Αν εξαιρέσουμε την 8η Μαρτίου, άντε και δυο-τρεις μέρες πριν και μετά, που λόγω πολιτικής ορθότητας λειτουργούν σαν ψευτοασπίδα, όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου οι γυναίκες είναι ο εύκολος στόχος: στο σπίτι, στον δρόμο, στην τηλεόραση, στη δουλειά. Ιδίως στους δήθεν απελευθερωμένους και ακομπλεξάριστους εργασιακούς χώρους, που έχουν προσθέσει και το MeToo στις αιτίες χλευασμού του φύλου που δεν θα πάψουν ποτέ να το εννοούν σαν αδύναμο: βιολογικά, πνευματικά και ηθικά αδύναμο. Τρία σε ένα. Πάππου προς πάππου.
Στόχος αγαπημένος και της σάτιρας βεβαίως οι γυναίκες. Και μάλιστα της χονδροειδώς υποτιμητικής και προσβλητικής, η οποία φυσικά, από τον Αριστοφάνη και μετά, δεν παραλείπει να εκτοξεύει πολλά βέλη και κατά των ομοφυλοφίλων. Φτηνά τα υλικά μιας τέτοιας σάτιρας, και πατροπαράδοτα. Η γυναίκα παραμένει εσαεί αιχμάλωτη της βιβλικομυθικής γενεαλογίας της. Είναι τρισεγγονή της Εύας, της φιλήδονης, της αδύναμης στους πειρασμούς και στον Πειρασμό, εξαιτίας της οποίας χάσαμε τον Παράδεισο.
Δεν είναι καν ακέραιο και πλήρες ανθρώπινο πρόσωπο. Και νοιάζεται μονίμως για τα κούφια και τα ανόητα. Για το απέξω. Για τα μαλλιά, τα κιλά, το κομμωτήριο, το μανικιούρ – πεντικιούρ, το κουτσομπολιό, το «ξεκατίνιασμα». Ανίκανη για τα υψηλά και τα σοβαρά (μάρτυς και το ποσοστό συμμετοχής της στα κλιμάκια της πάσης εξουσίας), στα πάντα «υστερικιά» (τι δηλαδή, τζάμπα έγινε διεθνής με διευρυμένο νόημα αυτή η λέξη-ανάθεμα και δηλητήριο;), προσφέρεται για κοροϊδία.
Το είδαμε και το βράδυ των εκλογών σε τηλεοπτική εκπομπή που παρακολουθούσε τη ροή των αποτελεσμάτων. Σε δυο «χαλαρωτικά» σκετσάκια, με πρωταγωνιστή τον μίμο κ. Τάκη Ζαχαράτο και θύματα την κ. Ματίνα Παγώνη, πρόεδρο της ΕΙΝΑΠ, και την κ. Πόπη Τσαπανίδου, εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί θεωρήθηκε ότι προσφέρονται για σάτιρα, για διακωμώδηση δηλαδή, οι δύο γυναίκες; Μα επειδή ήταν εξασθενημένες, είχαν ηττηθεί μάλλον: το κόμμα της κ. Τσαπανίδου είχε συντριβεί, η παθολόγος δεν είχε κριθεί άξια για τις λίστες υποψηφίων της Ν.Δ. Οπότε, «βαράτε τις». Και βαράτε τις με όλα όσα συνηθίζει ο σεξισμός. Η κ. Παγώνη, παρούσα στο στούντιο, τα έλεγε όλα με το βλέμμα της και το αμήχανο, αν όχι τρομαγμένο, χαμόγελό της, ο οικοδεσπότης όμως έβλεπε μόνο «σάτιρα». Η οποία, ως γνωστόν, αποκτά ηθικό νόημα μόνο όταν τα βάζει με τους ισχυρούς. Ως γνωστόν;
