Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Η γνωστή Πατρινή foodbloger Αφροδίτη Διονυσοπούλου, συμμετείχε τον Μαραθώνιο της Αθήνας κι εμείς της ζητήσαμε να "τρέξει" μια ακόμη φορά μαζί μας για να μάθουμε, τί είναι αυτό τελικά που γεμίζει τις "μπαταρίες" του μαραθωνοδρόμου. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει μια απαγορευτική σκέψη: "Το να τα παρατήσεις!"
Η Αφροδίτη Διονυσοπούλου μοιράζεται τη μοναδική εμπειρία της με το tempo24:
Μια ασυνήθη κατάσταση για τους μαραθωνοδρόμους δρομείς που από την φύση της και δεδομένης της ματαίωσης του Μαραθωνίου Αγώνα το 2020 προσθέτει περισσότερο άγχος στους δρομείς πέρα του φυσιολογικού άγχους που έχει ο κάθε δρομέας να τερματίσει την μαραθώνια απόσταση των 42.195 μέτρων.
Σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον μια μικρή ομάδα πατρινών δρομέων «ΦΑΕΘΩΝ Μαραθωνοδρόμοι-Περιπατητητές» από την μεγάλη αθλητική δεξαμενή της πόλης αποφάσισαν να συμμετέχουν και να τερματίσουν τον μαραθώνιο βιώνοντας πρωτόγονες συνθήκες τρεξίματος.
Η προετοιμασία πλημμελής για πολλούς , ένα μεγάλο διάστημα χωρίς συμμετοχές σε αγώνες έκανε την προσπάθεια επανεκκίνησης για πολλούς δύσκολη. Δύσκολα να πάρουν την απόφαση να βρεθούν στην αφετηρία…
Κάνοντας την διαδρομή Ομόνοια-Μαραθώνα η διαδρομή φαντάζει ατελείωτη!
Στη Αφετηρία λοιπόν ξανά!
Ο Μαραθώνας γεμίζει απόάτος πολύχρωμους δρομείς!
Νιώθεις σα να είσαι στην αναμονή για την παρέλαση του καρναβαλιού! Ο καθένας φοράει ότι θέλει! Τεράστια μπαλόνια έτοιμα σχεδόν να πετάξουν στον ουρανό, καθορίζουν την θέση μας. Μεγάλη γιορτή! Με καλεσμένους ανθρώπους από κάθε γωνιά του πλανήτη!
Πίνεις νερό , ενώ ξηροί καρποί και αποξηραμένα σύκα είναι το πρωινό σου γεύμα. Α. ανάμεσα στις φωτογραφίες βάζεις πάλι ίσια το χαρτί με τον αριθμό στην μπλούζα σου… Ξέρεις πολύ καλά τι σε περιμένει και αισθάνεσαι απερίγραπτη χαρά αλλά και δέος!
Τα πρώτα 10 χιλιόμετρα είναι η χαρά του δρομέα! Γέλια, πειράγματα χαιρετάς όλον τον κόσμο και νιώθεις στα καλύυτεέρα σου! Περνάς μπροστά από το άγαλμα του Μιλτιάδη και λίγο παρακάτω στο 17ο νομίζεις ότι ξεκινάς να πονάς παντού! 20ο χλμ και βλέπεις να τρέχει μπροστά σου ένα ζευγάρι με ακριβώς τα ίδια ρούχα, τα ίδια παπούτσια και τον τέλειο συγχρονισμό! Σκέφτεσαι ότι θα έχουν ακόμα και κοινό λογαριασμό στο facebook , θα έχουν προγραμματίσει σε ποιο χλμ θα πιούυν και πόσο νερό! Η κοπέλα «γκρινιάζει» ότι πάνε αργά!
Κάπως έτσι φτάνει φτάνεις στο 21ο χλμ ! Έέχεις ήδη διανύσει το μισό της διαδρομής και ξαφνικά επιταχύνεις τον ρυθμό σου!
Σε όλα αυτά τα χλμ που έχεις διανύσει δεν έχεις σταματήσει να μιλάς με την Κατερίνα, να γελάς και να λές για την τελευταία σειρά που είδες στο Netflix και ταο βιβλίαο που διάβασες στις καλοκαιρινές σου διακοπές! Να λες για τις ισορροπίες στην ζωή μας , για τον υπέρτατο βαθμό που μπορεί να μας επηρεάσει μια φιλία , μίαια σχέση , για τα μαθήματα ζωής που σου δίνουν τα παιδιά σου και πως πόσο όλα αυτά μπορούν να καθορίσουν τη ν ζωή σου. …
27ο και στάση για νερό αν και δεν χρειάζεσαι αρκετό γιατί όλες τις προηγούμενες μέρες έχεις ενυδατωθεί πολύ! Όλο το προηγούμενο διάστημα ήσουν προσηλωμένη σ’ αυτή την μέρα! Πρόσεχες τη ν διατροφή σου , απέφυγες να βγεις δεν βγήκες με τις φίλες σου για φαγητό και στερήθηκε να πιείς δεν ήπιες εκείνο το ποτήρι με το αγαπημένο σου ημίγλυκο κρασίί …
Τρεις 3 φορές την εβδομάδα έτρεχες παρέα με τους φίλους σου δρομείς.
Τις Κυριακές ξυπνούσες από τις 6 για να τρέξεις με την Αθανασία , τον
Κίμωνα και , την Κατερίνα…
Συνεχίζεις και ο δρόμος γεμάτος κόσμο να χειροκροτούν και να λένε μπράβο στον καθένα ξεχωριστά, και να σου χαμογελούν και να σου λένε «Έλα! Λίγο έμεινε»! θυμάμαι μια μικρή με ξανθές κοτσίδες να κρατά ένα χαρτόνι που έλεγε « για το 32ο χλμχ δεν φαίνεσαι και τόσο χάλια!» και λίγο παρακάτω ένας πιτσιρικάς με την μητέρα του και το χαρτόνι του έγραφε
« Μπαμπά αργείς ; Πεινάμε!»
35ο χλμ και ακριβώς μπροστά σου ένα ζευγάρι με τον μπόμπιρα στο καρότσι!
Προσπερνάς δρομείς που ζητούν βοήθεια απο τους γιατρούς του ΕΚΑΒ , ζαλίζονται και νιώθουν ναυτία ή κουτσαίνουν … ενδέχεται να συμβεί και σε εσένα στα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι τον τερματισμό…
41ο χλμ και περνάς μπροστά απόπο τον «Δρομέα» και μπαίνεις στην Λεωφ. Βασ.Σοφίας … η διαδρομή επίπεδη πια και έχεις ξεχάσει τις ανηφόρες μετά το 22ο …
Βάζεις τα δυνατά σου … και σε κάθε βήμα πια νιώθεις τα πέλματα σου να έχουν γίνει ένα με την άσφαλτο.
Οι σκέψεις στο μυαλό ενός δρομέα, κατά τη διάρκεια του αγώνα, είναι πολλές.
Κάπως, άλλωστε, πρέπει να απασχοληθεί το μυαλό, ώστε το σώμα να αντέξει για 42 χιλιόμετρα και τα 195 μέτρα στο τέλος...
Υπάρχει μια σκέψη που είναι απαγορευτική: Το να τα παρατήσεις!
Κάθε αρχή έχει και ένα τέλος … Μαγευτικός τερματισμός σε ένα Ιστορικό Μνημείο παγκόσμιας εμβέλειας το Καλλιμάρμαρο Στάδιο, ένα από τα μοναδικά κομψοτεχνήματα της αθάνατης μακροχρόνιας πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Στιγμές για πάντα χαραγμένες στην ψυχή μας σε όσους έχουμε την τιμή και την τύχη να τερματίζουμε στο στάδιο μας.
Τα συναισθήματα της κάθε μιας, του καθενός διαφορετικά την στιγμή αυτή. Νομίζω πως ο καθένας μας έχει ξεχωριστές εμπειρίες και ζει ξεχωριστές στιγμές από την Μαραθώνια διαδρομή , ίσως μην μπορώντας ποτέ να τις μοιραστεί με το πάθος που τις έζησε αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι για πάντα θα είναι δικές του ως πολύτιμη παρακαταθήκη.
Δεν είμαστε εμείς που διαλέγουμε τον μαραθώνιο δρόμο
Αλλά είναι ο μαραθώνιος που ανοίγεται σε εμάς.
Ως τον επόμενο!
