Ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση της πανδημίας του κορονοϊού και ενώ η χώρα "μπήκε" σε διαδοχικά και πολύμηνα lockdown, "φούντωσε" ένα φαινόμενο με επικίνδυνα και σε πολλές περιπτώσεις θανατηφόρα επακόλουθα.
Οι δρόμοι των μεγαλουπόλεων, ακόμη και μεγάλα εθνικά οδικά δίκτυα, μετατράπηκαν σε πίστες ανάπτυξης ταχύτητας για οδηγούς μοτοσικλετών αλλά και γρήγορων αυτοκινήτων.
Στην Πάτρα το φαινόμενο, που προϋπήρχε, εντάθηκε τις βραδινές και ιδιαίτερα τις νυχτερινές ώρες εξαιτίας των απαγορευτικών μέτρων κυκλοφρορίας που (υποτίθεται) πως ευνοούσαν τις μεγάλες ταχύτητες και έτσι, ακόμη και με τη λήξη της καραντίνας το "σπορ" έγινε μεγαλύτερη συνήθεια.
Ολέθριες όμως οι συνέπειες. Με αποκορύφωμα νέοι άνθρωποι να χάνουν τη ζωή τους και εκατοντάδες ακόμη να κινδυνεύουν ανά πάσα ώρα και στιγμή να έχουν την ίδια τύχη, ή να υποστούν βαριές σωματικές βλάβες που θα τους συνοδεύουν στο υπόλοιπο του βίου τους.
Αφήνουμε σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στο υπέρτατο αγαθό της ανθρώπινης ζωής, τους ρύπους του ήχου και όλα όσα υφίστανται χιλιάδες κάτοικοι της πόλης από την μανιώδη καταδίωξη οδηγών μοτοσικλετών και οχημάτων με τους ισχυρούς κινητήρες και τις βροντώδεις εξατμίσεις.
Όλα αυτά όμως δημιουργούν κάθε νύχτα πλέον μία εκρηκτική ατμόσφαιρα στην πόλη.
Η οδός Κορίνθου, η λεωφόρος Βενιζέλου, η ΝΕΟ Πάτρας Αθήνας, η Περιμετρική της Πάτρας, η Ηρώων Πολυτεχνείου αλλά και οι μεγάλες ευθείες της Πατρών Πύργου, ιδιαίτερα μεταξύ Αλισσού και Σαγεΐκων, αποτελούν το επίκεντρο των αυτοσχέδιων αγώνων.
Τα στελέχη της Τροχαίας το γνωρίζουν. Ενίοτε δε αστυνομικοί εμφανίζονται με περιπολικά προκειμένου να αποτέψουν τους νεαρούς (μίας και σωστά άλλα μέτρα καταστολής του φαινομένου την ώρα που αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη μπορεί να είναι πιο επικίνδυνα) και μέχρι εκεί.
Τα τηλεφωνικά κέντρα της Αστυνομίας "σπάνε" κάθε βράδυ από τις διαμαρτυρίες κατοίκων που "χάνουν" τον ύπνο τους και η πόλη δεν κοιμάται.
Αλήθεια, λύση υπάρχει; Εκ πρώτης όψεως δεν δείχνει κανείς να έχει την βούληση να την αναζητήσει.
Από τους ίδιους τους νεαρούς που αφενός έχουν άγνοια κινδύνου, αφετέρου γοητεύονται και ζουν στον δικό τους "κόσμο" βλέποντας να "σπάνε" τα κοντέρ, μέχρι το ίδιο το Κράτος που για χρόνια παρακολουθεί ως θεατής χωρίς ουσιαστική διάθεση παρέμβασης.
Και δεν είναι βέβαια λύση οι κλήσεις της Τροχαίας και το διαρκές "κυνήγι" της Αστυνομίας.
Είναι θέμα που αφορά πρώτα την κοινωνία και την οικογένεια. Και κυρίως την εμπέδωση της σωστής οδικής συμπεριφοράς που θα πρέπει κάποια στιγμή να γίνει αντικείμενο συζήτησης και εκπαίδευσης από την παιδική ηλικία. Άλλωστε από εκεί ξεκινούν τα βιώματα των ανθρώπων.
