Να γίνει ο καταναλωτής που ξέρει μαθηματικά, που ξέρει να βρίσκει όλα αυτά, ενώ είναι ο έμμεσος τρόπος αφομοίωσης ενσωμάτωσης της ρήτρας αναπροσαρμογής που επανέρχεται. Κι αν έχει ακριβό ρεύμα -το οποίο ειρήσθω εν παρόδω είναι κοινωνικό αγαθό- αυτό το ακριβό ρεύμα οφείλεται στη δικιά του ανικανότητα. Τα ακούγαμε και από μεγαλοδημοσιογράφο σχολιαστή σε φιλικό μέσο μαζικής ενημέρωσης, ο οποίος έλεγε, «Τι θέλετε; Κράτος πατερούλη για να σας λέει τι θα πάρετε και λοιπά;».
Προσέξτε όμως, η ατομική ευθύνη δεν είναι ατομική ευθύνη γενικώς και αορίστως. Ακούμε συνέχεια από τη Νέα Δημοκρατία, «ο λαός», «είμαστε μία λαϊκή παράταξη», «τα ευάλωτα στρώματα». Αυτή η διάκριση ευάλωτων στρωμάτων δείχνει και μια στοχοποίηση και μία περιθωριοποίηση αν θέλετε. Διότι δια της φιλανθρωπίας δίνουμε στους ευάλωτους και σπάει την ταξική συγκρότηση της κοινωνίας. Τι να κάνουμε έτσι είναι.
Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας φτιάχνει ένα κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό μπλοκ εξουσίας. Ενώ φωνάζει για ατομική ευθύνη και λέει ότι όλοι είμαστε εδώ και εμείς φροντίζουμε για όλους, φτιάχνει ένα στυγνό, σκληρό, κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό μπλοκ εξουσίας στο οποίο βρίσκονται οι πολύ πλούσιοι κι ένα πελατειακό κράτος, το οποίο ανατροφοδοτεί και αναπαράγει αυτό το μπλοκ εξουσίας. Είναι αυτό το οποίο φοβάται η Νέα Δημοκρατία: να φτιαχτεί, να συγκροτηθεί, το αντίπαλο μπλοκ που συσπειρώνει αυτές τις τάξεις και που είναι η πλειοψηφία και οι οποίες διεκδικούν διά των σωματείων τους, των συλλογικών συμβάσεων, όλα αυτά που έχουν καταργηθεί, τα δικαιώματά τους. Γι’ αυτό η η απαξίωση της Αριστεράς με αυτό τον τρόπο αλλά και όλων των κομμάτων του προοδευτικού χώρου.
Το τρίτο στοιχείο στο οποίο βασίζεται η κυβέρνηση της ΝΔ είναι οι χαμηλές προσδοκίες της κοινωνίας. Δηλαδή «μην πολεμάτε, αυτό μας χρειάζεται, δεν υπάρχει τίποτα άλλο».
Θα ήθελα να τελειώσω με δύο σημεία. Δεν θα μιλήσω για την εξωτερική πολιτική, για την επίσκεψη του Προέδρου Ερντογάν. Τα είπαμε, τα είπε και ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας. Βγάλαμε ανακοίνωση και θα τα πούμε και την Τρίτη στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων.
Θέλω όμως να σας θυμίσω ένα πράγμα, την υπευθυνότητα που έδειξαν οι προοδευτικές δυνάμεις. Και θυμόμουν -γιατί είδαμε και τον κ. Σαμαρά που από εσάς προέρχονται- όταν ακούγαμε αυτή την ακροδεξιά πτέρυγα που τροφοδοτεί άλλες πτέρυγες, στη Συμφωνία των Πρεσπών ότι είμαστε εθνομηδενιστές, ότι είμαστε εθνικοί προδότες. Αυτά ας τα θυμάστε, τώρα που τα έχετε μέσα στο ίδιο σας το σπίτι.
Και σε ό,τι αφορά τις αμυντικές δαπάνες μόνο μία τελευταία λέξη επειδή πέρσι είχαμε κατηγορηθεί, όπως είχαν κατηγορηθεί και οι Βουλευτές από τη μουσουλμανική μειονότητα -που ανήκουν στη μουσουλμανική μειονότητα, είναι μέλη της- ως εθνικές εξαιρέσεις. Εγώ θέλω να υπενθυμίσω -και ζητάω ξανά από τον κ. Δένδια- ότι είχαμε ζητήσει πέρσι επανειλημμένα από το 2021 μέχρι το 2023, μια έκθεση που θα λέει τις προβλεπόμενες και προβλέψιμες αμυντικές δαπάνες, εξοπλιστικές μέχρι το 2030. Πρέπει να ξέρει το Σώμα στην Επιτροπή Εξοπλιστικών Προγραμμάτων. Ξέρουμε τι έχει γίνει με τα εξοπλιστικά προγράμματα. Δεν μπορούμε, λοιπόν, εδώ με τις εξοπλιστικές δαπάνες να παίζουμε στην πλάτη του ελληνικού λαού, χωρίς να έχουμε μία μελέτη σαφέστατη.
Για όλους αυτούς τους λόγους που είπα, φυσικά και καταψηφίζουμε τον προϋπολογισμό.
