Στα μάτια του μουσουλμανικού κόσμου και σε ιδεολογικό επίπεδο, η δυτική δημοκρατία υφίσταται μια οδυνηρή συντριβή, η οποία όμως ενδέχεται να έχει απροσδόκητες γεωπολιτικές συνέπειες και διπλωματικές επιπτώσεις.
Τί εμποδίζει τον μέσο μουσουλμάνο Πακιστανό, Αφγανό, Ιρανό, Σύρο και Ιρακινό να αναρωτηθεί: αν στην αρχή της δεκαετίας του 1980 η αποχώρηση των Σοβιετικών από το Αφγανιστάν ήταν η αρχή του τέλους για τον κομμουνισμό, γιατί σήμερα η ήττα της Δύσης στο Αφγανιστάν να μην είναι η πρώτη φάση της ιδεολογικής κατάρρευσης της φιλελεύθερης δημοκρατίας; Και για ποιό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας μιλάμε, όταν στην Καμπούλ την εξουσία αναλαμβάνουν οι πιο ακραίοι ισλαμιστές, που είναι ταυτοχρόνως και οι μεγαλύτεροι έμποροι οπίου και όπλων στον κόσμο,αλλά και προπύργιο της ισλαμικής τρομοκρατίας..
Την ίδια στιγμή, απελπισμένοι Αφγανοί μουσουλμάνοι βλέπουν να εγκαθίστανται στο Λονδίνο πολιτικοί και άλλοι εκπρόσωποι της ελίτ της χώρας τους, οι οποίοι μέσα σε περίπου 20 χρόνια ενθυλάκωσαν μέρος απο τα 1000 δις. Δολλάρια αμερικανική βοήθεια, που υποτίθεται ότι χρησιμοποιήθηκε στον "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας... Ακόμα χειρότερα, η επέμβαση της Δύσης στο Αφγανιστάν του 2001, στο οποίο οι Ταλιμπάν ασκούσαν εξουσία συνεργαζόμενοι με την Αλ Κάϊντα του Μπιν Λάντεν, τους έδωσε την ευκαιρία να ενισχύσουν τη μαφιόζικη πτέρυγα τους η οποία σήμερα ελέγχει το 40% του παγκόσμιου οργανωμένου εγκλήματος
Υπό αυτή την έννοια, η επιστροφή των Ταλιμπάν στην εξουσία είναι πολυσήμαντη και θα επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό το γεωπολιτικό σκηνικό σε μια εύφλεκτη περιοχή.Κατά κύριο δε λόγο θα παίζει ρόλο στις σχέσεις του Πακιστάν με τη Δύση, την Κίνα και την Ινδία. Σχέσεις όμως που θα έχουν αντίκτυπο και στην τουρκική εξωτερική πολιτική.
Όπως εύστοχα γράφει ο Τιμ Μάρσαλ στο θαυμάσιο βιβλίο του "Αιχμάλωτοι της Γεωγραφίας(Εκδόσεις Διόπτρα, μετάφραση Σπυρίδων Κατσούλας), "όταν οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στο Αφγανιστάν το 1979, η Ινδία πρόσφερε διπλωματική στήριξη στη Μόσχα, ενώ το Πακιστάν έσπευσε να βοηθήσει τουςΑμερικανούς και τους Σαουδάραβες να εξοπλίσουν, να εκπαιδεύσουν και να χρηματοδοτήσουν τουςμουτζαχεντίν στον αγώνα τους εναντίον του Κόκκινου Στρατού. Με το που ηττήθηκαν οι Σοβιετικοί, οι υπηρεσίες πληροφοριών του Πακιστάν, η Διυπηρεσιακή Διεύθυνση Πληροφοριών (ΔΔΠ), συνέβαλαν στη δημιουργία και κατόπιν στήριξαν τους Αφγανούς Ταλιμπάν, οι οποίοι ανέλαβαν την εξουσία της χώρας".
Εξουσία βέβαια την οποίαν είχαν φροντίσει να ξεκαθαρί9σουν από ενοχλητικά πρόσωπα, όπως ο θρυλικός στρατηγός Αχμέντ Σαχ Μασούντ, που ήταν φιλικός προς τη Δύση. Στη δολοφονία αυτή, λέγεται ότι έπαιζε ρόλο και το Πακιστάν, το οποίο έχει φυσικούς συμμάχους στις τάξεις των Αφγανών Ταλιμπάν, ήτοι τη φυλή των Παστούν. Κατά συνέπεια, για αρκετά χρόνια, το Πακιστάν ναι μεν πουλούσε εξυπηρέτηση στη Δύση, πλην όμως ήταν και πολύτιμη πηγή άμεσης πληροφόρησησ των Ταλιμπάν.
Από το 2001 έως το 2011, υψηλόβαθμα στελέχη του πακιστανικού καθεστώτος, έπαιζαν διπλό παιχνίδι. Η Αμερική μπορεί να είχε τη στρατηγική της, αλλά το Πακιστάν ήξερε αυτό που ήξεραν και οι Ταλιμπάν: ότι μια μέρα οι Αμερικανοί θα έφευγαν, κι όταν θα ερχόταν αυτή η μέρα, η εξωτερική πολιτική του Πακιστάν θα εξακολουθούσε να χρειάζεται μια φιλικά προσκείμενη κυβέρνηση στο Αφγανιστάν. Κάποιες φατρίες εντός του πακιστανικού στρατού και τηςκυβέρνησης συνέχιζαν να προσφέρουν βοήθεια στουςΤαλιμπάν, ποντάρονταςστο γεγονόςότι μετά την αποχώρηση του ΝΑΤΟ το νότιο μισό του Αφγανιστάν θα επέστρεφε στον έλεγχο των Ταλιμπάν, διασφαλίζοντας έτσι ότι η Καμπούλ θα χρειαζόταν να βρίσκεται σε ανοιχτή γραμμή με το Ισλαμαμπάντ.
Έχοντας άφθονες, έγκυρες και πρωτογενείς πληροφορίες, από τις πακιστανικές υπηρεσίες, την περίφημη ΔΔΠ ( Διυπηρεσιακή Διεύθυνση Πληροφοριών), οι Ταλιμπάν άρχισαν πετυχημένο κλεφτοπόλεμο κατά των δυτικών δυνάμεων περιμένοντας καρτερικά τη σταδιακή αποχώρηση τους. Και δεν είχαν άδικο.
To 2019 είχαν μείνει στη χώρα μόλις14.000 Αμερικανοί στρατιώτες, μαζί με περίπου 8.500 Ευρωπαίους και άλλους ξένους στρατιώτες, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν βρίσκονταν πλέον στην επίθεση. Στο απόγειο τηςδύναμής του ο αριθμός άγγιζε τους130.000 το 2011. Με τον τέως πρόεδρο Τραμπ καθ’ όλα πρόθυμο να τερματίσει την αμερικανική εμπλοκή στον «μακροβιότερο πόλεμο» της ιστορία της, ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις με τουςΤαλιμπάν επί τη βάσει ενός σχεδίου απόσυρσηςόλων των ξένων δυνάμεων εντός πέντε ετών σε μια συμφωνία που θα άφηνε την κυβέρνηση στην Καμπούλ να μοιράζεται την εξουσία με τουςΤαλιμπάν.
Με τους τελευταίους να κάνουν ό,τι θέλουν στην πακιστανική πόλη Πεσαβάρ, που είναι σημαντικό βιομηχανικό σύμπλεγμα. Στην πόλη αυτή παράγονται απομιμήσεις καλάσνικοφ, εκρηκτικές ύλες και συστήματα πληροφοριών. Η Πεσαβάρ προσφέρει επίσης μια βάση για τους αξιωματούχους της ΔΔΠ που κατευθύνονται προς το Αφγανιστάν, κομίζοντας χρήματα και οδηγίες για τιςπροσκείμενες στουςΤαλιμπάν οργανώσεις στην αντίπερα πλευρά των συνόρων. Το Πακιστάν αναμειγνύεται στρατιωτικά στο Αφγανιστάν εδώ και δεκαετίες, σήμερα όμως κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι η συνέχεια. Διότι στην νέα εξουσία στην Καμπούλ θα υπεισέλθουν και νέοι παίκτες, όπως Κίνα, Ρωσία, Ιράν και Ινδία.Το παιχνίδι ετσι θα γίνει πολύ πιό σοβαρό απ’οτι στο παρελθόν,με το ακραίο ισλάμ να ενισχύει την παρουσία του στο διεθνές οικονομικό εγκλημα.Συνεπώς,τα νέα για την ΕΕ, είναι μιά αλλη μορφή καύσωνα η πλημμύρας...
