Ήταν οι πρώτες μεταπολιτευτικές μέρες, στα 1974, όταν ο νεαρός φοιτητής Ιατρικής Νίκος Παπαδημάτος αποφάσιζε να ασχοληθεί με την πολιτική. Εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα κλίμα ισχυρών αλληλεπιδράσεων που προκαλούσαν οι μεγάλες αλλαγές, αλλά και η πόλωση απόρροια της σκληρής αντιπαράθεσης ανάμεσα στις πολιτικές νεολαίες. Και η επιλογή του Νίκου Παπαδημάτου να μπει και να συμμετάσχει στον πρώτο πυρήνα της ΟΝΝΕΔ, θα έβρισκε μπροστά της πολλές δυσκολίες.
Το βήμα έγινε και από τότε ξεκίνησε μία πολιτική πορεία η οποία τα είχε όλα: εντάσεις, συγκινήσεις, πίκρες , αγωνίες, αγώνες και νίκες.
Το σημείωμα αυτό δεν γράφεται για να γίνει γνωστή η 48χρονη πορεία του Νίκου Παπαδημάτου στην πολιτική. Μία πορεία που έριξε αυλαία με την παραίτηση του από το Δημοτικό Συμβούλιο της Τετάρτης 2 Νοεμβρίου του 2022.
Οι σημερινές αναφορές αφορούν σε συνεπτυγμένη ανάλυση, στα πολλά παρασκήνια μίας πορείας μέσα από τα οποία ο Αχαιός πολιτικός και δικαίως χαρακτηρισμένος ως ιστορικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας πέρασε από σκοπέλους και εμπόδια, με ένα και μόνο σκοπό: Να δει τόσο ο ίδιος όσο και οι πρώτοι ή οι μετέπειτα συνοδοιπόροι του την μεγάλη νίκη των ιδεών τους.
Και η γενιά του Νίκου Παπαδημάτου κατάφερε να τη βιώσει σε πραγματικό χρόνο και στο αληθινό πεδίο των ιδεολογικών μαχών στις οποίες συμμετείχε.
Ο Πατρινός Νίκος Παπαδημάτος, παιδί μίας οικογένειας βιοπαλαιστών, «γιός μπακάλη» όπως ο ίδιος έλεγε πάντα με περηφάνια για τον πατέρα του τον κυρ Παναγιώτη, βρέθηκε στο κέντρο των πολιτικών μεταβολών της μεταπολίτευσης και κατάφερε να διαγράψει μία πορεία συμμετέχοντας ενεργά στο φοιτητικό κίνημα και τη νεολαία της ΝΔ. Μιλούσε και μιλά πάντα με τα κορυφαία στελέχη του κόμματος χρησιμοποιώντας το μικρό τους όνομα, μιας και με όλους συμπορεύτηκε και μάλιστα για πολλούς ήταν πολιτικός καθοδηγητής.
Μπορεί σε σύγκριση μαζί τους να μην έφθασε σε πολύ ψηλά πολιτικά αξιώματα, μιας και όλοι τους σχεδόν στην πορεία ανέβηκαν στις πιο μεγάλες θέσεις της πολιτικής πυραμίδας, αλλά αυτή ήταν η επιλογή του. Όμως όλοι τους, όσο ψηλά και αν έφθασαν , πάντα υπολόγιζαν την γνώμη του Νίκου και είχαν διαρκώς τις πόρτες τους ανοιχτές για τον φίλο, τον συμμαχητή και τον καθοδηγητή τους.
Στην πρώτη, μεγάλη και τιμητική πρόταση του Ευάγγελου Αβέρωφ για ενεργό ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αρνήθηκε. Όχι γιατί απαξίωσε τον Αρχηγό του, αλλά γιατί ο ίδιος είχε πια υπογράψει τη λίστα με τις προτεραιότητές του: «πρώτα η επιστήμη και η επαγγελματική καταξίωση και ύστερα η ενεργή ανάμειξη στον κεντρικό πολιτικό στίβο». Αν τότε είχε δώσει καταφατική απάντηση, το πιο πιθανό ήταν πως και ο ίδιος όπως και οι υπόλοιποι να είχε διαγράψει μία μεγάλη πολιτική καριέρα. Προτίμησε όμως την επάνοδο στην Πάτρα και την επαγγελματική καταξίωση, συμμετέχοντας παράλληλα με επιτυχία σε όλες τις τοπικές κομματικές και συνδικαλιστικές διεργασίες . Και όταν το πλήρωμα του χρόνου ήρθε, η κάλπη τον δικαίωσε, εξελέγη βουλευτής και επανήλθε με εμπειρίες και χωρίς καμιά εξάρτηση στην κεντρική σκηνή.
Ίσως σε αρκετές περιπτώσεις να πλήρωσε πολιτικά το τίμημα των μετωπικών συγκρούσεων, οι οποίες απέρρεαν από την πολιτική του κουλτούρα και καθοδηγούνταν από τις προσωπικές του αξίες. Ποτέ όμως δεν το μετάνιωσε, μιας και το πολιτικό κόστος δεν ήταν ποτέ μαγνήτης στους δείκτες της πυξίδας του.
Αδέκαστος στην κρίση του, δυναμικός στις παρεμβάσεις του και σκληρός απέναντι σε όποιον προσπάθησε να στείλει έστω και μία «μύγα στο σπαθί του», δικαιώθηκε για τις επιλογές του και κοιμόταν ήσυχος τα βράδια έχοντας υπηρετήσει τον αξιακό του κώδικα.
Στο διάβα του ήταν μόνιμος συμπαραστάτης, φίλος και αρωγός σε προσπάθειες κοινωνικού προσήμου, με απίστευτες ικανότητες πολιτικής ανάλυσης και πρόβλεψης.
Και προπαντός ανεξάρτητος και απόμακρος από κάθε μηχανισμό που δρα και λυμαίνεται το σύνολο των πολιτικών πεδίων.
Νομίζω πως πολλοί από όσους παρακολούθησαν την χθεσινή τοποθέτησή του κατά τη διάρκεια της παραίτησής του από δημοτικός σύμβουλος και επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης που ο ίδιος ίδρυσε το 2019, ένιωσαν βαθιά συγκίνηση. Ίσως και ένα δάκρυ να έτρεξε από τα μάτια τους την ώρα εκείνη.
Ήσαν όλοι αυτοί που πέρασαν μαζί του από συμπληγάδες, «πολέμους» πίκρες αλλά και νίκες. Άλλοι μεγαλύτεροι, άλλοι νεότεροι δεν έχει σημασία. Όλοι όμως, είχαν κάτι να θυμούνται στη διάρκεια αυτού του τρίλεπτου. Και μόλις έπεφτε η αυλαία ομόθυμα είπαν για τον Νίκο Παπαδημάτο:
έκλεισε όπως έπρεπε, στην πόλη που γεννήθηκε, μεγάλωσε και καταξιώθηκε πολιτικά και επαγγελματικά, μία μεγάλη ιστορία για έναν ΜΑΧΗΤΗ, ΑΛΗΘΙΝΟ και ΕΝΤΙΜΟ Πολιτικό
