Οι πολίτες θέλουν απαντήσεις στα προβλήματα, θέλουν λύσεις για το μέλλον. Η πολιτική αντιπαράθεση στη λάσπη ευνοεί μόνο όσους δεν θέλουν την ανατροπή
Υπέροχη κατάσταση ζούμε στο δρόμο προς τις κάλπες. Ασχολούμαστε με τη βίλα του Ραγκούση και πόσο τη νοικιάζει, με το δάνειο του Παπαθανάση από το 2007, με τα χρέη του Χατζηνικολάου εδώ και μια δεκαετία και άλλα σκάνδαλα, σκανδαλάκια ή απλά fake news που πλήττουν τον πολιτικό αντίπαλο.
Δε λέω, σοβαρά θέματα που αφορούν στη διαφθορά στον δημόσιο βίο και πώς πορεύεται το πολιτικό μας σύστημα. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά για το ποιο είναι το ποιόν του πολιτικού προσωπικού της χώρας αυτής κι αν υπηρετεί την πατρίδα του με σοβαρότητα και κυρίως τιμιότητα.
Όμως, δεν μπορούμε να πάμε στις εκλογές με… κ@@@σπιτα που έλεγε και ο αείμνηστος Βαγγέλης Γιαννόπουλος. Και δεν μπορούν να ρίχνουν κυβερνήσεις ή να πλήττουν κόμματα τα κ@@@σπιτα.
Το τονίζω: Δεν απαξιώνω σε καμιά περίπτωση τις περιπτώσεις διαφθοράς στον δημόσιο βίο. Όμως, όταν η συζήτηση συνολικά γίνεται γύρω από σκάνδαλα, πραγματικά ή όχι, χάνουμε την ουσία.
Ετσι θα πάμε στις κάλπες; Χωρίς να μιλήσουμε για τα προγράμματα των κομμάτων;
Χωρίς να βάλουμε κάτω τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών;
Χωρίς να αναζητήσουμε τις βέλτιστες λύσεις και τις απαραίτητες συνεργασίες για να βγει η χώρα μας από τον οικονομικό, κοινωνικό και αξιακό βούρκο που βρίσκεται εδώ και δεκαετίες;
Ξέρετε τι πιστεύω; Ότι όταν η συζήτηση εκτρέπεται σε σκάνδαλα μόνη κερδισμένη είναι η Νέα Δημοκρατία που κυβερνά. Γιατί δεν απολογείται για τα λάθη που έχει κάνει και δεν υποχρεώνεται να καταθέσει και το πρόγραμμα για την επόμενη τετραετία.
Χαμένοι βγαίνουν οι υπόλοιποι που δεν μπορούν να βάλουν στη δημόσια συζήτηση τα πραγματικά προβλήματα και τις δικές τους λύσεις. Γιατί ξέρουμε καλά ότι στις εκλογές οι πολίτες περισσότερο κοιτούν πόσο καλύτεροι μπορούν να είναι οι άλλοι που δεν κυβερνούν από αυτούς που κυβερνούν.
Η εκτροπή, λοιπόν, της συζήτησης σε θέματα που θα έπρεπε κανονικά να απασχολούν τη δικαιοσύνη, τη Βουλή, τις αστυνομικές αρχές, ακυρώνει την ουσιαστική συζήτηση για το μέλλον της χώρας.
Δεν ακούμε τίποτε για τους νέους που στενάζουν υπό το βάρος της ανασφάλειας για τη ζωή τους. Που αναγκάζονται να μένουν στο πατρικό γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν 600 ευρώ για σπίτι. Κι αντί η στεγαστική κρίση να είναι το νούμερα ένα θέμα της προεκλογικής συζήτησης, εμείς ψάχνουμε να βρούμε πόσο νοικιάζει το σπίτι του ο Ραγκούσης.
Σε όλο τον κόσμο γίνεται συζήτηση για μια νέα οικονομική – τραπεζική κρίση. Κι εδώ το μόνο που έχουμε ακούσει είναι κάποιες ασαφείς διαβεβαιώσεις ότι η Ελλάδα είναι θωρακισμένη. Το ζήτημα είναι να θα ξαναζήσουμε τις τραγικές στιγμές της περιόδου 2010-2019, κι αυτό θέλουν να μάθουν οι Ελληνες.
Η ακρίβεια τσακίζει τα νοικοκυριά και την ώρα που ο πληθωρισμός υποχωρεί τα τρόφιμα στα ράφια είναι απλησίαστα, τα καύσιμα δε λένε να υποχωρήσουν, η καθημερινότητα είναι αβίωτη. Δεν μιλάμε γι’ αυτά, δεν μιλάμε για την αισχροκέρδεια των καρτέλ, για την αδυναμία της κυβέρνησης να ελέγξει το χάος στην αγορά.
Όμως, η οικονομία και η ακρίβεια είναι τα βασικά προβλήματα των πολιτών – ψηφοφόρων. Είναι πώς θα πληρώσουν το νοίκι ή τη δόση του δανείου για να μη χάσουν το σπίτι τους από κάποιο fund. Και δεν ακούνε προγράμματα, δεν βλέπουν λύσεις από τα κόμματα.
Στην Ευρώπη περνά μια νέα αρχιτεκτονική, το μεταναστευτικό θα ξαναβγεί στην επιφάνεια, αλλά εμείς εδώ το αντιμετωπίζουμε με όρους… 2015. Σκοτώνονται τα κόμματα για τον φράχτη του Εβρου (για πολλοστή φορά) και η συζήτηση εκτρέπεται στο ποιος είναι πιο πατριώτης ή ποιος θέλει τη χώρα ξέφραγο αμπέλι.
Μέχρι και ο πρωθυπουργός πήγε για να… επεκτείνει τον φράχτη, μιας και η ατζέντα της Νέας Δημοκρατίας έχει πρωτίστως τους φράχτες κι όχι άλλες λύσεις.
Χάθηκε η συζήτηση για την ίση κατανομή στις χώρες – μέλη της ΕΕ που υποκριτικά μας κουνάνε το δάκτυλο. Χάθηκε η κουβέντα ακόμη και για βέτο αν χρειαστεί στα διεθνή φόρα.
Χάθηκε μέσα στην οχλαγωγία το στίγμα των επαναπροωθήσεων που οδηγούν σε θανάτους προσφύγων και μεταναστών.
Ακόμη και για τα ελληνοτουρκικά η συζήτηση έχει γίνει ολίγον… λαπάς. Βολευτήκαμε στη «διπλωματία των σεισμών» και στις αγκαλιές και τα καλά λόγια των τούρκων αξιωματούχων.
Αλλά ξεχνάμε ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική παραμένει σταθερή. Η «Γαλάζια Πατρίδα» είναι εδώ, οι διεκδικήσεις ελληνικών εδαφών θα επιστρέψουν, η Τουρκία ως χώρα ταραξίας δεν θα εξαφανιστεί ως δια μαγείας, είτε εκλεγεί ξανά ο Ερντογάν είτε χάσει τις εκλογές.
Επιφανειακή, τέλος, και η συζήτηση που γίνεται για την αλλαγή του κράτους, την άρση των παθογενειών δεκαετιών, την οικοδόμηση μιας χώρας που θα παρέχει ασφάλεια στους πολίτες, που θα σέβεται τα δικαιώματα και τη διαφορετικότητα, που θα σπάσει το απόστημα της πελατοκρατείας, του ρουσφετιού, της πολιτικής διαφθοράς με κανόνες και συστήματα που θα ενεργοποιούνται αυτόματα.
Γιατί και η διαφθορά μπορεί να καταπολεμηθεί αρκεί να εφαρμόζονται οι νόμοι, να μην ψηφίζονται φωτογραφικές διατάξεις, να μη γίνονται συναλλαγές κάτω από το τραπέζι και νταραβέρια πίσω από τις κουρτίνες.
Πάμε, λοιπόν, σε κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις με τα προγράμματα των κομμάτων να μην συζητούνται. Ετσι θα ψηφίσουμε; Ετσι θα επιλέξουμε το μέλλον που θέλουμε; Και τελικά ποιον βολεύει όλη αυτή η κατάσταση; Μήπως εκείνους που δεν θέλουν την ανατροπή στη χώρα;
Ας το σκεφτούμε κι εμείς, αλλά ας το σκεφτούν τα κόμματα που επιλέγουν τη λάσπη, την πολιτική αρένα, τον πολιτικό βόθρο, αντί για την ουσιαστικά αντιπαράθεση επί προγραμμάτων, θέσεων, ιδεολογιών.
