Ο Καναδάς απαγορεύει την αγορά σπιτιών από ξένους. Μπορεί και η Ελλάδα, αλλά πρόκειται για λύση - μπάλωμα
Ο Καναδάς πήρε μια εξαιρετικά σημαντική απόφαση, αν και για πολλούς αμφιβόλου αποτελεσματικότητας. Απαγορεύει για 2 χρόνια την αγορά ακινήτων από ξένους σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει την έλλειψη στέγης στη χώρα.
Δεν υπάρχουν σπίτια και διαμερίσματα και οι τιμές έχουν απογειωθεί και η κυβέρνηση Τριντό έλαβε αυτό το μέτρο πιστεύοντας ότι μπορεί να λύσει το πρόβλημα εύρεσης ακινήτων από Καναδούς.
Δεν γνωρίζω την κτηματαγορά της χώρας αυτής, ούτε αν οι ξένοι είναι τόσο επιδρατικοί στην αγορά ακινήτων ώστε αν αποκλειστούν (με κάποιες εξαιρέσεις, και κυρίως στα εξοχικά), θα διορθωθεί η στέβλωση.
Όμως, σας θυμίζει κάτι αυτή η κατάσταση; Σας θυμίζει μήπως την ελληνική πραγματικότητα; Με τους ξένους που επενδύουν στη βραχυχρόνια μίσθωση ανεβάζοντας στα ύψη τις τιμές πώλησης (αλλά και ενοικίασης);
Μήπως έχουμε να αντιμετωπίσουμε ακριβώς την ίδια κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι Καναδοί;
Χιλιάδες Ελληνες αναζητούν αυτή την περίοδο σπίτια για να αγοράσουν ή να ενοικιάσουν. Οι τιμές είναι εξωπραγματικές και σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογούνται ούτε από την αναπτυξιακή πορεία της χώρας (ασθαίνοντας πηγαίνει και η Ελλάδα), ούτε από έναν ξαφνικό πλούτο που οδηγεί τους Ελληνες σε μαζικές αγορές, αυξάνοντας τη ζήτηση.
Το πρόβλημα είναι ξεκάθαρο. Δεν υπάρχει προσφορά. Τα σπίτια ποιότητας είναι λίγα ενώ και εκείνα που αγοράζονται και ανακαινίζονται διατίθενται στις πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης με αποτέλεσμα να μπει μπορεί κανείς να βρει να ενοικιάσει σε λογικές τιμές.
Διαμερίσματα 50-70 τ.μ. σε μεσαίες περιοχές της Αττικής ενοικιάζονται 500 -700 ευρώ μηνιαίως. Αν δε είναι και επιπλωμένα (στοιχειωδώς) το ενοίκιο μπορεί να ξεπεράσει τα 900 ευρώ.
Και μιλάμε για διαμερίσματα 40,50 και 60 ετών που… θεωρητικά ανακαινίζονται.
Πώς λοιπόν ένας πολίτης που παίρνει σήμερα 1.000 ευρώ μισθό να μπορέσει να μισθώσει ένα σπίτι ενός ή δύο υπνοδωματίων; Πώς θα ζήσει αν για το ίδιο σπίτι πρέπει να πληρώσει υψηλά κοινόχρηστα, ρεύμα κ.λπ.;
Το πρόβλημα της στεγαστικής κρίσης είναι τεράστιο στη χώρα μας και οι πολιτικές που ακολουθεί η κυβέρνηση είναι εμβαλωματικές. Και ιδιαίτερα καθυστερημένες.
Ακόμη και τα πρόσφατα, σωστά, μέτρα για τη στέγη στα νέα ζευγάρια και τους ανθρώπους που θέλουν να ξεκινήσουν τη ζωή τους φεύγοντας από το πατρικό δωμάτιο, δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα.
Για παράδειγμα, γιατί η κυβέρνηση επιλέγει τα φθηνά δάνεια στους νέους και δεν επιλέγει ένα ευρύ πρόγραμμα ανέγερσης νέων κατοικιών;
Χιλιάδες κοινωνικές κατοικίες, λαϊκά σπίτια, όπως τα ονομάζει η Αριστερά, θα μπορούσαν να κατασκευαστούν με χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης. Δεν είναι αυτό ανάπτυξη σε μια χώρα που η οικοδομή και το «κεραμίδι» του Ελληνα ήταν πάντα η δεύτερη μεγαλύτερη «βαριά βιομηχανία» μετά τον τουρισμό;
Γιατί δηλαδή είναι ανάπτυξη η κατασκευή υπερπολυτελών διαμερισμάτων και βιλών των 5 και 10 εκατομμυρίων και δεν είναι ανάπτυξης να φτιάξεις 20-30 χιλιάδες σπίτια που θα «ρίξουν» και τις τιμές των υπολοίπων;
Όπως γίνεται στις χώρες της Ιβηρικής άλλωστε…
Κι από την άλλη, τι γίνεται με τα χιλιάδες σπίτια που βρίσκονται στα χέρια των τραπεζών, των funds ή του ίδιου του Δημοσίου;
Γιατί με κάποιο τρόπο δεν αξιοποιούνται ώστε να υπάρξει αύξηση της προσφοράς; Εδώ και 40 χρόνια μιλάμε για αξιοποίηση των ακινήτων του Δημοσίου και τελικά έχουν γίνει ελάχιστα βήματα;
Αραγε τι κάνει το κράτος για τα ακίνητα εκείνα που «σαπίζουν» λόγω διαφωνιών των κληρονόμων; Πότε η Δικαιοσύνη θα λαμβάνει γρήγορες αποφάσεις ώστε αυτά τα ακίνητα να αξιοποιούνται αντί να χάσκουν, διαλυμένα σύμβολα μιας άλλης εποχής;
Και το μοντέλο της Ολλανδίας με την επιβολή πλαφόν στα ενοίκια γιατί δεν το συζητάμε; Είναι… αντιφιλελεύθερο μέτρο και αντίκειται στους νόμους της αγοράς, άρα δεν ταιριάζει με το αφήγημα της ΝΔ;
Εδώ μιλάμε για λαϊκές οικογένειες. Για ανθρώπους που ζουν σε κλουβιά διότι δεν μπορούν να ενοικιάσουν σπίτια με 500 και 600 ευρώ. Όπως επιβλήθηκε πλαφόν στα ενοίκια της επαγγελματικής στέγης, έτσι θα μπορούσε να γίνει και για τις κατοικίες.
Δεν μπορούμε να βοηθάμε – και ορθώς- τους εμπόρους, αλλά να ξεχνάμε τις οικογένειες που αδυνατούν να έχουν στοιχειωδώς ικανοποιητικές συνθήκες διαβίωσης.
Μπορεί να είμαστε σε προεκλογική περίοδο και τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα να «πουλάνε» περισσότερο, να είναι όμως «φθηνά».
Αλλά ένα σοβαρό πολιτικό σύστημα, και μιλάμε κυρίως για το κόμμα που έχει στα χέρια του την εξουσία, έπρεπε να έχει ξεκινήσει εδώ και μήνες ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ανέγερσης σπιτιών.
Αλλά και αξιοποίησης των υπαρχόντων. Ετσι θα υποχωρήσουν οι τιμές και θα μπορέσουν να «ανασάνουν» κι όσοι σήμερα βρίσκονται σε δυσχερή θέση.
Αν ο Καναδάς θα τα καταφέρει με την απαγόρευση πωλήσεων σε ξένους θα το δούμε σήμερα. Στην Ελλάδα μάλλον θα ήταν μια τρύπα στο νερό κάποιο τέτοιο μέτρο, μιας και οι ξένοι αγοραστές δεν είναι πολλοί, ακόμη και με τη χρήση της Golden Visa.
Υπάρχουν, ωστόσο, ολόκληρες περιοχές στην Αττική που έχουν επηρεαστεί από τη μετατροπή τους σε γειτονιές των βραχυχρόνιων μισθώσεων. Εκεί θα μπορούσε να υπάρχει σχετικός έλεγχος.
Αλλά το πρόβλημα μόνο με χιλιάδες νέα σπίτια αντιμετωπίζεται. Κι όχι σε βάθος χρόνου. Τώρα. Αξιοποίηση δημόσιων εκτάσεων, μαζικές απαλλοτριώσεις, απόκτηση σε χαμηλές τιμές σπιτιών από τα funds και παραχώρησή τους με χαμηλό τίμημα σε οικογένειες.
Ταυτόχρονα με τα φθηνά δάνεια και τις άλλες κινήσεις που έχουν γίνει.
