Διαβάζοντας τη δικαιολόγηση της εισβολής του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία και παρακολουθώντας πρώτον με ποια περιφρόνηση ο πρόεδρος Πούτιν υποδέχθηκε στο Κρεμλίνο τον Γάλλο πρόεδρο Εμμαν. Μακρόν και τον Γερμανό Καγκελάριο Όλαφ Σόλτς, σε συνδυασμό με την συμπεριφορά του στην συνέντευξη τύπου όπου εξευτέλισε τον επικεφαλής των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, αισθάνθηκα την ανάγκη να προσφύγω στα φώτα ενός σημαντικού Καναδού εγκληματολόγου- ψυχολόγου, του Robert Hare.
Γνωστός για την περιγραφή ηγετών και ηγετικών στελεχών επιχειρήσεων που έχουν ψυχοπαθολογικά προβλήματα, ο Hare επισημαίνει ότι ο ψυχοπαθής ηγέτης είναι υπερβολικά νάρκισσος, υπερεκτιμά τον εαυτό του, παρουσιάζει έλλειψη ενσυναίσθησης, απουσία μεταμέλειας και ευγένειας, συχνά δε κάνει επίδειξη αντικοινωνικής συμπεριφοράς, σε μια προσπάθεια να δείξει ότι γράφει στα παλαιά του υποδήματα θεσμούς και αξίες.
Κατά κανόνα δε, οι ηγέτες αυτοί κάνουν ότι μπορούν για να παρουσιαστούν ως ορθολογικοί και πολύξεροι, αλλά στην ουσία είναι ξεγάνωτοι τενεκέδες,γι’αυτό και αδίστακτοι. Έχοντας κατά νουν τις πιο πάνω απόψεις και παρατηρήσεις του Καναδού επιστήμονα, αναζήτησα δηλώσεις για τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν που είχε κάνει πριν οκτώ χρόνια η Εβελύν Φάρκας, Αμερικανίδα, υφυπουργός Άμυνας για τη Ρωσία, την Ουκρανία και την Ευρασία. Οποία η έκπληξή μου όταν διαπίστωσα ότι σε non paper της,προς τον τότε Αμερικανό πρόεδρο Ομπάμα ,η κυρία Φάρκας δεν απείχε πολύ από τις επισημάνσεις του Καναδού ψυχολόγου, χαρακτήριζε δε τον Ρώσο πρόεδρο εξαιρετικά επικίνδυνο, λόγω υπέρμετρης έπαρσης και γενικευμένης καχυποψίας προς το περιβάλλον του
Σήμερα, σχολιάζοντας τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία, η Έβελιν Φάρκας υπογραμμίζει ότι «...ο Βλαντιμίρ Πούτιν επιδιώκει έναν αυτοκρατορικού τύπου επανασχεδιασμό της γεωγραφίας του πλανήτη, με απώτερο στόχο την επανασύσταση της πάλαι ποτέ σοβιετικής αυτοκρατορίας. Προς επίτευξη δε του στόχου αυτού, ο Πούτιν δείχνει τη βαθειά του περιφρόνηση για το διεθνές δίκαιο, τους κανόνες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, και θα σταματήσει μόνο μετά από πολύ ισχυρές οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές πιέσεις.Η Ρωσία του Πούτιν είναι ένα αδίστακτο κράτος, στο ίδιο επίπεδο με τη Βόρεια Κορέα και το Ιράν. Τώρα, είναι χρέος μας να προστατεύσουμε τον ουκρανικό λαό και την κυβέρνηση, και να το κάνουμε καλύτερα, όσον αφορά τη βοήθεια ώστε να εξασφαλίσουν τον εναέριο χώρο τους και να ξεκινήσουν μια ενεργό εξέγερση. Επιπλέον πρέπει να επιβάλουμε τις αυστηρότερες δυνατές κυρώσεις στη Ρωσία, τόσο σε χρηματοοικονομικό όσο και σε εμπορικό επίπεδο. Είναι επίσης ζωτικό να κλείσουν προς τη Ρωσία οι δρόμοι της μεταφοράς υψηλής τεχνολογίας....».
Από την πλευρά του, ο Γάλλος συγγραφέας και κύριος αρθρογράφος του περιοδικού «Λε Πουέν», Φραντς-Ολιβιέ Γκιζμπερτ, υπογραμμίζει, πολύ σωστά κατά την εκτίμησή μας.ότι τον Βλαντιμίρ Πούτιν, πριν την επίθεση, δεν τον ανησυχούσε τόσο η επέκταση του ΝΑΤΟ, όσο η παγίωση της εγκατάστασης δημοκρατικών καθεστώτων στον περίγυρό του. «...Για τον πρώην καγκεμπίστα, ο δημοκρατικός πολιτισμός είναι πολύ πιο επικίνδυνος από τον οποιουδήποτε αμερικανικό ή γαλλικό πύραυλο. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Πούτιν από το 2000 και μετά δαπάνησε πολύ περισσότερο χρήμα στο να αποσταθεροποιήσει τις δυτικές δημοκρατίες, παρά στον εκσυγχρονισμό της ρωσικής οικονομίας...»,τόνισε σε γαλλικό τηλεοπτικό κανάλι.
Και από την άποψη αυτή, η «επενδυτική «εισβολή» Ρώσων ολιγαρχών,στη Δυτική Ευρώπη κυρίως, έπαιζε καθοριστικό ρόλο. Στο Ηνωμένο Βασίλειο για παράδειγμα επενδύθηκαν τεράστια κεφάλαια στην υπόθεση του Brexit και στην χρηματοδότηση της εθνικιστικής ακροδεξιάς. Το ίδιο και στην Ιταλία, τη Γαλλία και την Ελλάδα.
«...Επί μια δεκαετία», μας είπε ο γνωστός Πολωνός εκδότης και διανοούμενος Άνταμ Μηχνηκ, «...αφήσαμε τον Πούτιν και τους προπαγανδιστές του να αλωνίζουν. Και το όλο θέμα έγινε σοβαρό μόνον όταν διαπιστώθηκε ότι ο Πούτιν είχε παίξει σοβαρό ρόλο στην εκλογή Τράμπ στην Αμερική. Πρώτο μέλημα του τελευταίου ήταν να διαλύσει την Ευρώπη και να αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ. Η εκλογή Τράμπ και το Brexit αποτελούν κορυφαίες επιτυχίες της ρωσικής προπαγάνδας και είναι αποκαλυπτικές της ιστορικής αποτυχίας των ελίτ μας. Επέτρεψαν στον Πούτιν και τους ανθρώπους του να σπείρουν τη διχόνοια σε όλη τη Δύση, να ριζοσπαστικοποιήσουν τον μέσο άνθρωπο και να φέρουν στην ελληνική Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο τη “Χρυσή Αυγή”....».
Υπό αυτή την έννοια, η Ουκρανία είναι μόνον η αρχή. Η αποσταθεροποίηση της Δύσης είναι ο απώτερος μεγάλος στόχος, όπως αυτός υπαγορεύεται από τον Αλέξανδρο Ντούνγκιν, το ίνδαλμα του Πούτιν και μεγάλου θεωρητικού της «Μητέρας Ρωσίας». Αυτό το όραμα είναι και ο νέος εθνικοσοσιαλισμός στην Ευρώπη και όσοι δεν το καταλαβαίνουν τόσο το χειρότερο.
Δυστυχώς δε, πολύ φοβούμεθα ότι στο επίπεδο αυτό το παιχνίδι θα είναι πολύ σκληρό στην Ελλάδα της «πουτινολατρείας» στη διατήρηση της οποίας παίζουν οικτρό ρόλο και συγκεκριμένοι θλιβεροί θρησκευτικοί κύκλοι.
